WVS duikt in zijn sportgeheugen (aflevering 15) – Tommy Careel: “Had ik mijn vrouw maar eerder ontmoet”

Al 25 jaar is Wouter Vander Stricht – met WVS als initialen – schrijvend actief in de regionale sportwereld. Maar ook als actief (mini)voetballer en sportliefhebber pur sang leerde hij honderden mensen en hun verhaal kennen. Iedere week duikt hij in de archiefdoos vol herinneringen en anekdotes.

Anno 2021 is Tommy Careel (48) nog altijd de praatvaar die we dik 20 jaar geleden leerden kennen. Een (telefonisch) interview met Tommy was in die zin uniek dat je nauwelijks een vraag hoefde te stellen. Je gewoon bekend maken als de reporter voor De Weekbode en hij begon alles te vertellen wat je wilde weten. Tommy Careel is momenteel aan de slag als vertegenwoordiger voor T-press, dat sport- en bedrijfskledij op de markt brengt. Met zijn echtgenote Vicky Vanrenterghem heeft hij twee dochters: Cato (16) en Oona (13). Ze wonen al 20 jaar samen in Aarsele.

Waar groeide je precies op?

“Pal in het centrum van Gent. Ik startte met voetballen bij Lotenhulle, omdat mijn neven daar speelden. Daarna trok ik naar Evergem en RC Heirnis Gent. Op 16-jarige leeftijd mocht ik er al debuteren op het niveau van wat nu tweede amateurklasse is. Na een tussenstop bij Aalter kwam ik bij FC Roeselare terecht. Ook Cercle had interesse getoond, maar mijn pa raadde me aan het stap voor stap te doen. Ik was amper 20 jaar. Wijlen Fernand Bril was er toen de legendarische voorzitter, Willy Callens zorgde als sponsor voor de centen en Ronny Desmet was trainer. We hadden daar toen ook een goed team dat altijd subtop was in derde klasse. En er waren de derby’s tegen SK Roeselare natuurlijk. Soms voor 5.000 man. Tegen de zogenaamde vijand. Francis Couvreur, Fanny Schamp, Jeffry Verhoeven… waren toen de sterkhouders bij ons. In mijn laatste jaar was duidelijk dat heel wat spelers andere oorden zouden opzoeken, dus was het telefoontje van KSV Ingelmunster zeker welgekomen.”

Mooiste jaren uit loopbaan bij Ingelmunster

Je kreeg er meteen Jan Ceulemans als trainer!

“Samen met Vinnie Six had ik al getekend en zagen we dat ze in de eindronde de beslissende match om te promoveren naar tweede klasse verloren. Geen promotie dus, maar we zouden in mijn eerste jaar kampioen spelen in derde klasse. In dat eerste jaar bekampten we ook Standard in de kwartfinale van de beker. We speelden die thuismatch op Harelbeke voor 10.000 fans. 9.000 daarvan waren misschien niet altijd voor ons, maar wel tegen Standard dat toen met Vedran Runje, André Cruz en de broers Mpenza speelde. We verloren nipt en onverdiend, maar die sfeer in dat stadion is me altijd bij gebleven. Het seizoen nadien gingen we Anderlecht op eigen veld uitschakelen. We hadden toen een fantastisch team met voornamelijk Oost- en West-Vlamingen, maar vooral ook met een fantastische mentaliteit. De cohesie binnen het team was enorm. We konden wel eens blijven plakken tot 4 uur, maar op ‘matchday’ stonden we er altijd en gingen we voor elkaar door het vuur. De club had toen ook massa’s vrijwilligers en een bestuur onder leiding van voorzitter Willy Lapeirre dat ook sterk aaneen hing. Ze gingen zelfs samen op reis. Het waren de mooiste jaren uit mijn voetballoopbaan. Ik lag ook enorm goed bij de supporters. Ik maakte dan ook altijd even tijd voor hen.”

We kennen je vooral als linkerflankspeler, maar je speelde ook graag centraal.

