WVS duikt in zijn sportgeheugen (aflevering 1) – Dominique Stove: “Ik was ooit eigendom van een varkensboer”

Al 25 jaar is Wouter Vander Stricht – met WVS als initialen – schrijvend actief in de regionale sportwereld. Maar ook als actief (mini)voetballer en sportliefhebber pur sang leerde hij honderden mensen en hun verhaal kennen. Iedere week duikt hij in de archiefdoos vol herinneringen en anekdotes.

Dominique Stove – naar eigen zeggen een spits die ieder seizoen goed was voor 15 goals en negen gele kaarten voetbalde onder meer bij Winkel Sport, SV Koekelare, SC Oostrozebeke, HO Wingene, ZK Dentergem, VK Kachtem en VK Dadizele. “In het begin van mijn carrière vooral op plaatsen waar er nogal wat centen aanwezig waren”, klinkt hij eerlijk. Hij is nu nog aangesloten bij Studax KFC Mandel United, een team dat dit jaar ook nauwelijks aan voetballen toekwam. “Ik ben altijd geselecteerd voor de uitmatch bij KFC Poperinge. Dat is onze verste verplaatsing. Momenteel bestaan er al tractoren die korter draaien dan ikzelf. Ik ben van nature ook nooit de grootste atleet geweest. En dat voel je als je ouder wordt. Pas op, ik ben nog heel sterk aan de bal, maar ik heb hem nooit.”

WVS zou er ooit in geslaagd zijn jou uit de ploeg te schrijven, maar die herinnert zich dat niet meer.

“Ik wel nog. Ik was kapitein bij HO Wingene en zat er al in mijn vierde seizoen. Ik was weer eens veel te eerlijk geweest en had gezegd dat de hulptrainer – Paul Vergote – drie keer meer van voetbal kende dan de hoofdtrainer, Luc Deserranno. De dag nadien werd ik op het appel geroepen bij de voorzitter en om een of andere reden mocht ik niet meer meespelen. Ik had toen ook een contract dat ik een mooie som kreeg als ik 15 keer op een seizoen scoorde, ik zat aan 13 toen ze me aan de kant zetten. Het heeft met dus wat geld gekost. Boos was ik daar niet om, ik ben op dat vlak een ‘je-m’en-foutist’.”

Bij HO Wingene werd je gekocht door een varkensboer…

“Dat was in die tijd zo. In Wingene hadden ze enkele sponsors die een speler betaalden, ik was dus spreekwoordelijk eigendom van een varkensboer. Maar ik heb daar ook mooie jaren gehad bij Hoger Op. Ik won er ooit eens de Zilveren Voetbal ( topschutter van de reeks, red .), maar ik ben die niet gaan ophalen. Net als ik toen bij Winkel Sport als 19-jarige topschutter werd. In Wingene waren de derby’s tegen Sint-Jan legendarisch. We speelden vast voor 200 tot 300 fans, maar in die derby kwamen er meer dan 1.000 toeschouwers opdagen. Het was ook toen dat ik erin geslaagd was om twee keer op een dag uitgesloten te worden. Ik keerde terug uit blessure en ‘s morgens moest ik nog even aantreden met de reserven. Toen ik er een andere interpretatie van het reglement op nahield als de ref mocht ik gaan douchen. En in de namiddag stond ik amper drie minuten in het veld in een van die bewuste derby’s tegen Sint-Jan. Ik maakte me boos, spuwde op de grond, maar de ref zei letterlijk: “op de grond spuwen is als op mij spuwen” en ik mocht weer inrukken.”

Er is nu heel wat te doen om het geld in het amateurvoetbal, maar toen werden daar minder vragen over gesteld.

“Er werd toen niet gepraat over zwart geld: het was allemaal zwart. Ik weet nog dat ik als 16-jarige met Peter Witdouck mocht debuteren bij mijn moederclub Winkel Sport. Dat was nog in de tijd dat je pakweg 500 frank kreeg voor een zege, maar dat tal van sponsors daar in de cabine nog 100 frank per kop kwamen bijdoen. En dat geld werd toen meteen na de match ook uitbetaald. Zo kregen we na een derby met Winkel kermis 1.600 frank toegestopt dat we nog datzelfde weekend op de botsauto’s gingen uitgeven. Na Winkel trok ik naar SV Koekelare, een heel ambitieuze ploeg in eerste provinciale. Als ik er twee keer won, verdiende ik meer dan mijn vader om een hele maand te gaan werken. Er zaten toen bij de Stormvogels heel wat dure vogels. In zoverre zelfs dat ze in de financiële problemen kwamen. Maar daarvoor hadden ze een oplossing. Toen we op een zondag aankwamen, was onze viptribune weg. Ze hadden die verkocht om de spelers te kunnen betalen.”

Je carrière speelde zich voornamelijk in de provinciale reeksen af. Nooit gedroomd van meer?

“Jawel. Zoals iedereen zeker? Maar ik mocht ooit eens testen met AA Gent tegen het SK Torhout van Freddy Maekelberghe. Ik stond er tegen een zwarte verdediger: hij sprong een meter hoger dan ikzelf, was drie keer zo snel en kon beter dribbelen. Ik ben toen thuisgekomen en heb mijn grote ambities opgeborgen. Ik heb in de jeugd met Piet Timmerman gespeeld en vaak ook tegen Yves Vanderhaeghe, twee spelers die het wel tot in eerste nationale schopten. Het verschil is dat zij alle aspecten van het voetbal onder de knie hadden, overal meer dan een 7 op 10 scoorden. Wij haalden wel ergens een 9 op 10, maar dan elders een 2 op 10. In nationale word je afgerekend op je gebreken, in provinciale getaxeerd op je kwaliteiten.”

Volg je het voetbal nog?

“Mijn zoon Florian is momenteel actief in eerste klasse B. Hij mag er als vierde ref fungeren, afgelopen weekend nog tijdens Westerlo-Deinze. Zo’n wedstrijden bekijk ik dan op tv. Hij is trouwens begonnen als scheidsrechter toen ik nog jeugdvoorzitter was bij VK Kachtem. Ook mijn moederclub Winkel Sport volg ik nog op de voet, de rest van iets verder af.”

Heb je nog één straffe anekdote uit je carrière?

“Ik heb er ook een aantal die niet in de krant mogen, maar uit mijn tweede periode bij Winkel Sport herinner ik me nog het volgende. Na een jaartje Koekelare was ik teruggekeerd naar Winkel Sport. Er was me een transfer beloofd aan het einde van het seizoen, maar Winkel hield het been stijf. Waarop ik besloot om een jaar in het liefhebbersvoetbal bij SK Devolder te gaan spelen. Ze noemden mij er ‘De Witte Pijl’. Plots was ik wel snel. Maar op het einde van het seizoen verkeerde Winkel in degradatienood en wilden ze me terug. Ik wou hen depanneren, maar op voorwaarde dat ik op het einde van het jaar zou mogen vertrekken. Er werd een akkoord op papier gezet, maar dat was zonder medeweten van Geert Cool die daar toen sponsor werd. Het is daar toen tot een clash gekomen die wellicht de kop van de toenmalige voorzitter en ondertussen overleden Hedwig Vansteenkiste heeft gekost. Hedwig was als speler ook een monument in Winkel. Maar Geert Cool bleef zo als sponsor wel aan boord en dat is hij nu nog altijd.”