Na de zege tegen Club Brugge (3-0) viel er nog positief nieuws te rapen bij KV Oostende. Middenvelder Maxime D’Arpino (26) traint eindelijk weer voluit mee met de groep. En dat maar liefst elf maanden nadat hij out was met een kruisbandletsel. “Ik wil nu de wedstrijden aan elkaar rijgen.”
Sommige lezers krijgen nu misschien een déjà vu. Enkele maanden geleden al berichtten alle kranten over D’Arpino die op stage in Spanje de trainingen kon hervatten, nadat hij begin april 2022 een zware knieblessure opliep thuis tegen Seraing. “De precieze datum voor m’n comeback hou ik nog even voor mezelf”, liet de Fransman dan optekenen, al kon je tussen de lijnen wel lezen dat hij mikte op de thuismatch tegen datzelfde Seraing op 7 januari.
We zijn nu weer twee maanden verder en eindelijk schijnt er licht aan het einde van de blessuretunnel.
“Vlak voor we in december op stage trokken naar Murcia in Spanje onderging ik een laatste test in het gespecialiseerde revalidatiecentrum in Parijs. Bij een snelheidsoefening voelde ik ‘iets’, maar zei ik tegen mezelf dat het wel goed zou komen. Ik vertrok dus niet honderd procent op stage, maar was goed genoeg om progressief te trainen. Alles liep goed en er werd zelfs gesproken om in de bekermatch tegen Union (20 december, red.) minuten te maken. Maar in de aanloop naar die match voelde ik een plotse pijn aan de hamstrings. Ik dacht na drie, vier weken terug op training te staan, maar daarna voelde ik weer pijn en schoof alles weer op… Op den duur voel je wel iets, maar weet je niet of het van vermoeidheid of van de blessure komt. Ik wist niet meer wat te denken als ik links of rechts iets voelde. En te denken: voorafgaand had ik dus nóóit knieproblemen, hé. Hoe het komt dat ik mijn hamstring blesseerde na die ligamentenoperatie? Wel, ze nemen een stukje van de hamstrings om die zware operatie te kunnen uitvoeren. Dat betekent ook dat je anders moet trainen, herstellen en je lichaam balanceren. Ik moest anders leren werken en oefenen. Het was dus bij een sprintje opnieuw fout gelopen.”
Comeback (bis)
“Inderdaad, na die zware blessure vorig jaar pinde ik me vast op een terugkeer tegen Seraing begin januari. Dat leek me het perfecte moment. (grijnst) Maar ik ga nu geen voorspellingen meer doen. Het leidt toch nergens naar en legt jezelf alleen maar druk op. Het belangrijkste: pijnvrij spelen en mentaal helemaal vrij zijn. Mentaal was het absoluut niet makkelijk – zowel de zware operatie als het herstel na de hamstringblessure. Het moeilijkste is om je ploegmaats vol te zien sjotten terwijl jij alleen kinesitherapie en fitnessoefeningen zit te doen in de gym. Ik moest dan ook even afstand nemen van alles en iedereen. En het wordt al helemaal lastig wanneer je je club in moeilijkheden ziet komen. Je wil helpen hé, en bovendien willen zowel de fans als de technische staf je terug op het veld zien. Maar finaal heb je daar allemaal geen controle over. Geduldig zijn en hard werken: da’s het enige dat je kan doen.”
“Er gaat veel aandacht naar het fysieke, maar niet altijd naar het mentale aspect van een revalidatie”
“Ja, ik ben tijdens m’n revalidatie enkele keren naar de psycholoog geweest. Een terugkeer na maar liefst elf maanden is niet hetzelfde als een week of twee out zijn. In het voetbal gaat veel aandacht naar het fysieke, maar niet altijd naar het mentale aspect van een revalidatie. Over dat laatste wordt al bij al weinig gesproken. Nochtans: als het hoofd niet goed zit, wil het lichaam niet mee. Je vecht tegen en met jezelf, want alleen jij kan uit die situatie klauteren. Nu zit alles eindelijk weer goed en ik hoop iets bij te kunnen dragen in dit seizoensslot.”
Groepssfeer
“Hoe meer mijn terugkeer naderde, hoe vaker ik opnieuw in het stadion ging kijken – ik revalideerde wekenlang in Parijs. Tegen Club Brugge zat ik natuurlijk in de tribune. Wat een match! Na elf wedstrijden zonder zege had niemand die 3-0 verwacht. In dit kampioenschap is werkelijk alles mogelijk. We hoeven niet te verbergen dat de opluchting gigantisch was. De sfeer in de club en bij de fans lijkt wel te zijn omgeslagen. Hopelijk kan deze overwinning ons herlanceren. Het team heeft meer vertrouwen en er zit een nieuwe dynamiek in de ploeg. Op Eupen mogen we niet verliezen, want dan is deze zege voor niks geweest. We moeten bevestigen. Daar winnen en we kantelen het mentale voordeel helemaal naar ons.”
D’Arpino was één van de smaakmakers die onder Alexander Blessin KVO naar een vijfde plaats stuwde. Het contrast met dit seizoen is groot. “Niemand had ons sterke seizoen van toen verwacht. We trokken vijftien nieuwe spelers aan, maar zorgden toch voor een grote verrassing. Je weet hoe deze club werkt: sterkhouders maken voor een mooie som een transfer en er worden jonge en talentvolle spelers aangetrokken. Dat houdt soms risico’s in. Zo gaat dat in het voetbal en dat moet je accepteren. Je moet ook weten dat we dit seizoen zelden of nooit met een typeploeg konden spelen. Ikzelf was lang geblesseerd, Cameron McGeehan en Fraser Hornby vielen ook even geblesseerd uit. Dan moet je bijsturen en schuiven. En het ontbrak ons ook aan geluk: een zege tegen Seraing werd een nederlaag (1-2), een gelijkspel tegen Cercle ging verloren (1-2) en een zege in Kortrijk eindigde alsnog in een draw (2-2).”
Het team
Aan het begin van zijn blessure en revalidatie kreeg D’Arpino prompt een contractverlenging tot juni 2026. Aan wat er komende zomer kan gebeuren, denkt hij nog niet. “Président Gauthier Ganaye heeft me altijd gesteund en hield woord na twee goeie seizoenen. Hij schonk me vertrouwen en ik ben hem daar erg dankbaar voor. Ik heb dit seizoen nog niet gespeeld, dus moet ik nog niet ver vooruit denken. Ik wil gewoon voetballen zonder pijn en de matchen aan elkaar rijgen. Ik bekijk het week per week: ik ga trainen, slapen en check ’s anderendaags of alles oké is. Twee of drie matchen in de basis zouden mooi zijn, maar hé: het gaat hier niet om ‘Maxime D’Arpino’, maar wel om het team.”
Eupen – Oostende: zaterdag 11 maart om 18u15.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
