Club-Porto 0-4: een collectief teleurstellend blauw-zwart echt wel weer met de voeten op de grond. Ach, dan moeten ze het maar woensdag in Leverkusen pakken, dat ene puntje om groepswinnaar te worden. Maar zelfs als dat niet lukt, de trots blijft terecht: Club speelt in februari eindelijk de 1/8ste finales van de Champions League. De droom van Verhaeghe, al tien jaar. We keren terug naar 2012. Georges Leekens, weet je nog?
Een bom was het, op 13 mei 2012. Bart Verhaeghe, toen één jaar voorzitter van Club Brugge, stelde in zijn drang naar de top bondscoach Georges Leekens voor als opvolger van Christophe Daum. Verhaeghe had er een jaarloon van één miljoen euro voor over. Ex-speler en ex-coach Leekens liet naar eigen zeggen zijn blauw-zwart bloed spreken. En 90 procent van het werk bij de Rode Duivels was toch al gedaan.
Het was een zeg maar historisch foute inschatting van Club. Op 4 november 2012 werd Leekens, na een 2 op 18 waardoor Club naar de achtste plaats was gezakt, ontslagen. Hij was nauwelijks 143 dagen in dienst. Maar Verhaeghe en Mannaert versaagden niet. Na Leekens volgde onder de Spanjaard Juan Carlos Garrido géén succes, onder Michel Preud’homme kwamen de eerste prijzen (beker in 2015, titel in 2016) en onder Ivan Leko, Philippe Clement en Alfred Schreuder won het nog eens vier titels. Vanaf 2015 zette blauw-zwart in eigen land almaar stappen hogerop en eindigde Club steevast eerste of tweede.
Maar de honger van Verhaeghe was daarmee niet gestild, hij droomde van overwinteren in de Champions League. Al leek een derde plaats in de groepsfase het hoogst haalbare. Tot dit seizoen dus. Al minstens tweede en bij de beste 16 beste clubs van Europa. Bijna dag op dag tien jaar na het ontslag van Leekens staat Club waar Verhaeghe al in november 2012 van droomde. Georges Leekens, 73 intussen, is na een bijzondere rijke carrière coach op rust, maar mist op Jan Breydel slechts heel uitzonderlijk een Champions Leaguematch. Woensdag was hij er ook. “Om er een porto te drinken op het succes”, lachte hij vooraf. Viel dat tegen. De coach waarmee het allemaal zo ongelukkig begon, ontleedt “met plezier” de tien jaar die leidden tot dat succes.
Van Verhaeghe en Mannaert naar Verhaeghe en Mannaert
“Bart en Vincent stonden aan de basis en staan nog steeds aan de basis. Toen waren de ideeën er al: linietrainers, investeren in een nieuw oefencentrum, een nieuw stadion. Enkel dat laatste kreeg nog niet de verwachte progressie. De omkadering werd toen al geprofessionaliseerd. Er was bijvoorbeeld iemand van Club mee naar Colombia zodat Carlos Bacca op tijd terug zou geraken, dat soort zaken. En dat DNA, bluv’n goan, is er pas een paar jaar later in geraakt. Intussen wordt de club financieel uitstekend gerund. Dankzij hun transfers, 15 miljoen voor Nsoki, 30 miljoen voor Kossounou. Fantastisch gedaan! Maar ook door partners aan te trekken: na de mislukte beursgang werd meteen een Amerikaanse groep (Orkila Capital, red.) mede-aandeelhouder. Na een tegenslag volgde steeds weer een nieuw plan. Er werd weinig tijd verloren.”
Van Georges Leekens naar Carl Hoefkens
“Pas onder Michel Preud’homme begon het te lukken, ja. Al duurde dat even, de titel volgde pas in zijn derde jaar. Maar men toonde geduld, Michel had tijd om zijn werk te doen. Ook na hem maakten ze de juiste keuzes, met Ivan Leko en vooral met Philippe Clement en Carl Hoefkens die de werking van de club van binnen en van buiten kennen. Ik wilde beloftecoach Philippe toen al bij de A-kern halen, maar dat mocht niet. Ze lieten hem eerst elders ervaring opdoen. En Carl was er meteen helemaal klaar voor, de saus pakt. Carl zat tien jaar geleden in mijn spelersgroep. Hij was mijn kapitein, toen was hij al een leider. Hij heeft zich het DNA van Club helemaal eigen gemaakt. No sweat, no glory zijn mooie woorden, maar je moet het ook nog in de praktijk kunnen brengen hé.”
