Yves Vanderhaeghe spreekt voor het eerst over zijn avontuur in Saoedi-Arabië: “Denk maar niet dat ik hier dubbel zoveel verdien”

Gino Caen en Wesley Deschacht volgden Yves Vanderhaeghe naar Saoudi-Arabië. (gf)
Frank Buyse
Frank Buyse Senior writer

In zijn hele trainerscarrière hoefde Roeselarenaar Yves Vanderhaeghe (53) nooit verder te rijden dan Gent. De oer-West-Vlaming kon half juni al voor de derde keer terug naar KV Oostende. Maar plots koos hij voor het Grote Avontuur Saoedi-Arabië, waar de voetbalclubs met duizelingwekkend veel geld gooien. Dag Fien, dag Catherine, Yves is op avontuur. “En ik heb er nog geen moment spijt van gehad.”

En nu ook nog deze week Neymar naar Al-Hilal. Na Ronaldo, Benzema, Kanté, Firmino, Mahrez… Wildgroei van wereldsterren in de Saoedische voetbalcompetitie. Waarbij wordt gestrooid met jaarlonen van tweehonderd miljoen euro… Fabelachtige cijfers, zijn het. In een mum van tijd ontpopte Saoedi-Arabië, dat hoopt het WK 2030, wellicht eerder het WK 2034, te mogen organiseren, zich tot het mekka van het wereldvoetbal – Kevin De Bruyne zou naar eigen zeggen ook niet ‘neen’ zeggen. En wie vertoeft sedert half juni ook in dat nieuwe mekka van het Midden-Oosten – het echte Mekka ligt ook in Saoedi-Arabië? Roeselarenaar Yves Vanderhaeghe (53), eerder coach van KV Kortrijk, KV Oostende in West-Vlaanderen en AA Gent (in vogelvlucht 42 km van Roeselare). En nu is dezelfde Vanderhaeghe coach van Al Faisaly in Harmah, centraal in het strenge moslimland, in volle woestijn – er worden temperaturen van 50 graden Celsius graden gemeten. De lokroep van de oliedollars, in vogelvlucht meer dan 5.000 km van Roeselare…? Van de tweede klasse naar het paradijs? Precies twee maanden na de start van zijn grote avontuur en daags na zijn eerste competitiematch met Al Faisaly – meteen een mooie 3-0-zege – belden we hem. Want al zit hij wel heel ver, Yves Vanderhaeghe blijft een West-Vlaming in hart en nieren: zijn eerste interview als coach van tweedeklasser Al Faisaly is voor ons. En er valt veel te vertellen over dat Grote Avontuur. Daarom: een lang telefoongesprek in drie monologen.

1. Neen, het is niet voor het geld

“Een terugkeer naar KV Oostende was mijn eerste optie, ja. Maar ik vond wel dat ze financieel eerst alles wat ze mij vorig jaar hadden beloofd en na mijn ontslag niet waren nagekomen moesten in orde brengen. Maar Michael Kalt, die had overgenomen van Conway en Ganaye, kreeg dat niet geregeld en al heb ik nog steeds het beste voor met KVO, ik wilde daar niet op toegeven. En zo is het spaak gelopen. Waarop heb ik gekozen voor Al Faisaly. En niet voor het geld. Men verkijkt zich op wat die sterren allemaal komen verdienen in de Saoudi Pro League. Al Faisaly is tweede klasse, ik verdien hier heus niet het dubbele van wat ik in België kon verdienen. Maar ik redeneerde wel: als ik met Al Faisaly kan promoveren naar eerste klasse, spreken we over heel andere lonen.”

“Vrouwen, allen gesluierd, en kinderen zitten op restaurant in een aparte ruimte. Of zelfs op een aparte verdieping”

“Het was dus niet zozeer voor het geld dat ik koos, ik vond het hoogtijd voor een eerste avontuur in het buitenland. Ik had in België een paar (wikt zijn woorden) verkeerde verhaaltjes achter de rug (doelt vooral op zijn ontslag bij Gent, Cercle en KVO, red.). Ik had al langer niet meer het gevoel sant in eigen land te zijn, er mocht eens iets anders komen. Ook omdat mijn dochter Fien dit jaar toch afstudeert als opticien. Ze is inmiddels 22 jaar, kan stilaan op eigen benen staan. Voor mijn partner Catherine was meekomen geen optie, ze heeft een heel mooie job in het onderwijs die ze heel graag doet. Maar we zagen elkaar al drie weken, ze is samen met mijn moeder op onze stage in Turkije geweest. Nu is het wat heen en weer reizen, Fien komt wellicht al in september. Ik informeerde me vooraf wel, belde een paar keer met Besnik Hasi, ex-ploegmaat bij Anderlecht die hier al coach was, over de leefomstandigheden en zo. En ik tekende in het volle besef dat hier, nog wel mijn eerste buitenlandse avontuur, slagen niet evident is. Daarom ben ik liever heel voorzichtig, daarom hield ik de hele tijd alle Belgische pers af.”

