In De Vleugels in Klerken werden Joris Lescrauwaert en Marianne Brendonck in de bloemetjes gezet. Ruim 25 jaar ging Helena van leefgroep d’Hofstee bij hen helpen op hun biogroentebedrijf in Esen. Door de verhuis van het koppel naar Brugge komt er een einde aan de samenwerking. “Maar we laten elkaar niet los.”
In de Stokstraat vindt men De Vleugels, een expertise- en ondersteuningscentrum voor mensen met een verstandelijke en/of meervoudige beperking. In de voorziening is ook het buurtrestaurant gevestigd. Iets verderop in de Stokstraat verblijft de leefgroep d’Hofstee op een totaal vernieuwde hoeve, vlakbij de dienst hippotherapie en het Kaffee Kavaljee.
In die leefgroep wonen een tiental mensen met een mentale beperking. Onder meer Helena Coelho (52) verblijft al heel wat jaren op d’Hofstee. Onlangs werd er een feestje gebouwd voor Helena en voor Joris Lescrauwaert (68) en Marianne Brendonck (62) die Helena al meer dan 25 jaar lang iedere vrijdag bij zich hadden. Helena kwam er werken op het biogroentebedrijf van het koppel in Esen. Nu Marianne en Joris naar Brugge verhuizen, kan Helena niet langer naar de boerderij in Esen gaan.
Hele aanpassing
“In 1986 startte ik met biotuinbouw”, vertelt Joris Lescrauwaert. “Ik was psychiatrisch verpleegkundige in de kliniek Sint-Jozef in Brugge en deed er nachtdienst. Met mijn groentebedrijf was dit goed te combineren. Mijn echtgenote Marianne is opvoedster en karikaturiste, ook zij had dus voldoende voeling met het omgaan met mensen met een beperking.”
“Toen in 1992 het toenmalige Maria Ter Engelen, nu De Vleugels in Klerken, ons contacteerde, moesten Marianne en ikzelf niet lang denken voor we tot een akkoord kwamen om Helena iedere vrijdag op ons biogroentebedrijf te laten meewerken. Zowel voor ons als voor Helena was het eerst wat wennen. Het was wat zoeken wat Helena zoal graag deed, terwijl zij zich ook moest aanpassen aan ons ritme. Maar het klikte al vlug en zo werd Helena deel van ons gezin.”
Goede band
Helena keek er heel erg naar uit om iedere vrijdag opnieuw naar de boerderij te kunnen gaan. “Toen Helena een paar keer in het ziekenhuis belandde, brachten Joris en Marianne haar telkens een bezoekje. Ze hadden echt een goede band met elkaar”, vertelt Wim Ronse, opvoeder en medebegeleider van Helena. “Ruim 25 jaar ging Helena bij boer Joris en Marianne helpen. Ze kwam vaak bezweet en moe, soms zelfs onder het stof of de modder, weer thuis in d’Hofstee, maar tegelijk heel blij en gelukkig.”
“In het begin kwam Helena samen met Dirk Vanlerberghe – die toen het project opstartte en nu met pensioen is – naar de boerderij om even te wennen aan ons en aan het werk, maar na een paar keer kwam ze al alleen”, vertelt Joris. “Hier in de natuur, tussen de plantjes, voelde ze zich goed en kwam ze tot rust. Na verloop van tijd kon ze verschillende dingen zelfstandig doen en hielp ze ook mee met Marianne in het huishouden.”
Voor Helena was het een hele opsteker dat ze ook kon gaan werken, ze voelde zich nuttig en kon over ‘haar werk’ spreken. Johanna en Alberto, de ouders van Helena, zijn heel blij dat Helena dit zoveel jaren mocht doen. “We appreciëren heel erg wat Joris en Marianne deden, het geduld dat ze met Helena hadden en hoe ze haar bijstonden in moeilijke tijden. Van zodra Helena de stem van Joris hoorde, kwam er al een brede glimlach op haar gezicht. Thuis vertelde ze altijd wat ze gedaan en gegeten had op de boerderij.”
Nieuw werk
Nu komt er dus, door de verhuis van Joris en Marianne, een einde aan de samenwerking. “Maar we blijven elkaar zien, Helena zal nog wel naar Brugge komen en wij wel nog eens naar Klerken. We laten elkaar niet los”, belooft Marianne.
Voor Helena breekt een nieuwe periode aan en kan ze voortaan in de voorziening zelf werken. Daar zal ze sorteerwerk, eenvoudige werkjes met een repetitief karakter, kunnen doen. Het soort werk dat ze graag doet. Toch zal ze Joris en Marianne missen, maar een afspraak voor een bezoekje aan Brugge is al gemaakt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
