Julien Vermote: “Als Harelbeke niet failliet was gegaan, zou ik waarschijnlijk keeper gebleven zijn”

Tijdens het voetbalseizoen 1997-1998 maakt het bescheiden KRC Harelbeke furore in eerste klasse. Met een vijfde plaats dwingt het Europees voetbal af tegen het grote Sampdoria. Julien Vermote uit Stasegem, acht jaar, droomt op dat moment luidop van een keeperscarrière in het Forestierstadion, net zoals zijn idolen Ronny Gaspercic en Geert De Vlieger. Vier jaar later gaat KRC Harelbeke in vereffening en wijkt Julien, naar het voorbeeld van broer Alphonse, uit naar het wielerpeloton. Een profrenner in spe is geboren.

Hadden we dit al eens gezegd? Julien Vermote is een crème om mee samen te werken. Als we hem op de stage van Dimension Data in Calpe interviewen, heeft hij een stevige duurtraining van 232 kilometer (!) achter de rug. Het avondbuffet lonkt, maar eerst maakt hij plichtsgetrouw tijd voor de krant uit zijn geboortestreek. Dat is niet alles. Julien vertelt ook nog eens interessante dingen.

26 juli 2004

“Weet je, eigenlijk was keeper worden mijn eerste gedacht” (na zijn Belgische wegtitel bij de eerstejaarsnieuwelingen in Arendonk)

“Ik ben opgegroeid met voetbal. Mijn pa was keeperstrainer van Harelbeke tijdens de gouden jaren met Ronny Gaspercic, Geert De Vlieger… Zelf was ik ook keeper. Ik sprak alleen over een bal en mijn broer alleen over een fiets. Met het gezin deden we wel al veel lange trippen met de fiets. Naar onze familie in Poperinge. Of Alpe-d’Huez, toen we acht, negen jaar waren. Toen Harelbeke failliet ging, ben ik eens naar een koers van mijn broer gaan kijken en besloot ik om het er ook op te wagen. Ik heb een miniemenopleiding gevolgd en reed in de zomer mijn eerste koersjes bij de 13-jarige aspiranten. Ik weet nog goed dat ik in mijn eerste koers ooit, in Anvaing, enorm heb afgezien. Ik werd toen vaak gelost, terwijl mijn broer van de ene naar de andere zege reed. Maar dat is vlug gekeerd. Als 14-jarige aspirant won ik mijn eerste koers en als eerstejaarsnieuweling werd ik Belgisch kampioen op de weg. Maar als Harelbeke indertijd niet failliet was gegaan, zou ik zeker keeper gebleven zijn. Ik ging toen ook elke week supporteren voor de eerste ploeg, met Wim De Tollenaere en Hein Vanhaezebrouck. Ik zag Hein twee jaar geleden op de luchthaven en heb een tijd met hem staan babbelen. Wim hoor ik ook af en toe en Geert en ik sturen elkaar geregeld een berichtje. Ik heb alleen maar goede herinneringen aan mijn voetbalperiode.”

22 januari 2011

“Patrick Lefevere wil me rustig laten groeien en dat apprecieer ik. Je moet geen dingen doen die je nog niet aan kan, zegt hij. Daar bewijs je niemand een dienst mee. Zeker niet jezelf. Hij heeft overschot van gelijk. Laat ik maar een beetje geduld oefenen” (zijn eerste interview als prof tijdens de Tour Down Under)

“Wat gaat de tijd snel… Mijn debuut als prof, al acht jaar geleden. Dat is goed meegevallen, maar ik kende geen makkelijk seizoen. Ik heb een heel zwaar programma moeten rijden. In de Ronde van het Baskenland heb ik misschien wel de lastigste dag uit mijn carrière beleefd. Op de vooravond van de eerste etappe zat ik bij de ploegdokter, die zei: Julien, morgen wordt waarschijnlijk de lastigste koers die je ooit gereden zult hebben.” Waarop ik antwoordde: oei, ik ben wel wat ziek. Ik denk niet dat ik ooit zoveel alleen gereden heb als die dag. Na zeven, acht km was ik al gelost, waarna ik een hele tijd tussen de volgwagens heb gehangen, om uiteindelijk in de plaatselijke ronde over 40 km weer meteen te lossen en op 20 minuten te finishen. Of het verstandig was om die dag uit te rijden, betwijfel ik. Maar karakter heb ik alleszins wel getoond.”