2. Neen, het leven is er heus niet zo slecht

“Alles is hier voor ons (Vanderhaeghe nam als assistenten Gino Caen en Wesley Deschacht, ex-videoanalist van KVO mee, red.) perfect geregeld: een mooi huis in een mooie buurt, een prima auto… En we vonden ook al de weg naar de supermarkt waar we inkopen doen om eens zelf te koken. Nu ja, ik ben veelal de kok van dienst, Gino en Wesley schuiven aan en doen de afwas. (lacht) Het is hier wel enorm heet: ik zag in mijn auto al toppen van 49 graden Celsius. Logisch dus dat we alleen ‘s avonds trainen. Gisteren speelden we onze eerste wedstrijd om 19.15 uur en was het nog steeds 40 graden. Vanaf september, oktober zouden de temperaturen wel dalen. Ik wil hier dan ook wel wat sporten, maar door een meniscusoperatie waarvoor ik vorige week twee dagen naar België kwam, is er dat nog niet van gekomen. Maar de knie herstelt goed nu, ik heb nog alle trainingen kunnen geven. Ik hoop zo snel mogelijk ‘s morgens heel vroeg of ‘s avonds om 22 uur eens te gaan lopen, ik mis dat al veel te lang. Of zwemmen of zo. En we hebben toch al ontdekt dat ze hier padelvelden hebben. (lacht) We vonden hier trouwens ook al een paar leuke restaurants. Waar vrouwen, allen gesluierd, en kinderen in een aparte ruimte zitten of zelfs op een aparte verdieping, dan merk je toch hoe streng de moslimregels hier zijn. En merk je een heel groot verschil met de hoofdstad Riyad, toch maar 200 km ver maar zoveel moderner, Amerikaans bijna.”

“Hier hebben we alle tijd om met ons vak bezig te zijn, in België loop je jezelf vaak voorbij”, stelt Yves Vanderhaeghe vast. (foto Belga)
“Hier hebben we alle tijd om met ons vak bezig te zijn, in België loop je jezelf vaak voorbij”, stelt Yves Vanderhaeghe vast. (foto Belga) © KURT DESPLENTER BELGA

“Want in Harmah is toch niet veel te beleven. Wat dan weer maakt dat ons leven hier helemaal gericht is op het voetbal, best leuk. Dat is in eigen land anders, daar heb je ook nog een gezinsleven en talrijke evenementen waar je wel eens naartoe moet. Hier hebben we alle tijd om met ons vak bezig te zijn, in België loop je jezelf vaak voorbij.”

3. Ja, veel goeie voetballers (maar er komt maar 500 man kijken)

“We zijn hier prima geïnstalleerd, we kunnen alle Vlaamse televisiezenders bekijken, zagen al zowat alle matchen van de Belgische eerste klasse. Van KV Oostende zag ik zondag alleen de eerste helft, ik vernam dat het na de rust toch beter ging. Maar die tegengoal in de laatste minuut…: ze zitten nog steeds in de hoek waar de klappen vallen, hé? Of KVO zou winnen van Al Faisaly kan ik niet zo meteen zeggen. Maar er lopen hier toch, weliswaar veelal kleine, goede en vooral technisch sterke en explosieve voetballers rond, hoor. Er is tactisch nog wel werk aan, maar de buitenlanders brengen op dat vlak toch métier bij – elke ploeg mag zeven buitenlanders hebben. Er is daarbij streng gerekruteerd, we hebben in zes weken tijd zowat 300 profielen gescreend. Onder meer drie Brazilianen en een Tunesiër brengen toch leven in de brouwerij. En ze vallen alvast allemaal mee, lijken gelukte transfers. Iedereen is ook zeer gemotiveerd, anders kom je niet naar een stadje als Harmah.”

“Belgen konden we niet aantrekken, neen, die vragen veel te veel geld, die dachten duidelijk: Saoedi-Arabië, daar zetten we even zeven nullen bij.”

“Al Faisaly is wel een traditierijke club, speelde 25 jaar in eerste klasse. Dit is pas het tweede seizoen in tweede en ze willen zo snel mogelijk terugkeren. We hebben onze start toch al niet gemist, met drie mooie goals uit combinatie. Er zou wel wat meer enthousiasme mogen komen, gisteren zaten er in ons mooie stadion (het Al Majma’ah Sports City, capaciteit 7.000 man, red.) misschien maar vijfhonderd toeschouwers. Al zorgde één groepje lokalen wel constant voor tromgeroffel en gezang. De supporters toonden zich dus tevreden, maar ik blijf heel voorzichtig: het is maar één overwinning. En daarom ga ik ook niet meteen zeggen dat het hele avontuur mij heel goed bevalt en dat ik bij promotie – toch de absolute ambitie bij de club – mijn contract meteen zou willen verlengen. We zien wel. Veel groeten, ginder!”