Zarra (15), tiener met een missie: “Elke straat is nu een ‘Knikjesstraat'”

Geen handen meer geven, niet meer kussen… Wie elkaar wil begroeten, moet nu knikken. “Eigenlijk is het coronavirus een promotieactie voor de Knikjesstraat”, zegt de 15-jarige Brugse Zarra Neirynck, initiatiefneemster van het project.

“Elke dag begin ik met in te loggen op ons onlineplatform Smartschool, om te kijken welke opdrachten er van onze leerkrachten klaarstaan. Dat is momenteel het ritme van mijn dagen als vierdejaars wetenschappen met één uur economie aan het Sint-Jozef Humaniora – zeg maar De Jozefienen – in Brugge. Dinsdag stonden er bijvoorbeeld twee taken klaar: één voor biologie en één voor wiskunde. Elke taak neemt ongeveer 50 minuten in beslag. Allicht zullen we die na de vakantie samen moeten verbeteren. Neen, met rust worden we zeker niet gelaten.”

Wat nu met de examens?

“Dat had ik al vrij snel door toen vorige week donderdagavond aangekondigd werd dat de lessen opgeschort zouden worden. Ook al was het al na elven, ik bleef op want ik wilde zien welke maatregelen er zouden genomen worden. Ik wou mee zijn met wat er zou gebeuren. Mijn eerste reactie was: yes! (lacht) Maar heel snel dacht ik verder en groeide het besef: wat met de examens, die normaal zouden starten op 26 maart? Ofwel zullen de proefwerken plaatsvinden na de paasvakantie, ofwel zullen we alles in één keer moeten leren voor proeven op het einde van het schooljaar. En wat met de vakanties? Zullen die wegvallen of ingekort worden?”

“Bij mijn vrienden leefde hetzelfde gevoel: eerst een vreugdekreet, daarna het besef dat er taken zouden volgen, dat we niet wisten wat er zou gebeuren met de examens… Na het laatste belsignaal heerste er op school een vreemde sfeer. Iedereen stond met een volle rugzak aan de poort, want we moesten al onze mappen meenemen naar huis, en niemand wist precies wat er zou gebeuren. Ook al is het nog maar enkele dagen: het voelt toch vreemd aan om thuis te moeten blijven.”

“Via Messenger spreken we af wie wanneer naar de paardenstal gaat. Zo proberen we elkaar te mijden”

“Veel kan je ook niet doen… Ik ben tante van de kindjes van mijn zussen en samen hebben we deze week knutselgerief gehaald. Nu kan ik helpen oppassen. Voor een ouder vrouwtje van enkele straten verder heb ik intussen ook boodschappen gedaan. Via ons buurtnetwerk heb ik me opgegeven als vrijwilliger. En voor de rest kan ik nu elke dag naar mijn eigen paard, Any Time Z, gaan. Met de mensen met wie ik een stal deel, zit ik in een Messengergroepje. Via die weg spreken we met elkaar af wie er wanneer gaat. Zo proberen we te voorkomen dat we met te veel mensen op hetzelfde moment aanwezig zijn.”

Generatie niet ongerust

“Of mijn generatie wakker ligt van het coronavirus? Vorige week vrijdag, net nadat de strenge maatregelen werden aangekondigd, was ‘corona’ het enige wat je hoorde op de speelplaats. Werkelijk iedereen was er over bezig. Maar er echt wakker van liggen: neen, dat niet. Mijn vrienden of vriendinnen zijn niet ongerust of bang. Bij iedereen is het hetzelfde: het zijn de ouders die hen thuis houden, die hen in lockdown houden. Bij mij is dat niet het geval. Mijn ouders leggen me geen restricties op. Maar feesten heb ik vorige week vrijdag niet gedaan. Ik had er geen zin in. Als alles straks weer open is, kunnen we weer uitgaan, dacht ik. Toen vrienden zeiden dat ze toch nog voor de laatste keer zouden weggaan, kon ik hen wel begrijpen dat ze nog eens de horeca wilden steunen. Maar niemand had verwacht dat het vrijdagavond zo uit de hand zou lopen…”

Knikjes-shirts

“We moeten afstand houden. Geen handen geven, maar knikken. Eigenlijk is het coronavirus een promotieactie voor de Knikjesstraat. Iedere straat moet een Knikjesstraat worden. Nu, dat was ook zonder het virus al bijna zo. In bijna heel Vlaanderen hangen dergelijke bordjes. En nog elke week krijgen we een drietal mailtjes met vragen voor bordjes. Zelf in Nederland is er nu een dorp dat meedoet. Op dit moment zijn we bezig met het maken van T-shirts. Nu hebben we daar tijd voor.”