1 juni 2012

“Het rondewerk lijkt me te liggen, maar het is nog te vroeg om over klassementsambities te spreken. Dat moet wel al kunnen in rittenkoersen van een lager niveau. Met dank aan de sterke tijdrit die ik in de benen heb. Een onderdeel waarin ik me wil blijven bekwamen” (na zijn eerste grote ronde, de Giro)

“Mijn tweede jaar als prof was wel goed. In de proloog van de 3-Daagse van West-Vlaanderen werd ik tweede na Kwiatkowski en pakte ik de eindzege. Ik werd zesde in de proloog in Romandië. En in de slottijdrit van de Giro in Milaan eindigde ik als tiende. Een jaar later ben ik nog eens derde geworden op het BK, maar dat moet zowat de laatste goeie tijdrit uit mijn carrière geweest zijn. Vanaf toen heb ik meer en meer op kop moeten rijden en dat is ten koste van mijn tijdritten geweest. Ik ben sindsdien wel sterker geworden, maar niet sneller.”

3 juli 2015

“Er kan er maar eentje voor zijn carrière gaan” (vriendin Laura)

(grijnst) “Maar intussen heeft ze wel haar eigen kledijwinkel. Schitterend, hé. Zij heeft het heel druk en ik ben vaak weg. Neem nu de voorbije maanden. In november was er een ploegstage van een week in Zuid-Afrika. In december zat ik 14 dagen op Gran Canaria. In januari volgden twee weken Calpe, een weekje thuis en 14 dagen Argentinië voor de Ronde van San Juan. Daarna was ik een dag thuis, een week in Calpe, weer een dag thuis en een week naar Portugal voor de Ronde van de Algarve. Ik ben voortdurend weg.”

Ik heb geen spijt van mijn beslissing om bij Quick.Step weg te gaan. Ik zag koersen te veel als mijn job, terwijl het eigenlijk mijn passie is

“Het is mooi dat Laura zichzelf kan ontwikkelen. Ze doet het bovendien graag en vooral, ze heeft die winkel zelf op- en uitgebouwd. Chapeau! En als ik thuis ben, probeert ze ook nog eens vooral tijd voor mij vrij te maken. Ik heb veel bewondering voor haar.”

26 februari 2016

“Julien was als junior wereldtop, zowel op de weg als in het tijdrijden” (Rik Devoogdt, ploegleider)

“Inderdaad. En dan had ik ook nog eens de Vredeskoers voor Kwiatkowski, Sagan en Majka kunnen winnen als ik geen tijdstraf had gekregen. Ik herinner me ook een tijdrit als belofte in de Tour du Haut-Anjou waarin ik toppers als Castroviejo, Van Garderen en Kittel klopte. En als junior had ik op het WK in Mexico top tien moeten rijden. We waren met zes weggereden, maar ik ben toen in een bocht ten val gekomen. De toppers van mijn generatie? Dat waren Ulissi, Degenkolb, Majka, Kwiatkowski, Phinney… (denkt even na) Bondscoaches Rony (Vanmarcke, red.) en Carlo (Bomans, red.) hebben altijd gezegd dat ik meer kan dan ik sindsdien heb gedaan. Ze hebben het altijd jammer gevonden dat ik als prof zoveel op kop heb moeten rijden.”

12 juli 2017

“Julien is ongelofelijk. Hij rijdt de hele dag op kop en als ik dan in de bus kom, ligt zijn haar nog steeds perfect” (Marcel Kittel, zijn ex-ploegmaat bij Quick.Step)

(proest het uit) “Dat is ook belangrijk, hé. Je moet er goed uitzien. Net als de twee jaar ervoor was ik in die Tour heel sterk. We wonnen rit één en waren gelanceerd. Vertrouwen, hé. Dat speelt een belangrijke rol. Neem nu Kuurne- vorig jaar. Als ik daar win, ben ik gelanceerd en krijgen we misschien een heel ander voorjaar.”

23 februari 2018

“Alphonse werd geen prof, maar had evenveel capaciteiten. Julien was misschien iets meer gedreven. En Alphonse ging volgens mij iets te vlug weg van de piste” (Rony Vanmarcke, ex-bondscoach nieuwelingen)

“Mijn broer was een ander type renner dan ik, maar had zeker de capaciteiten om prof te worden. Misschien had hij zelfs iets meer klasse op de fiets, maar had ik iets meer karakter. (denkt even na) Waarom wordt iemand geen prof? Het moet zijn dat het zo moest zijn. Tijdens een van zijn laatste jaren, als elite zonder contract bij An Post, was hij op sommige dagen gewoon veel sterker dan mij. Maar het was een slecht jaar om prof te worden en dat heeft hem misschien genekt. Ik herinner me ook een editie van de Kattekoers waarin hij als eerstejaarsbelofte op 50 kilometer van de finish iedereen uit de wielen reed en met voorsprong de sterkste in koers was. Hij had toen veel langer moeten wachten, maar dat was Alphonse. Soms voerde hij van die nummertjes op… Voor mij is hij heel belangrijk. Ik heb met hem, net als met mijn twee zussen, een uitstekende band. Alphonse is nu iets moois aan het uitbouwen met bikefitting. Mooi toch? Er is meer in het leven dan de koers, ook al was het mijn droom om samen met Alphonse bij de profs te kunnen rijden.”

