Kevin Deltombe uit Sint-Andries laadde na onwaarschijnlijk pechjaar de batterijen op in Madagascar

Kevin Deltombe (25) is en blijft voorlopig – op vlak van aantal behaalde punten dan toch – de sterkste renner die WestSprint ooit gekend heeft. Alleen als prof kon de Bruggeling zich nog niet op dezelfde manier profileren. Ook in 2019 niet. Deltombe was een volledig seizoen op de sukkel met een op het eerste zicht onschuldige sleutelbeenbreuk. Nu, bijna een jaar na zijn zware smak in Murcia, is de vierdejaarsprof vastberaden om keihard terug te slaan.

Kevin Deltombe is net naar de kapper geweest als hij recht tegenover ons plaatsneemt aan een tafel in de lobby van Hotel Sol Y Mar in Calpe. We zijn halfweg januari en naar jaarlijkse gewoonte heeft Sport Vlaanderen-Baloise zijn tenten opgeslagen aan de zonovergoten Costa Blanca. Vandaag hebben de renners van physical coach Ward Vande Capelle een rustdag mogen nemen. Anderhalf uur losrijden, een koffiestop, wat op bed liggen… Meer moet dat niet zijn op een doordeweekse donderdag aan de Spaanse oostkust. Morgen wacht andere koek, want dan krijgen de renners een tienminutentest voor de wielen geschoven. Overmorgen staat er als afsluiter een duurrit van 200 kilometer door het Spaanse middengebergte op het menu, met onder meer de beklimming van de Puerto de Tudons, in wielermiddens ook wel bekend als de Aitana.

Deltombe ligt er voorlopig niet van wakker. Hij oogt scherp en fris. Dat is ook wat we de dagen ervoor in de wandelgangen hebben horen fluisteren, zowel bij de renners als het omkaderend personeel van de Vlaamse overheidsploeg. Deltombe is heel goed, luidt het herhaaldelijk. De Bruggeling kan het niet verbergen en heeft daar ook geen enkele moeite mee. “Koersen is mijn passie”, zal hij op het einde van een openhartig interview zeggen. “Ik besef dat ik er veel meer kan uithalen dan er tot nu toe is uitgekomen. Oké, door pech, dat is nu eenmaal zo. Maar daar heeft niemand en zeker ikzelf geen boodschap aan.”

Er is meer. De Brugse vierdejaarsprof zag de voorbije maanden twee ploegmaats en generatiegenoten een stap hogerop zetten: Benjamin Declercq en Christophe Noppe. Het is een extra motivatie voor hem, benadrukt Deltombe. “Zij zeggen ook: je hebt zeker evenveel capaciteiten. Benjamin en Christophe gunnen me dat ook, net zoals ik hen dat gun. Zij rijden dit jaar voor Arkéa-Samsic en ik ga er alles aan doen om na afloop van dit seizoen een gelijkaardige stap te zetten.”

Zelfs geen pelotonvulsel

Hij kan 2019 natuurlijk niet zomaar uit zijn geheugen schrappen. Kevin Deltombe kijkt bedenkelijk en denkt even na. “Uiteindelijk ben ik finaal toch nog aan 50 tot 60 koersdagen geraakt, maar het is zoals je zegt: je kan best wel van een verloren jaar spreken. Na mijn tweede operatie heb ik misschien twee weken op mijn fiets gezeten voor ik in Kortemark weer mijn eerste koers heb gereden. Vanaf dan heeft de ploeg mij in een pak wedstrijden opgesteld, omdat we met een tekort aan renners zaten. Maar conditioneel was ik simpelweg te zwak om iets te doen. Ik was zelfs niet goed genoeg om het peloton te vullen. Dat was een moeilijke periode, want op het einde van het seizoen zijn er nog heel wat wedstrijden waarin ik normaal prijs kan rijden. De Grote Prijs van Wallonië, de Famenne Ardenne Classic, Paris-Chauny, de Brussels Cycling Classic… Dat was moeilijk om te dragen”, aldus Deltombe.

“Ik heb vorig jaar dus twee en een halve maand met een gebroken sleutelbeen rondgereden. Echt zot, als ik daar nu aan terugdenk”

We keren een jaar terug in de tijd, naar februari 2019. Deltombe was in de Ronde van Valencia nochtans goed aan het seizoen begonnen. “Het niveau lag daar ontzettend hoog, terwijl ik nog een paar procentjes tekort kwam. Maar de week erna was de bezetting in de Ronde van Murcia wat minder en kon ik meteen de betere klimmers volgen. In de eerste rit reden zeven renners weg. Allemaal grote namen. Ik zat in de groep daarachter en spurtte voor een toptienplaats. Ik voelde me echt goed. Ook de dag erna, in rit twee, was ik er nog bij toen na een klim van 14 kilometer nog 20 renners vooraan overbleven. Ik wist meteen dat de conditie tegen Kuurne-Brussel-Kuurne goed zou zijn, zeker als ik ook nog eens de Ruta del Sol in de benen zou hebben.”

