Timothy Dupont mikt op drie zeges

Timothy Dupont realiseerde geen al te best seizoen 2018. Zo wordt gesteld. Hij won weliswaar slechts één UCI-koers (de Schaal Sels in Merksem), maar eindigde ruim 30 keer in de top tien van wedstrijden op de internationale kalender. Daarbij ook drie tiende en een zesde plaats in de Tour de France, waar hij nagenoeg geïsoleerd stond ten opzichte van andere snelle jongens die wel op een gangmaker konden terugvallen nadat ze ook onderweg al beter uit de wind werden gezet.

Eén en ander voerde hem naar een 49ste plaats in de officiële Europe Tour en naar een 58ste in de officieuze, maar erg betrouwbare Cycling Quotient Ranking, die alle internationale koersen verhoudingsgewijs met punten bedeelt.

Ter vergelijking: in 2016, toen hij met vijftien voltreffers de internationale zegekoning werd, kwam Timothy Dupont in genoemde rankings uit op een tweede (na Baptiste Planckaert) en respectievelijk 37ste plaats.

Vooral de Europe Tour toont aan dat winnen het grote verschil maakt. Nièt winnen als coureur: je wordt er nog erger door gestigmatiseerd dan een voetbalspits die niet scoort. Wanneer wordt dat dogma uitgevlakt? Zelfs Greg Van Avermaet kon er jarenlang over meepraten.

Strandraces

Timothy Dupont mag zich dus tot de 50 best presterende coureurs van de jongste jaren rekenen. Wie hem dat tien jaar geleden had toegedicht, zou als een wielerketter zijn afgevoerd. Timothy is alvast erg tevreden met de status die hij afdwong, al mag het in 2019 natuurlijk altijd dat ietsje meer zijn. “Ik zou dezelfde regelmaat als in 2018 graag oplijsten met drie overwinningen op de internationale kalender”, specifieert Timothy Dupont. “Afgelopen winter heb ik meer stapvoets opgebouwd dan andere jaren en ik voel er mij een stuk frisser bij. De strandraces waren geruststellende parameters inzake mijn conditie.”

Afgelopen winter heb ik meer stapvoets opgebouwd dan andere jaren en ik voel er mij een stuk frisser bij

In de afsluitende manche van de Trofeo Palma moest hij alleen voor Marcel Kittel wijken, in weerwil van een net beëindigde antibioticakuur. Het overkwam hem drie weken nadat hij de strandrace Egmond-Pier-Egmond in een millimeterspurt won van Lars Boom.

Ban breken

2019 is een onpaar jaar. Net als 2017, dat eveneens ingeleid werd door voornoemde strandraces. Daarop volgde echter een minder goed seizoen. Timothy Dupont wil die ban breken. Als alles in de juiste plooi valt, wordt er veel mogelijk voor hem. Zelfs het hoogste, zoals in 2016 mocht blijken.

“Net voor de tweedaagse Vuelta a Murcia werd ik door griep overvallen en ook in de aansluitende Clasica de Almeria kon ik niet starten”, zucht de renner. “Een kleine week later trad ik herop in de Volta ao Algarve (2.HC), een koers die niet meetelt voor de World Tour, maar wel dat niveau haalt. In de gegeven omstandigheden had ik daar weinig te zoeken. Toch maakte ik er het beste van, werd ik dag na dag beter en zowel in de eerste (opgehouden door een valpartij waarin ik zelf niet betrokken was) en in de voorlaatste rit (zevende) zat er meer in.”

Griepaanval

“Die griepaanval overkwam mij op een minder ongeschikt moment dan in 2018, toen net voor Gent-Wevelgem. Mijn lente was ontregeld en meer dan een zevende plaats in de Scheldeprijs kon ik er niet meer uit halen. Deze lente hoop ik op meer en beter. Vanaf het openingsweekend rijd ik alle Vlaamse koersen, een periode die ik afsluit in Paris-Roubaix (14 april). Er in die fase van het seizoen, wanneer al de besten op scherp staan, één van winnen is quasi onmogelijk. De sterkste concurrenten zijn zowel onderweg als in de finale beter omringd. Om mij min of meer goed te positioneren, moet ik al een hoog tempo aanhouden. Toch wil ik niet zeuren, ik ben een gelukkige coureur die nooit durfde te hopen dat hij zou bereiken wat hij bereikt heeft. Als jonge dertiger hoop ik daar nog één en ander aan toe te voegen.”