19 oktober 2018

“Ik denk dat Julien, als hij dat zelf wil, zou mogen terugkeren naar Quick.Step” (Hugo Coorevits, journalist & jurylid IJzeren Briek)

“Misschien wel, maar ik weet niet wat de toekomst brengt. Ik heb nog altijd een goeie relatie met Patrick en ben dankbaar voor zijn steun vanaf de beloften, toen ik een fiets van hem kreeg en hij mij en Alphonse op stage liet gaan naar Italië en in een huis van de ploeg liet verblijven. Patrick steunt de jeugd in België, dat vind ik fantastisch. En hij is een echte wielerkenner. Van alle managers die er zijn, weet hij het meest over de koers. Hij was vroeger zelf ook ploegleider, hé. Het was dan ook mijn moeilijkste beslissing ooit om weg te gaan.”

“Ik ben weggegaan om mezelf verder te ontwikkelen. Dat was trouwens ook het plan in mijn laatste jaar bij Quick.Step, maar toen reed onder meer Gilbert een fantastisch voorjaar en was ik weer de helper die ik voordien was. Logisch natuurlijk. Dat kan ik Patrick niet kwalijk nemen, want de ploeg laten draaien is zijn business. Quick.Step is nog altijd de ploeg van mijn hart. Ik heb drie jaar bij de jeugd van Beveren 2000 gereden en zeven jaar voor de profploeg. Dat is tien jaar van mijn leven. Ik was er kind aan huis en woon op vijf kilometer van de service course. Maar ik heb geen spijt van mijn beslissing. Koersen zie ik niet als mijn job. Het is mijn passie. Ik ben iemand die niet snel tevreden is. En dat was het probleem bij Quick.Step. Ik zag het te veel als mijn job.”

14 december 2018

“Julien is een goeie coureur, maar hij heeft praktisch niets van explosiviteit. En laat dat net een belangrijk element van het moderne wielrennen zijn” (Patrick Lefevere)

“Ik vrees dat dit gegroeid is door mijn rol binnen zijn ploeg. Natuurlijk ben ik niet de meest explosieve, maar ik ben ook niet de traagste van het peloton. Patrick weet dat ook wel. Maar ik ben niet iemand die vlug op de barricades gaat staan. Ik ben geen moeilijke jongen en doe al vlug wat anderen mijn vragen. Het is niet makkelijk om zoiets snel in één, twee, drie te veranderen. Door veel op kop te rijden bouw je iets op, maar je bot eveneens iets af. Het is nu aan mij om daaraan te werken.”

21 december 2018

“Ik heb me laten vertellen dat Julien heel hard en anders aan het trainen is, in functie van 2019” (Sammy Neyrinck, journalist Sporza)

“Ik heb altijd geprobeerd om voor wat vernieuwing te zorgen. Vooral doelgericht. Ik werk sinds vorig jaar met een Italiaanse trainer, Mattia Michelusi, maar je kunt niet alles in één-twee-drie veranderen. Ik zat bij Quick.Step in een vast patroon. Tom Steels, die mij toen begeleidde, heeft me wel altijd laten trainen in functie van koersen winnen. Hij geloofde dat ik dat kon en dat apprecieer ik ook wel aan hem. Maar 2018 was een seizoen waarin ik geconfronteerd werd met mijn werkpunten. Bij Quick.Step was dat niet zo. Daar deed ik mijn werk in functie van de ploeg en dat was oké. Nooit werd ik met mijn zwakke punten geconfronteerd. Nu ben ik ermee bezig.”

Ik dacht echt dat ik Kuurne ging winnen, maar je moet eerlijk zijn: er zijn niet veel renners die zo’n klassieker al hebben kunnen winnen

“Over de voorbije winter ben ik heel tevreden. Ik hoop weer meer de coureur te worden die ik bij de jeugd was. Trouwens, 2018 was zo dramatisch slecht nog niet. Ik kende wel veel pech. Tijdens de Ronde van Vlaanderen werd ik aangereden door een auto en in de Tour had ik de pech dat mijn kopman Cavendish in mindere doen was. Maar voor hetzelfde geld had ik wel Kuurne-Brussel-Kuurne gewonnen. Ik dacht ook echt dat ik ging winnen, maar je moet eerlijk zijn: er zijn niet veel renners die zo’n klassieker al hebben kunnen winnen. Dat ik er kon meedoen voor winst, deed al heel veel deugd.”