Bad boy Saido Berahino (26) wilde bij Zulte Waregem eerst op het veld iets bewijzen voor hij zijn verhaal zou doen. Die tijd is nu gekomen. Open en eerlijk.
Dit is het verhaal van een Burundese jongen wiens vader, toen hij vier jaar was, in de oorlog tussen Tutsi’s en Hutu’s werd vermoord en die toen hij tien jaar was zijn land ontvluchtte en in Engeland terechtkwam. Daar werd hij stervoetballer, via Phoenix United en West Bromwich Albion in januari 2017 naar Stoke City. Waar alles misliep. “Meer dan twee jaar stond ik elke ochtend op zonder enige zin in voetbal.” Zijn contract tot 2022 werd ontbonden, het vangnet heette Zulte Waregem.
Dit is het verhaal van Berahino, die aan de Gaverbeek in een nieuw leven is gestapt. En je gelooft hem. Saido Berahino: “It’s life! Ik heb fouten gemaakt. Na mijn transfer naar Stoke is er ook veel gebeurd. In Engeland verdienen voetballers heel veel geld. Dan moeten ze ook met de druk kunnen omgaan, vindt men. Maar niemand leert je hoe je omgaat met elke situatie. Het werd voor mij een dagelijks gevecht. Weet je, het is niet het geld dat mensen verandert, wel de roem. Dat is dodelijk. Hoe de mensen je als voetballer in the Premier League plots anders bekijken en behandelen. That was the problem. Je weet niet meer wie je echte vrienden zijn. Je komt in een restaurant en iedereen begint te roepen! En dan was ik maar Berahino en niet Wayne Rooney.”
“Wat ook meespeelde: ik wilde en kon naar Tottenham. I was a young boy, die zo hoog mogelijk wilde spelen, maar achter gesloten deuren hield de eigenaar van West Brom dat tegen. Nu kan ik zijn visie alweer wat beter begrijpen, ik was te belangrijk voor de club. Maar ik nam het persoonlijk en dat maakte mij opstandig. Want hij maakte mij de volgende drie jaren dood. Alles wat ik heb uitgespookt, gebeurde in die periode. Ook dronken rijden, jawel.
Er kampeerden drie dagen paparazzi aan mijn huis. Maar de politie kon niets doen
In plaats van mijn verantwoordelijkheid te nemen… Maar er zijn ook zoveel leugens verteld en geschreven. Op een gegeven moment kampeerden de paparazzi drie dagen aan mijn huis om toch maar iets te kunnen schrijven. Stel je voor… Ik haalde er nog politie bij, maar die konden niets doen. (zucht) Elke dag vonden ze wel een story. Bij every bad thing werd mijn naam gebruikt. Ik had te veel gedronken toen ik een auto verplaatste. Tien seconden…, maar ik werd meegenomen naar het politiekantoor en geen drie uren later belde de pers al naar mijn manager. Ze zochten ook mijn ex op voor smeuïge verhalen. En ze schreven dat ik bij drie verschillende vrouwen drie kinderen had verwekt. Iemand zou gezegd hebben: het is zijn kind. Uit eigen belang en iedereen nam dat over. Just a new story. Ik kon mij niet verdedigen. Ik besefte dat ik in Engeland mijn reputatie nooit meer kwijtraak. That guy is crazy…”
“Topvoetballers zijn ook mensen. En mensen hebben emoties. Ik kreeg wel hulp. Van een mental coach, van mijn makelaar, van familie… Van mensen dicht bij mij, die het goed met mij meenden. Die zagen hoe ik met mezelf worstelde. Maar ik maakte de fout niet naar hen te luisteren. Ik stond ‘s ochtends op zonder enige zin om te voetballen. Niet één dag, maar wekenlang, maandenlang. Dat was het dieptepunt… Ik herkende mezelf niet. Neen, ik wil het ook niet afschuiven op mijn kinderjaren, op het verlies van mijn vader, op de vlucht uit de burgeroorlog in mijn land… Het is niet zo dat bepaalde trauma’s niet verwerkt waren. Ik was veel te jong om mij later nog iets te herinneren van die burgeroorlog. (denkt na) Mijn gebroken jeugd, mijn moeder die nauwelijks kon zorgen voor eten… Dat verklaart hooguit tien procent. Met een zorgeloze jeugd was ik misschien zelfs nooit profvoetballer geworden. Misschien had de aanwezigheid van een vaderfiguur later in mijn leven een verschil gemaakt, maar ik kan het niet weten. Ik heb hem tenslotte ook niet gekend. Ik was te jong toen hij stierf. Bovendien heeft mijn moeder zo goed voor mij en mijn zussen gezorgd dat ik nooit echt een gemis heb gevoeld. (trots) Mama is net bij mij en mijn vriendin in Waregem op bezoek geweest.”