“Als linkspoot werd ik vaak op de flank gezet, ik had ook een groot loopvermogen. Maar ik vond mijn beste positie de ‘8’. De matchen die ik daar speelde met Kurt Grymonprez in mijn rug, waren de beste uit mijn carrière. We konden toen echt een middenveld kapot spelen.”

Je goede prestaties wekten interesse en je tekende voor eersteklasser RWDM.

“Ik bleef er één jaar en na dat seizoen is het vooral bergaf gegaan op voetbalvlak. Had ik mijn vrouw misschien eerder leren kennen, dan had ik wat meer stabiliteit in mijn privéleven gehad. Dat heb ik op momenten zeker gemist. Bij RWDM heb ik niet veel gespeeld. Ik zat er altijd in de kern, maar was er 15de of 16de man. Marius Mitu speelde toen op mijn plaats, daar kon ik niet tegen op. Ik had wel een goede relatie met coach Emilio Ferrera die ook heel eerlijk was met mij. Ook Edin Ramcic was toen echt een figuur in de kleedkamer. Met hem heb ik wel nog wat contact.”

Daarna speelde je nog bij SK Deinze en KV Kortrijk, toch ook niet mis…

“Bij Deinze vertrokken plots Kristof Arijs, David Welvaert, Mario David… Ik koos toen voor KV Kortrijk, waarmee we nog de promotie naar tweede klasse konden afdwingen. Ik heb wel altijd het geluk gehad bij ploegen te spelen die om de prijzen meestreden.”

En dan volgde nog een avontuur in de provinciale reeksen als afsluiter van je carrière.

“Ik speelde eerst bij Boezinge in eerste provinciale, keerde nog eens terug naar de roots bij RC Gent in vierde klasse en speelden we nog de eindronde en ik sloot af bij KVC Wingene en Dosko Kanegem.”

Je bent nu trainer bij Dosko Kanegem, maar waar was je voordien aan de slag?

“In mijn laatste jaren als speler was ik al jeugdtrainer bij KSV Roeselare. Ze hadden daar toen een fantastische jeugdwerking onder leiding van Tom Colpaert. Ik ben vervolgens vijf jaar assistent geweest bij SK Londerzeel. Een uurtje van bij mij thuis, dat klopt, maar door mijn job vertoef ik sowieso veel in de regio. Straks start ik aan mijn zesde seizoen bij Dosko Kanegem. We zijn ondertussen opnieuw beginnen trainen en na een pauze hervatten we dan opnieuw na medio juli en werken we onze cyclus van zeven weken af richting competitiestart.”

We herinneren ons nog dat je ook aan minivoetbaltornooitjes meedeed.

“Nu zou dat helemaal not done zijn. Maar hoewel ik bij Berca Shoes werkte, had ik ook een heel goed contact met Frank Devolder van de gelijknamige sportzaak. Ooit was ik eens een week geschorst omdat ik een indoortornooitje had gespeeld met een van zijn teams.”

Welke spelers staken er bij jullie boven uit?

“Kurt Grymonprez op zijn manier. Luc Feys was een spits die alles had: snelheid, kracht en techniek. Eigenlijk iemand voor eerste klasse, maar Luc was braaf. En dan had je nog Nico Vanderdonck die alles kon met een bal. Hij kon ook voorspellen wanneer hij zou scoren. In een uitmatch op Tienen kwam hij bij een vrije trap naar mij. Het was de laatste minuut. Hij zei: ‘Kleine, ga je maar omkleden, het is 0-1’. En hij scoorde wel ook zeker. En hij voorspelde ook ooit dat we nog een strafschop zouden krijgen in de laatste minuten. Ik zie hem nog het strafschopgebied in slalommen en tegen de grond gaan. En wie scoorde de penalty zonder aanloop? Juist ja.”

Je bent ook echt een gezinsman.

“Ik kan echt genieten van onze jaarlijkse vakantie met ons viertjes. En de dochters doen het ook goed in hun hobby’s. Cato is in de voetsporen van haar mama getreden en neemt deel aan waterskishow op ’t Klein Strand. Dochter Oona zit nu nog aan de Topsportschool in Gent, maar trekt volgend seizoen naar Club YLA en zal daar school lopen.”