Van Mohamed Tchité naar Hans Vanaken
“Wij hadden tien jaar geleden niet meteen een evenwichtige groep. Tchité was een mislukte transfer, achterin waren we kwetsbaar, Vadis was op een transfer aan het azen… We wilden te snel gaan. Er is nu meer geduld, vind ik. Meer doordacht ook, want het is altijd de kwaliteit van de spelersgroep die de doorslag geeft. Het aantrekken én het behouden van topspelers als Vanaken en Mignolet, een keeper die in de top van de Premier League hoort, waren dé beste beslissingen van die voorbije jaren. In het samenstellen van een groep hebben ze duidelijk grote stappen gezet. Als je ziet wie er nog op de bank zit: topaankoop Yaremchuk, Lang, Mata… De beste selectie ooit? Dat durf ik niet zeggen. Ze spelen nog altijd geen Europese finale, hé.”
“Maar het is wel de beste ploeg van de laatste tien jaar. Er is ook veel evenwicht: scorende spelers, infiltrerende spelers, intelligente jongens zoals Odoi die ik nog had bij Lokeren. Ondergewaardeerd, maar een ideale en polyvalente teamspeler. Ik zie gewoon heel veel kwaliteit. Onyedika is echt een topper. Zo’n transfer is heus niet evident hoor, probeer maar eens te concurreren met de Europese top. Maar Club heeft intussen wel wat te bieden: het oefencentrum, elk jaar Champions League. Daardoor is het eenvoudiger om goede spelers aan te trekken. En als er dan toch eens mindere transfers worden gedaan, zetten ze dat meteen recht in januari. Maar ook belangrijk, ze houden geen spelers tegen, kijk maar naar Charles De Ketelaere.”
Van Simons via Vormer naar Mignolet
“Ik wou er ook al Timmy Simons bij, maar dat lukte toen nog niet. Zo’n bepalende spelers zijn altijd belangrijk in een proces. Zoals Gertje Verheyen vroeger: intelligentie, leiderschap… Ruud Vormer heeft dat ook, die heeft ook meer dan zijn steentje bijgedragen aan de succesjaren. Ik had eigenlijk verwacht dat Vormer in de staf zou worden opgenomen. Een kampioenenmaker, net zoals Timmy Simons, Verheyen, Ceulemans, Van der Elst… Eerst Simons, dan Vormer, nu Mignolet: dat zijn spelers die niveau geven aan je groep.”
Van 8ste in de competitie naar overwinteren in de Champions League
“Eerste in een groep met Atlético, Porto en Leverkusen, dat had ik ook niet verwacht. Dat is nog iets anders dan 1-1 gelijk spelen tegen PSG, er liepen bij PSG drie wandelaars voorin. Oké, het was niet de moeilijkste groep en de tegenstanders presteerden misschien onder niveau, maar dat is dan wel de sterkte van Club. Brugge máákte de tegenstander minder sterk. Vroeger slikten ze op dit niveau te makkelijk goals door stomme foutjes waardoor ze er al minstens twee moesten maken. Tot woensdag dan wel.”
“Maar ook bij succes moet je rustig blijven. De onderbouw, de financiële stabiliteit voorop, is klaar voor een volgende stap – al zeker als het nieuwe stadion er komt. Van het winnen van de Champions League hoeven ze nog niet te dromen, met de topclubs uit Engeland, Spanje en Italië kunnen ze niet concurreren. Al zal het nieuwe stadion hen wel nog meer mogelijkheden geven natuurlijk. Wat niet wil zeggen dat de kloof met de rest in België dan definitief te groot wordt. Het is ook maar beter dat clubs als Antwerp, Gent, Genk… Club blijven concurreren. Zoals Vincent ook zegt: die concurrentie is noodzakelijk. Om nóg stappen te zetten.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