Met een zorgeloze jeugd was ik misschien wel nooit profvoetballer geworden
“Mijn terugkeer naar Burundi en de keuze voor mijn roots en de nationale ploeg van mijn land zorgden wel voor een déclic. That was a big, big step. Een heel bewuste keuze: mijn land helpen, terwijl kiezen voor de Engelse nationale ploeg voor velen veel logischer was geweest. Het maakte mij zo trots, de eerste kwalificatie ooit voor de Afrika Cup, het mooiste moment van mijn leven. Maar in Engeland besefte ik dat het zo niet verder kon. Elke voetballer, zelfs Messi, moet in zijn hoofd mentaal fris zitten om te kunnen presteren.”
“Ik koos voor Zulte Waregem. Oké, ik was even in Nîmes, maar dat was niet om te testen. Men zei ook al van Olli (Deschacht, red) dat hij hier kwam testen, maar een speler met zoveel matchen op zijn teller test je toch niet? En ik had toch al voor Zulte Waregem gekozen. (grinnikend) Ik heb die naam wel eerst moeten googelen. Ik zag Francky Dury: contract van tien jaar! Dat moest wel een heel goeie zijn. (lacht) Geen manager die na zes maanden misschien alweer weg is. Hier kon ik helemaal herbeginnen. Weer voetballer worden. Weer plezier vinden in het spel. Dat had ik meer dan twee jaar niet gevoeld. Ik steek niet weg: ik koos vooral voor de manager. We spraken twee uur, Francky Dury begreep me. Helemaal. En ik werd meteen open ontvangen door de spelersgroep. Ik voelde: ik hoef nu geen grote club meer, ik ga eerst mezelf weer heropbouwen. Oké, de kloof tussen de Premier League en Zulte Waregem is groot. Maar ik ontvlucht niet de druk van ginder. Men mag best hoge verwachtingen in mij hebben. Ik maakte bij West Brom 36 goals op 141 matchen. Maar men mag ook niet vergeten dat ik de laatste drie seizoenen ocharme maar vijf goals maakte. Men moet realistisch blijven.”
Ja, AA Gent wordt een serieuze test. Maar ze zullen net hun Europese match tegen Saint-Etienne achter de rug hebben
“Het belangrijkste: ik voel me hier uitstekend, in het rustige Waregem. Opstaan, trainen, thuiskomen, rusten… Hooguit eens een bezoekje aan Gent. Of naar het strand, naar Knokke. Geen crazy life meer. En good people here. Anders dan in Engeland. Chill. Relaxed, vooral. Ik kan hier rustig op restaurant gaan, niemand begint meteen mijn naam te roepen. (lacht) In Engeland is elke match, ook in de lagere afdelingen, elektriciteit. Hier zegt men: ow, niet vergeten, het is voetbal vandaag! (schatert) Dat is aanpassen. Gelukkig maken onze supporters best wel wat lawaai. En de topmatchen moeten nog komen. Kortrijk, hé? (schiet in de lach) Zegt iedereen hier toch? Zij noemen ons farmers? Boeren…? O, nu begrijp ik waarom de fans van Antwerp groenten en fruit op het veld wierpen. Het gaat trouwens prima met de ploeg ook, intussen alweer 11op 15. Weet je wat onze sterkte is? Iedereen werkt keihard voor elkaar! Wij drie (het aanvalstrio Berahino-Larin-Oberlin, red) ook. Football is a feeling en wij voelen elkaar heel goed aan. AA Gent wordt nu een serieuze test. Ik vond ze tegen KV Mechelen heel sterk. Maar ze zullen hun Europese match tegen Saint-Etienne achter de rug hebben.”
“Ik ben weer gelukkig, ja. En ik ben nog steeds maar 26 jaar. Oudere spelers zeggen me: dat is nog jong. Daarom, laat dit duidelijk zijn: ik wil weer naar mijn beste niveau. Naar de top. Waar ik dan kom (hij tekende bij Essevee een contract van twee jaar met één jaar optie, red), zien we dan wel. Mijn grote ambitie blijft de Champions League. Ja, ik kom dan misschien terug in dat sterrenwereldje. Maar al weet je nooit natuurlijk ik ga wel niet meer terug naar de Premier League. Omwille van die pers. Al heb ik één groot voordeel: ik ben er al geweest en weet wat mij te wachten staat. Ik ben intussen ook een andere man. Ja, ik heb weer een doel. En een plan.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier