Overwinning in Vuelta a Aragon-Béarn leverde Rudy Van Gheluwe kortstondig profcontract op

Tot 2005 had Blankenberge en periferie bij mijn weten nog geen degelijke beroepsrenner in de armen gesloten. En toen kwam Tom Stubbe, kortstondig maar oerdegelijk. Een zware val in de Giro en aanslepende blessures, die hij liever verdrong dan verzorgde, deden hem de das om. Hij stopte al eind 2010 op 29-jarige leeftijd. Rudy Van Gheluwe (in twéé woorden dus!), geboren in Blankenberge (21 februari 1964) maar getogen in Lissewege, ging hem in 1989 voor. Hij zong het in de beroepscategorie amper één campagne uit bij Humo-TW Rock.

Humo-TW Rock was een satellietploeg van het grote ADR met onder andere Fons De Wolf, Frank Hoste, Greg LeMond (Tourwinnaar!), Johan Museeuw, Eddy Planckaert… Rudy zat in een comfortabele wachtzaal waarin ook Luc Colyn, Johan Devos, Peter Huyghe, Kurt Van Keirsbulck, Willy Willems…

Na 1989 stortte het schone schijn-imperium van de Brugse fantast François Lambert in mekaar en zijn beide teams hielden op te bestaan. De meeste betrokken coureurs vonden een alternatief onderkomen maar Rudy Van Gheluwe hield het helemaal voor bekeken, wegens niet rabiaat genoeg om ermee door te gaan. “Op het moment dat ik er helemaal door zat, konden velen rond mij (die ik eerder de baas kon, red.) een volgende versnelling plaatsen, waarvoor ik moest passen”, zucht Rudy. “Dan moet je je conclusies trekken en de eer aan jezelf houden. Dat heb ik dus met een dubbel gevoel al op mijn 25ste gedaan. In de huidige omstandigheden zou ik veel langer aangedrongen hebben, want trainen en koersen passioneerden mij.”

Beste jaren

Rudy Van Gheluwe telde als nieuweling amper mee, behaalde één enkele overwinning en als junior leek dat niet anders te worden. Tot hij in 1982 in een onverhoopte stroomversnelling belandde met dank aan zijn jarenlange maar helaas reeds overleden Sijseelse mentor Thierry Van Troye. Niet minder dan dertien overwinningen vielen hem te beurt, met Gent-Menen als kroonzege. Ook in het kampioenschap van Vlaanderen (Reningelst) en in de Omloop der Vlaamse Gewesten (Duffel) haalde hij de top tien en in combinatie met een dozijn regionale overwinningen behoorde hij met Johan Capiot, zegekoning Bruno Geuens, Ludo Giesberts, Jan Mattheus, wereldkampioen Roger Six (de neef van Eric en Roger De Vlaeminck), Dirk Van Verre (kampioen van België), Ronny Vlassaks… tot de fine fleur van de lichting 1982.

Als eerstejaarsbelofte werd Rudy begin juli 1983 meteen tweede in het kampioenschap van West-Vlaanderen na de zeven jaar oudere Gino Ligneel,want de jonge en oudere liefhebbers reden toen nog een gezamenlijk provinciaal kampioenschap. Toch raasde Rudy niet als een GTV door de liefhebberscategorie. Pas in 1986 (vijftien) en in 1987 (negen) werd hij een frequente winnaar, wat zich niet herhaalde in 1988, want dat jaar bleef hij steken op vijf bloemtuilen. Een krimpend zegecijfer, maar er was zijn uitschieter met een dagzege in de de Ronde van Aragon-Béarn (Spanje), de voorloper van de latere Tour des Pyrénées. Die prestatie volstond om gesolliciteerd te worden voor de beroepscategorie. Het was Pierre Naessens die Rudy aanbeval bijFrançois Lamberten het was meteen oké.

Oppervlakkig

De inmiddels 55-jarige Rudy Van Gheluwe is een gelukkig man. Met zijn partner Nathalie Vantorre en hun zevenjarig zoontje Vince woont hij graag in Dudzele. Als fileerder in de Blankenbergse Visgroothandel Daniels Azuur heeft hij het, mede dankzij toffe collega’s, best naar zijn zin. “De koers is een oppervlakkig gegeven geworden”, bekent Rudy. “Er naartoe gaan is niet langer aan mij besteed. Als ik niets anders om handen heb, volg ik het nog wel op televisie. Zelf fietsen doe ik wel nog en het houdt mij fit van lichaam en monter van geest.”