Wim en Hilde bliezen tien jaar geleden ‘t Rhodesgoed nieuw leven in: “We hebben 13 sterren: onze 13 medewerkers”

Tien jaar geleden bliezen Kachtemnaars Wim Degezelle en Hilde Donck brasserie Rhodesgoed nieuw leven in. Een decennium later blikken ze tevreden terug, maar blijven ze ook verder investeren in hun zaak.

De beschermde Rhodeshoeve, die ondertussen te midden een bos was komen te liggen, werd opgeknapt en sinds 2008 gerund als een brasserie. Op 1 maart 2013 stapten Wim Degezelle en Hilde Donck in het verhaal.

Jullie kwamen beiden uit een andere sector, hoe zijn jullie in de horecawereld gerold?

“Eerder toevallig eigenlijk. Het waren de broers Vandamme die destijds het Rhodesgoed hadden gekocht en omgevormd tot een brasserie. Ze lieten die uitbaten, maar met de laatste uitbater was dat niet zo goed afgelopen. Het stond eigenlijk al enkele maanden leeg. Wij waren ook geïnteresseerd in de woning tegenover de brasserie, waar we momenteel ook nog wonen. De zaak had in die tijd niet meer de beste reputatie, dus kozen we ervoor om die op een rustige manier opnieuw leven in te blazen. Met Eddy Depreitere als chef-kok en Barbara Tandt en Ellen Duquesnoy, allen Kachtemnaars, in een beperkte equipe. Samen met ons waren dat dus vijf Kachtemnaars. Omdat we allebei zelf nog onze andere job hadden, dachten we het vooral door personeel te laten runnen. Maar dat is dus anders gelopen…”

Hoe verliep die start dan?

“Met vallen en opstaan. In Kachtem hoorde je al gauw… ‘Wat gaat de apotheker nu doen…?’ Maar ik had natuurlijk al wat ervaring met het opzetten van een organisatie. We moesten hier ook het blazoen wat oppoetsen en hadden meteen een duidelijk doel voor ogen. We wilden dat de mensen zich zouden jeunen, dat ze een toffe middag of avond konden beleven, bediend worden door vriendelijk personeel, we wilden ook wat de huiselijke sfeer nabootsen. En langzaamaan is dat gegroeid en zijn er telkens zaken bijgekomen.”

“Net als in een sportteam moet je hier de juiste pionnen op de juiste plaats zetten”

Ondertussen kwam er hier ook al veel mooi volk over de vloer!

“We hebben hier al heel wat georganiseerd. Christoff is hier ettelijke keren geweest, woensdag was Michael Lanzo hier te gast en volgende week Willy Sommers en daarna De Romeo’s. Dat is ook telkens voor een vol huis.”

Hoe evalueer je dan het voorbije decennium?

“Kijk, wij streven geen Michelinsterren na. We hebben 13 sterren en dat zijn de 13 fulltimers die hier werken. Aangevuld met een grote ploeg aan flexi’s en vakantiejobs hebben we een topteam. Zonder hen zouden we nooit zover staan. Je kunt het wat vergelijken met een sportploeg, je moet de juiste pionnen op de juiste plaats zetten. In al die tijd hebben we natuurlijk al veel sterke krachten zien passeren, maar nu hebben we het gevoel dat we ons beste equipe in al die jaren hebben. Het is een echt topteam met een positieve spirit. Wij hebben overigens geen problemen om personeel te vinden. Integendeel, we ontvangen vaak soms spontane sollicitaties.”

De brasserie en het domein hebben de jongste jaren ook wat veranderingen ondergaan.

“In de zaak hebben we zelf ook veel geïnvesteerd, naar interieur toe, maar ook buiten met de nieuwe terrassen, een nieuw speelplein en speelveld,… De stad liet hier ook een hondenweide aanleggen. De zaak is ook constant in evolutie. Dat is ook nodig. Want door de stijgende prijzen, van energie tot personeelskost, moeten we er ook voor zorgen dat we efficiënter gaan werken. Een voorbeeldje? Wel, we hebben geïnvesteerd in een wasstraat. Daar kunnen we nu met minder volk een pak meer werk verzetten. Zo kunnen we er ook voor zorgen dat we niet alle prijsstijgingen naar de klanten moeten doorrekenen.”

Sinds kort is er ook Den Ast. Een nieuwe troef van jullie domein.

“De ast achter de woning hebben we opgefrist, je kunt die nu gebruiken om er een vergadering te houden. Maar het is ook ideaal voor onze teambuildings. We werken daarvoor onder meer samen met Amigo’s van Stijn Casier uit Kachtem, waarbij je rondritten kan maken met de Honda Amigo. Of met Triple-T van Tim Langeraet, wat ook een leuke kruisbestuiving is. Maar we mogen hier ondertussen een heel divers publiek ontvangen. Zakenmensen die een snelle lunch komen eten, er zijn hier ook veel feestjes, maar ook rouwmaaltijden. Ook veel wandelaars en fietsers houden hier even halt. We zijn zeven dagen op zeven open en het is hier vaak volle bak. We hebben de stelregel dat we ‘s middags en ‘s avonds ‘130 couverts’ aankunnen. Maar soms staan de mensen hier ook letterlijk te wachten op een vrij plaatsje op het terras. Dat is ook anders dan tien jaar geleden.” (lacht)

Zeven op zeven open. Is dat voor jullie nog doenbaar?

“Omdat wij iedere dag open zijn, kunnen we onze medewerkers ook een uurschema op maat aanbieden. Er zijn hier ook alleenstaande mama’s aan de slag die dat kunnen combineren. Voor onszelf hadden we een tijdje geleden geopperd om slechts zes dagen op zeven te werken. Maar dat bleek moeilijk te realiseren, omdat je al gauw de straat oversteekt als je kan of moet helpen bij iets. Daarom knijpen we er nu af en toe eens uit naar Spanje voor enkele dagen, dan moet je het sowieso wat loslaten.”

Hoe lang gaan jullie nog door?

“We doen het graag. Maar als hier morgen de juiste kandidaat binnenstapt die in onze visie aan dit verhaal verder wil schrijven, waarom niet? Zeg nooit nooit in het leven. Maar voorlopig doen we zeker nog even door.”