Het noodlot besliste er anders over. In een afdaling tijdens die tweede rit van diezelfde Ronde van Murcia kwam het gewezen jeugdproduct van de Koninklijke Brugse Velosport zwaar ten val. “Een WorldTour-renner, wiens naam ik liever niet noem, stak me net voor een blinde bocht voorbij. Ik kende die plaats, want ik was er tijdens een trainingsstage in de streek al eens gepasseerd. Ik wist dat het een gevaarlijke bocht was, maar hij dus duidelijk niet. Hij maakte een slipper en kon zich nog net rechthouden. Ik kon geen kant meer uit en vloog recht over de vangrail. Ik wist meteen dat mijn sleutelbeen gebroken was en mijn voorjaar voorbij was.”

Te vroeg hervat

Het was voor Deltombe het begin van een maandenlange lijdensweg. “Naar mijn gevoel heeft het heel lang aangesleept. Het was dan ook een erg complexe situatie. Misschien was het mijn eigen fout dat ik te vroeg de fietstrainingen heb hervat, na een week al. Ik had geen last, maar wist niet dat mijn sleutelbeen niet volledig aan het genezen was. Ook mijn resultaten leden er niet onder. Zo werd ik elfde in het Circuit de la Sarthe en in juni behaalde ik nog een 13de plek in de GP Gippingen in Zwitserland. Maar na de WorldTour-wedstrijd in Frankfurt op 1 mei nam ik vier, vijf dagen rust en is mijn lichaam in een soort van decompressie terechtgekomen.”

Eind juni, de week voor het BK in Gent, besefte de Bruggeling dat het zo niet verder kon. “Ik ben toen toch eens naar de dokter gegaan, want ik dacht dat er een ontsteking aan het sleutelbeen was. We hebben foto’s laten nemen en daaruit bleek dat mijn sleutelbeen niet meer aaneen hing. De plaat die daarvoor moest zorgen, was in twee stukken. Door te vroeg weer te beginnen trainen, heeft mijn sleutelbeen nooit de kans gekregen om volledig aaneen te groeien. Later heeft de plaat de functie van het sleutelbeen overgenomen. In de medische wereld noemen ze zoiets metaalmoeheid. Ik had in de verste verte niet door dat het gebroken was.”

“Madagascar is een prachtig eiland. Zestig procent van alle fauna en flora op deze wereld vind je er terug”

Deltombe vertelt het met een krop in de keel. “Door die korte rustperiode na een heel intense periode moet er een soort van stress bij mij zijn weggevallen. Blijkbaar moet ik lange tijd de pijn in mijn onderbewustzijn onderdrukt hebben. Ik heb dus twee en een halve maand met een gebroken sleutelbeen rondgereden. Echt zot, als ik daar nu aan terugdenk. Natuurlijk, ik had zoveel ambitie om terug te keren. Misschien wilde mijn lichaam gewoon niet geloven wat er aan de hand was. Toen ik de foto’s eind juni zag, heb ik meteen naar Hans (De Clercq, zijn ploegleider, red.) gebeld. Vervolgens heb ik drie dagen koorts gehad. Mijn lichaam was door het verschot in een soort van shockmodus.”

Meteen onderging Deltombe een nieuwe operatie. “Een serieuze ingreep, want twee botten moesten weer naar elkaar toegroeien. Ze hebben alles uit de kast moeten halen om mijn lichaam in orde te krijgen. Zes weken zat ik thuis. Die periode heeft mij behoorlijk kapot gemaakt. De rest van het seizoen stond dan ook volledig in het teken van mijn herstel. Pas in augustus kon ik de trainingen hervatten.”

Herbronnen in Madagascar

Het vervolg kennen we. Halfweg oktober was Deltombe dan ook blij als een kind dat het seizoen eindelijk voorbij was. “Eerlijk? Ja, dat gevoel had ik toen. Mentaal was het enorm moeilijk. Ik kon geen enkele meerwaarde betekenen en heb echt naar Putte-Kapellen afgeteld, want ik wist dat ik daags nadien met twee vrienden op reis zou vertrekken. Voor drie weken naar Madagascar. Daar heb ik kunnen herbronnen.”

Deltombe beleefde er, samen met ex-renner Miel Houfflyn en Robbe Casteur, de tijd van zijn leven. “Eerst hebben we er een kleine twee weken met een jeep rondgetrokken. Daarna namen we een binnenlandse vlucht om vijf dagen door het regenwoud de backpacken. Madagascar is een prachtig eiland. Zestig procent van alle fauna en flora op deze wereld vind je er terug. Het heeft ook een heel wisselend klimaat, van regenwoud naar savanne. En toen ik weer in België was, had ik meteen veel goesting om weer te gaan trainen. Ik heb ongelofelijk veel zin om een Ronaldo’tje te doen en me 100 procent op de koers te focussen. Geloof me, jullie hebben van mij het laatste nog niet gezien.”