Kevin Vandendriessche neemt na ruim 200 wedstrijden afscheid van KVO. Na maar liefst zes seizoenen trekt Kevin Vandendriessche (31) de KVO-deur achter zich dicht. De Noord-Fransman duikt met 215 matchen – daar komt zaterdagavond allicht nog eentje bij – de top 10 van meeste matchen in het shirt van de Kustboys in. “Ik heb hier mooie momenten meegemaakt. Maar er is één specifiek moment dat me het meest bijblijft”, haalt Kevin herinneringen op.
Je hebt zo van die spelers die er door hun nuchterheid, werkethiek en persoonlijkheid bovenuit steken. Kevin Vandendriessche is zonder enige twijfel een modelprof voor veel jonge voetballers: lopen, werken, teamplayer. Nochtans heeft het niet zoveel gescheeld of er was van een profcarrière geen sprake geweest.
“Ik begon al op mijn zes jaar met voetballen, maar belandde pas bij een echte club toen ik 19 jaar was – bij de lokale club in mijn geboorteplaats Lesquin. Een beslissend moment in m’n carrière volgde op m’n 23ste. Ik werkte op dat moment met een contract van onbepaalde duur op het gemeentehuis van Wasquehal, tot Moeskroen me een concreet voorstel deed. Ik besloot om alles te laten vallen en m’n laatste kans te pakken op een profcarrière in het voetbal. Twee jaar lang speelde ik bij les Hurlus in tweede klasse en ik promoveerde met hen mee naar eerste klasse. Ja, dat Moeskroen dit seizoen opnieuw degradeert, doet pijn. Die club heeft me veel gegeven, hé.”
Vriendschap
Vandendriessche viel op bij de Henegouwse club en werd door Marc Coucke en co naar de kust gehaald. “Hij stelde een prima project voor en wou een ploeg uitbouwen om de play-offs te halen. Daar zijn we in mijn eerste seizoen hier meteen in geslaagd. En het jaar erna nóg een keer. Dat Coucke uiteindelijk bij KVO is vertrokken, was jammer. Ik had het gevoel dat we nog meer en nog beter hadden kunnen doen. Nu, iedereen is vrij om te doen en te laten wat hij of zij wil, c’est la vie .”
Gevraagd naar zijn mooiste KVO-moment, trekt de middenvelder meteen een blik aan herinneringen open. “Ach, de kwalificatie voor de voorrondes van de Europa League – natuurlijk – het winnen van Play-off II (in 2017, red.). En die twee keer play-off 1, absoluut. Maar het draait niet alleen om prachtige momenten, maar ook om personen. Kijk, in het voetbal kom je wel met je ploegmakkers overeen, maar meestal zijn die contacten na twee of drie jaar voorbij. Dat is helemaal niét het geval met ex-ploegmaat Franck Berrier. Eerlijk, hij is de beste speler met wie ik ooit mocht voetballen. Ik hou van z’n stijl en met hem in je team loopt alles beter ( lacht ). Dat zeg ik niet omdat het mijn kameraad is, hé. We zijn echte vrienden, bellen elkaar geregeld en sturen veel berichtjes. Ze zeggen wel eens dat vriendschap in het voetbal niet bestaat. Wel, hij bewijst het tegendeel. In onze Europese match tegen Marseille was hij één van de uitblinkers. Franck stond er altijd in de grote matchen.”
Maar er is toch één moment dat Vandendriessche het meest bijblijft. “Na een 1-1 thuis tegen Genk in de halve finale van de Beker van België moesten we eind januari naar Limburg. De dag voor de match zaten we er al op hotel. Op de wedstrijddag zelf moest mijn vrouw bevallen van ons dochtertje Zelie. ’s Ochtends reed ik naar het ziekenhuis om een half uur bij m’n vrouw en kind te zijn om ’s avonds aan de aftrap te staan. ( lacht ) Ik was in totaal zes uur onderweg van en naar mijn gezin en het team. Bovendien winnen we die wedstrijd in Genk en plaatsten we ons voor de bekerfinale. ( glundert ) Op dat specifieke moment was àlles perfect.”
Publiekslieveling
Vandendriessche is één van de publiekslievelingen dankzij zijn nooit aflatende werkijver: die mens blijft maar lopen en vliegen, zeg. “Ik probeer altijd alles te geven. Let op, er zijn dagen waarop het mentaal of fysiek ook wel eventjes minder is, hoor. Maar die werkethiek? Wel, ik kom uit een groot gezin met vijf broers en zussen. Mijn ouders hebben altijd hard gewerkt om ons een comfortabel leven te geven. Zonder het echt te beseffen, hebben ze die waarden doorgegeven. Ik denk ook in het voetbal meer aan het collectief, het team, de ploeg dan aan mezelf. Een goeie teamprestatie is voor mij veel meer belangrijk dan persoonlijk succes. Nu, ik heb ook het geluk zelden zwaar geblesseerd te zijn en fysiek steeds paraat te staan. (klopt op de laminaatvloer) Hout vasthouden, hé!”
Na twee mindere seizoenen is Kevin logischerwijs tevreden hoe het dit seizoen allemaal gelopen is. “Ja, de vorige twee seizoenen waren slecht. Zo’n slopende jaargangen kruipen in de kleren, vooral mentaal. Je loopt ongelukkig rond en dat merken ze ook thuis op. Maar zelfs uit slechte periodes moet je lessen trekken en beter worden. Dit jaar is er prima werk geleverd, goed geherstructureerd en er werden enkele goeie, talentvolle spelers aangeworven. Eerlijk, ik had voor aanvang van dit jaar wat schrik, hoor. Ik wist echt niet hoe het zou uitdraaien. Het is nu alleen spijtig dat we ons seizoen niet beter konden afsluiten, maar we hebben onszelf écht niks te verwijten.”
Transfer
Dan moeten we het toch eventjes over zijn transfer naar KV Kortrijk hebben. KVO – meer specifiek executive president Gauthier Ganaye – wou het aflopende contract van Vandendriessche slechts met één jaar verlengen, niet voor twee seizoenen zoals de speler wou.
“Gauthier en ik hebben veel gesprekken gehad”, zucht Kevin. “Hij heeft zijn redenen – die ik voor alle duidelijkheid volledig begrijp, hé – en hij houdt vast aan zijn beleidsvisie van bij andere clubs (oudere spelers krijgen geen meerjarige contracten, red.). Ik ben volwassen genoeg om dat te verstaan. Maar het knaagt toch een beetje. Ik heb al die jaren alles voor KV Oostende gegeven, dag in dag uit. Zelfs toen ik mijn verbintenis met KVK ondertekende, ben ik keihard blijven werken voor KVO. Ik vind het jammer de kustploeg te verlaten, maar anderzijds heb ik wel goesting in een nieuw verhaal. Kortrijk is dichtbij mijn woonplaats in de buurt van Roubaix, het is een stabiele club en ik zie er ex-KVO’ers Michiel Jonckheere en eventueel Ante Palaversa terug. Met coach Luka Elsner heb ik intussen goeie gesprekken gehad.”
Dankbaar
“Het is uiterst vervelend dat ik geen afscheid kan nemen van de fans – un petit coucou , eventjes goeiedag zeggen zit er helaas niet in. We hebben samen heel veel mooie momenten meegemaakt, meer dan de helft van mijn profcarrière speelde zich aan zee af. Oprecht, ik ben iedereen enorm dankbaar voor de steun, zelfs toen bekend raakte dat ik elders had getekend. Dit vergeet ik alvast nooit.”
(TVA)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
