Koen Deschuytter koerste 20 jaar geleden als prof in Nieuw-Zeeland

In de winter trekt het wielerpeloton steeds vaker naar exotische oorden om het seizoen voor te bereiden. Koen Deschuytter (47) stond twintig jaar geleden al aan de start in Nieuw-Zeeland. “Eigenlijk is het de mooiste herinnering aan mijn wielercarrière.”

De Tour of Wellington – ondertussen omgedoopt tot New Zealand Cycle Classic – staat sinds 1988 op de wielerkalender. In januari 1999 reisde ook een Belgische ploeg naar het land van de Maori’s. “Dat was op uitnodiging van een sponsor, dat merk van printers Xerox. Alles was heel goed geregeld. De baas kwam ons zelfs ‘s avonds halen om samen iets te gaan drinken. We werden ter plaatse begeleid door masseuses uit de rugbywereld. Die waren dus wel wat stevigere lichamen gewoon. (lacht) We waren 36 uur onderweg, maar het was de lange reis meer dan waard.”

Elke dag Wellington

De ronde zat heel anders in elkaar dan we in Europa gewoon zijn. “Het komt erop neer dat we elke dag startten in de hoofdstad Wellington. Van daaruit reden we dan een kilometer of 70 tot in the middle of nowhere. Aan de finish stond meestal zelfs geen huis en hoogstens tien mensen. We hadden dan de tijd om een beetje te rusten in het gras. In de namiddag keerden we met een tweede rit terug naar Wellington. In totaal reden we op tien dagen tijd 16 ritten, geloof ik. Er zaten ook tijdritten en criteriums tussen. Ik herinner me trouwens dat we begonnen met een proloog.”

Het was daar 40 graden, dat speelde in mijn voordeel

Voor Koen Deschuytter was de trip naar Nieuw-Zeeland ook op sportief gebied een voltreffer. “Ik eindigde toch als zevende of achtste in het eindklassement. Het was daar 40 graden, dat speelde in mijn voordeel. Het parcours was lastig, maar dat lag me wel.”

We waren 36 uur onderweg, maar het was de lange reis meer dan waard

De weliswaar pittige hellingen in Nieuw-Zeeland waren niet te vergelijken met de Ardennen. “Neen, dat was niet mijn tand. Ik was beter met de grote plateau. De hellingen waren niet heel steil en niet heel lang, misschien een beetje vergelijkbaar met Bretagne. Langs het water was het parcours vlak en kon de wind natuurlijk een rol spelen.” De editie van 1999 werd uiteindelijk gewonnen door Julian Dean, later één van de beste sprintlocomotieven van het peloton. Ook een reeks andere grote namen – zoals Robbie McEwen, Matthew Lloyd en George Bennett – schreven hun naam op de erelijst.

Collstrop

In totaal maakte de renner uit Gits, met roots in Westkerke natuurlijk, vijf jaar deel uit van het profpeloton. Na onder andere een ritzege in de Ronde van Luik stapte hij in 1996 over naar Collstrop. “Bij de liefhebbers had ik toch 15 koersen gewonnen, maar in de winter kreeg ik klierkoorts. Je denkt dan altijd dat je meer moet trainen en dat klopt niet. Misschien heb ik ook naar de verkeerde mensen geluisterd. Ik heb mezelf helemaal kapotgereden. Eigenlijk moest ik zelfs vroeger gestopt zijn.”

Als prof heb ik mezelf helemaal kapotgereden

Deschuytter bleef de eerste jaren wel in het wielrennen. Bij Palmans-Collstrop en opvolger Mr.Bookmaker ging hij aan de slag als verzorger. “Ik heb dat uiteindelijk vier jaar gedaan. Ik mis de koers eigenlijk niet. Je weet ook dat je zoiets niet kan blijven doen.” Het avontuur in Nieuw-Zeeland blijft met afstand de mooiste herinnering aan zijn wielercarrière. “Zoiets vergeet je natuurlijk nooit. Het was fantastisch, ik zou direct willen teruggaan. Maleisië was ook magnifiek, maar Nieuw-Zeeland blijft toch specialer. Ik was er ook veel beter. De Ronde van Langkawi had in die tijd natuurlijk ook een sterkere bezetting”, besluit Deschuytter, die tegenwoordig als praktijkleerkracht houtbewerking in het KTA in Torhout aan de slag is.