Willy Dooms en WS Lauwe zijn twee handen op één buik: “Geslaagde voetbalcarrière”

Willy Dooms en WS Lauwe zijn twee handen op één buik. De 82-jarige Lauwenaar behoorde ooit tot de beste generatie die White Star ooit op de grasmat bracht. En nog steeds is Willy een van die verdienstelijke medewerkers waar een club meer dan ooit behoefte aan heeft. Met schoonzoon Stefaan Tanghe en zijn acht kleinkinderen, waarvaan de meeste jongens ook gebeten zijn door de voetbalmicrobe, is voetbal de voertaal ten huize Dooms.

Willy Dooms, ondertussen 82, oogt nog altijd jong en fit. Het hart van de vroegere postbode is nog altijd geel en zwart gekleurd. WS Lauwe was en is nog steeds zijn club. In de jaren zestig, toen White Star de vleiende bijnaam kreeg, Het Kleine Anderlecht, behoorde hij tot de beste ploeg die Lauwe ooit had. Dooms zette toen als middenvelder de lijnen uit. Zijn ploegmaats van toen luisterden naar de naam Philippe Lejour, Julien Leuwers, Dirk Degrijze, Eric Vancauwenberghe, de broers Noel en Marcel Windels en andere Leon Baekelandts. Allemaal jongens uit de eigen Lauwse kweek. Zoveel jaren later is Willy Dooms nog steeds verknocht aan WS Lauwe. Op de thuiswedstrijden probeert hij nog steeds ‘zijn lotjes voor de jeugd’ aan de man te brengen. “Ik zal dat blijven doen, zolang ik kan”, belooft Willy.

Voetbalbagage

Vorige week zondag zaten we samen met Willy Dooms, luisterden meer dan een halfuur naar zijn geslaagde spelerscarrière. “Uiteraard ben ik begonnen bij WS Lauwe”, opende Willy Dooms. “Ik kwam er vroeg in de eerste ploeg terecht, toen onder trainer Roger Verhelle. Met veel jongens van eigen bodem deden we ons ding in eerste provinciale. De opmars kwam er met T1 Roger Verhelle en de titel in eerste provinciale. Later volgde Charly Bovy hem op. En ook met Bovy mochten we in de toenmalige vierde klasse een titel vieren. Zelfs in derde klasse, nu tweede afdeling, speelden we de eerste viool. Op mijn 27ste trok ik naar Moorsele. Daar heb ik de vrouw van mijn leven leren kennen. De ouders van mijn huidige echtgenote hielden toen café De Garage gelegen aan het Moorseelse stadion open. Bij Moorsele ben ik slechts één seizoen gebleven. Met veel goesting kwam ik terug naar Lauwe.”

Later droeg Willy Dooms nog de kleuren van SV Wevelgem, waar hij ook jeugdtrainer was. Ook bij het opgedoekte Sint-Pieters Kuurne, waar hij tevens speler-trainer was, heeft hij een verleden. Uiteindelijk was SK Geluwe zijn laatste ploeg. “Na Geluwe kwam ik terug naar de Lauwse schaapstal”, vervolgt Willy Dooms. “Ik werd er jeugdtrainer. Dat we toen geen trainersdiploma hadden? Klopt. Toen was er nog geen sprake van trainerscursussen. We hadden er geen ook geen tijd voor. Als ex-speler had ik voldoende voetbalbagage om dat over te brengen aan de jonge mannen.”

“Als jonge speler leerden we toen voetballen op straat. Van zodra we van school kwamen, haalden we de bal boven en gingen aan het sjotten. Nu is de jeugd bezig met de gsm. Wat nu vooral opvalt, is dat er veel meer langdurige geblesseerden zijn. Voorheen kreeg je af en toe ook wel eens een trap tegen de schenen. Maar de duels waren toen minder agressief. Een middenvelder moest zich toen vooral om de aanval bekommeren, minder op verdedigen. Voor dat onderdeel werd gerekend op die achterste vier. Bij Lauwe ben ik zelfs voor een korte periode tot hoofdtrainer gebombardeerd. Jacky Stockman, ex-Anderlecht zwaaide hier toen de plak. Maar omdat hij steevast weigerde om Dirk Laruweere op te stellen, botste het met de spelers. Uiteindelijk kreeg Stockman de bons en moest ik tijdelijk het trainershabijt aantrekken.”

Postploeg

Willy Dooms heeft ondertussen acht kleinkinderen. En zeker de jongens hebben de voetbalmicrobe geërfd van grootvader. “Jules, de oudste van mijn kleinkinderen, speelt momenteel bij Gullegem. En hij doet dat goed. Hij was amper vier jaar toen hij in het Nederlandse Utrecht, waar zijn pa Stefaan toen als speler aan de slag was, niet van het veld te houden was. Omdat ik bij Lauwe nog steeds mijn kleine bijdrage wil leveren, kan ik hem niet vaak bezig zien. Maar mijn vrouw en zijn ma, mijn dochter, zijn er altijd. Zelf kan ik op een geslaagde voetbalcarrière terugblikken. Met WS Lauwe beleefde ik hoogdagen. En ook bij de post, waar ik toen werkte als posbode, mocht ik opdraven met de nationale postploeg”, besluit Willy Dooms. (AV)