Harm Vanhoucke: “Als je over je grenzen gaat, kan je diep vallen”

Journalisten horen objectief te zijn, maar toch maakten we eind februari spontaan een klein vreugdesprongetje. De reden: Harm Vanhoucke (22) is weer de renner die hij wilde en kon zijn. In de loodzware Ruta del Sol werd het veelbelovende klimtalent, in 2016 nog winnaar van de Ronde van Lombardije voor beloften, tiende tussen enkele wereldtoppers. Een opsteker van formaat na twee moeilijke jaren. “Maar die periode heeft me wel gemaakt tot de coureur die ik nu ben”, benadrukt Vanhoucke.

“Harm is iemand die voor zichzelf de limieten opzoekt en kijkt hoever hij zijn lichaam kan drijven. Daarin heeft hij het voorbije jaar een evenwicht moeten vinden. Harm heeft zich een tijdje niet goed in zijn vel gevoeld. Nu is dat wel weer het geval. We geven hem tijd en geloven in hem. Waar we uiteindelijk zullen eindigen, zien we dan wel.” Het was begin juni 2019 dat we Paul Van Den Bosch, de man achter Sven en Thibau Nys, spraken over Harm Vanhoucke. Profetische woorden, zo bleek. Ruim een half jaar later heeft zijn West-Vlaamse poulain het evenwicht stilaan hervonden.

Buchmann en Valverde

In de Ruta del Sol, een loodzware vijfdaagse door Andalusië, werd Vanhoucke knap tiende. Bergop reed hij fluks omhoog in het gezelschap van Fuglsang, Landa, Izagirre, Teuns, Bilbao en Soler. Drie weken eerder was hij het seizoen al veelbelovend begonnen met een tiende plaats in de Trofeo Serra de Tramuntana. “Sindsdien heb ik het gevoel dat veel collega-renners me kennen”, vertelt hij. “Emanuel Buchmann van Bora kwam op Mallorca even met mij praten. Zoiets doet deugd. Dat is de vierde van de Tour van vorig jaar, hé. Dat wil toch wat zeggen. Zelfs Valverde kwam mij de dag erna een hand geven en zeggen dat ik goed gereden had.”

“Op Mallorca kwam Valverde mij een hand geven. Hij zei dat ik goed gereden had”

Vanhoucke weet dat hij van deze momenten moet genieten, want de keerzijde van de medaille loert voortdurend om de hoek. Dat was de voorbije twee jaar ook bij hem niet anders. “Maar die moeilijke periode heeft me wel gemaakt tot de coureur die ik nu ben. Mentaal én fysiek sta ik nu veel sterker in mijn schoenen. Ik weet wat ik fout gedaan heb. Neen, ik ben niet blij dat ik het meegemaakt heb, maar het was voor mij wel goed dat het gebeurd is.”

Vanhoucke slaat de nagel op de kop. “Ik was te extreem”, geeft hij toe. “Daarin ben ik niet de enige. Er zijn al veel coureurs die het meegemaakt hebben. Op dit niveau is het belangrijk dat je je grenzen opzoekt, maar het is nog veel belangrijker dat je weet waar die grenzen liggen. Als je erover gaat, kan je diep vallen. Ik ben erover gegaan. (zucht) Het is balanceren op een dunne koord.”

Elke week een frietje

Vanhoucke is een klimmer en moet dus presteren als de weg omhoog loopt. Lees: als twee renners een vermogen van 400 Watt kunnen trappen, zal degene met het laagste gewicht sneller bergop kunnen rijden. “Het is niet evident, want je moet als klimmer nu eenmaal op je voeding letten. (denkt na) In het verleden ben ik daarin te extreem geweest. Paul zegt dat ook: je mag gerust elke week een frietje gaan eten, dat zal goed zijn om je bloed te boosten. Ik probeer zijn raad op te volgen. En gelukkig heb ik een goed vetmetabolisme. “

Er is nog iets veranderd in Vanhouckes leven. Hij heeft nu een vriendin, Luca Defever, met wie hij sinds kort samenwoont in Moorsele. “Zij geeft me veel rust. Ja, ik word goed verzorgd door haar. (glimlacht) Ze is thuis in de wielerwereld (Luca is de dochter van Franky Defever, al twee decennia de man achter jeugdploeg Cycling Team Menen, red.). Dat is een voordeel. Anderhalf jaar geleden ben ik haar tegengekomen in het uitgaansleven. (grijnst) Tijdens de winter, hé. En van het een is het ander gekomen.”

Test in Catalonië

Het is duidelijk: Vanhoucke heeft het juiste ritme weer te pakken. Vorige week vrijdag reisde hij met ploegmaat Steff Cras naar Tenerife af voor een hoogtestage op de Teide. “De Ronde van Catalonië wordt mijn eerste test op grote hoogte, met twee bergritten in de Pyreneeën (naar Vallter 2000 en Port Ainé, red.). Ik mik op een goed klassement, maar zal het rit per rit bekijken. Als ik een slechte dag heb, kan ik nog altijd voor ritwinst gaan.”

Nog geen drie jaar geleden was Vanhoucke bergop de evenknie van Egan Bernal, met wie hij op het podium van de Tour des Pays de Savoie-Mont Blanc stond. Dat gevoel komt stilaan terug. “Mijn recente prestaties waren voor mij ergens een verrassing, al wist ik wel dat ik op de goeie weg was. Ik legde deze winter heel goeie tests af en had er vertrouwen in. Mijn waarden komen stilaan in de buurt van de klimmers uit de WorldTour en op een goeie dag kan ik hen al volgen. Dat werkt motiverend. Ik recupereer ook sneller dan vorig jaar. Ik weet nu dat ik meerdere dagen na elkaar een goed niveau kan halen.”

Straks naar de Giro?

Waar dat eindigt, weet niemand. Maar in mei hoopt Vanhoucke aan de start van zijn tweede grote ronde te staan: de Giro. “De ploeg maakte een voorselectie met elf renners. Ik ben één van hen. Het valt af te wachten hoeveel helpers er voor onze sprinter Caleb Ewan zullen meegaan. Ik hoop dat ik er ook bij ben. Ik zit op een goed niveau nu. Als ik dat kan doortrekken, kunnen er nog mooie dingen gebeuren…”