Zijn vader, een arme cacaoboer, vluchtte naar Italië in een overbevolkte sloep. Hij volgde, als voetbaltalent. Blootsvoets… Het levensverhaal van de Ghanese Cercle-middenvelder Godfred Donsah, pas 23 jaar, grijpt je naar de keel. Pas na acht jaar werd het gezin herenigd, het voetbal bracht redding.
Door Alain Creytens
Godfred Donsah – 7 juni 1996, Accra – groeide op in Sunyani, ten noorden van Kumasi, na hoofdstad Accra de tweede grootste stad van Ghana. Daar hielp hij zijn ouders op een cacaoplantage, een familiebedrijf dat voorheen van zijn grootouders was. “Maar de plantage bracht niet genoeg op voor een gezin met vier kinderen,” kijkt Donsah terug. “Een school voor ons was te duur, er was nauwelijks voedsel voor het gezin. Op mijn twaalfde besloot mijn vader een nieuwe toekomst te zoeken in Italië. Het was een zeer moeilijke beslissing, mijn moeder en de vier kinderen achterlaten. Hij wilde per boot via de beruchte Lampedusa route Italië bereiken.”
Het werd een helletocht. Eerst drie weken door de woestijn tot in Libië. “Een woestijn waar doden lagen, waar je eten en geld elk moment kon worden gestolen… Elke dag beden we voor hem.”
“Mijn vader zag een sloep omslaan en alle mensen verdrinken”
En dan volgde eindelijk de overtocht. “Niet op een heus schip, wat mijn vader had verwacht. Maar in een afgedankte sloep met 15 mensen aan boord, als sardienen in een blik. Ze zagen voor hen eenzelfde bootje omslaan en alle mensen verdrinken…”
Maar zijn vader overleefde de tocht. Italië bleek evenwel niet het beloofde land. Migranten zonder papieren vlogen in centra en wie illegaal werk zocht, werd opgepakt. Zo ook vader Donsah. “Het leek uitzichtloos. Maar uiteindelijk geraakte hij na twee maanden toch aan een paar kleine jobs. En aan wat geld voor ons gezin. Hierdoor konden mijn zussen naar school en kregen wij te eten. Hij belde ons frequent op… En vroeg mij steeds naar het voetbal.”
“Tot mijn vijftiende speelde ik op blote voeten”
Want Godfred bleek bij de jeugd van DC United Agogo, een voetbalacademie die jonge voetballers opleidde om hen een kans in Europa te bieden, een talent. “Al had ik niet eens voetbalschoenen, tot mijn vijftiende speelde ik op blote voeten. We hadden ook maar één bal voor zowat 50 jongeren. Je kon maar vijf minuten spelen en dan kwam er iemand anders in je plaats. Maar ik trainde extra: een bal leren controleren, op doel trappen…”
Met de steun van Luca Toni
Om zijn droom waar te maken: “Een middenvelder worden zoals Michael Essien, vroeger bij Chelsea, Real Madrid en AC Milan. En dat ging in de goede richting. Op zijn vijftiende al werd Godfred tijdens een tornooi ontdekt door de Italiaanse eersteklasser Palermo. “De kans van mijn leven. Maar ik was minderjarig en had net als mijn vader geen verblijfsdocumenten. Dat mijn vader in de gevangenis had gezeten, maakte het nog moeilijker.” Maar handige spelersmakelaars krijgen veel geregeld. “Ik kon in Italië blijven, moest alleen om de zes maanden even terug naar Ghana om mijn visum te vernieuwen.”
Zijn voetbalcarrière in Europa kon beginnen. “Na een goal met de U17 tegen de eerste ploeg kwam ik in de A-kern. Ik had er met Afriyie Acquah, ook ex-DC United, een landgenoot en een vriend. Afriyie leerde mij hoe het Italiaanse voetbal in elkaar stak, hielp mij thuis… Hij was als een broer voor mij.”
Er volgde een uitleenbeurt aan Hellas Verona. “Ik was pas 18 en voetbalde samen met Luca Toni, in 2006 wereldkampioen met Italië! Hij zei dat ik vooral in mezelf moest geloven.”
Nog eens twee jaar later, Godfred voetbalde toen voor Cagliari, vonden vader en zoon elkaar terug. Na acht jaar… “Dat was zeer emotioneel. We hadden elkaar via WhatsApp wel foto’s gestuurd, maar die ontmoeting… Hij gaf mij nieuwe hoop.”
Bij Cagliari werd Godfred basisspeler, nu kon de zoon in plaats van de vader, intussen ook een baantje bij de club, geld sturen naar Ghana. Godfred bouwde meteen ook een huis voor zijn gezin. “En voor het eerst in acht jaar kon mijn vader terug naar Ghana. Intussen is mijn vader definitief teruggekeerd. Ze zijn vorig jaar zelfs een maand op bezoek geweest in Italië, mijn moeder was nooit eerder uit Ghana geweest. Alles gaat goed met hen en met de cacao gaat het beter. Ik kocht zelfs een stuk grond aan om op termijn de plantage uit te breiden. Ik hou van die plantage, was ik geen profvoetballer, ik werkte er nog steeds.” (lacht)
Maar zijn profcarrière werd voortgezet. Na de degradatie naar de Serie B met Cagliari volgde een uitleenbeurt aan Bologna, nieuwkomer in de Serie A, dat na een seizoen de aankoopoptie lichtte, een contract tot 2022. Deze zomer dan landde de middenvelder in Brugge. “Ik wilde in een andere competitie ervaring opdoen. In Bologna zei Stefano Denswil mij: niet twijfelen. En ik heb nog geen spijt van mijn keuze.”
De winst tegen STVV geeft hoop. En na alle ellende weet Donsah als geen ander hoe arme Ghanese jongeren te helpen. “Charity Sharing, daarmee help ik de Ghanese jongeren, geef hen tijdens mijn bezoeken ballen, schoenen, uitrustingen…. Kleine dingen voor mij die voor hen een wereld van verschil maken. Dat maakt mij gelukkig.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier