Frietjes bakken zit bij Catherine Olievier (53) duidelijk in de genen. In de Roeselaarsestraat in Moorslede baat ze Frituur Nicole, genoemd naar haar moeder, nu al voor het tiende jaar uit. Maar ze staat al drie decennia in het vak. “Ik zou ook niets anders willen doen”, bevestigt ze.
Op haar 53ste is Catherine Olievier al 31 jaar zelfstandig frituriste. Ze kreeg het ook letterlijk met de paplepel mee. “Mijn ma Nicole Devriese (78) had hier wat verderop haar frietkotje. Ik ging er al vroeg helpen en leerde er zo de stiel. In 1993 ben ik dan zelfstandig begonnen, in de Ardooisesteenweg in Roeselare naast Carrefour. Tot ik tien jaar geleden naar Moorslede terugkeerde. Mijn moeder had haar frituur ook verhuisd naar dit pand, ze heeft het nog vier jaar hier open gehouden. Maar ze hield meer van haar frietkotje. Na haar is mijn broer Gregory hier aan de slag gegaan en ik heb het dan, straks 10 jaar geleden, van hem over genomen. Mijn ma komt af en toe nog langs, maar niet meer om te helpen.”
“In deze frituur staan de frietjes nog centraal”
Ma Nicole, die voor de foto ook was afgezakt, vertelt nog eens over de beginjaren. “In 1981 zijn we gestart met een mobiele frituur waarmee we het seizoen deden aan de kust, een jaar later in 1982 zijn we in Moorslede neergestreken. Eerst in een frietkot naast de kerk, later naast de school in de Roeselaarsestraat.”
Het gezin woonde in Roeselare, maar Catherine is nu in Slyps neergesteken. Ook ma Nicole woont sinds 1997 in Moorslede. Catherine: “Mijn ventje wilde er komen wonen”, zegt ze. Catherine vormt een koppel met Frédéric Hemeryck die na ruim 28 jaar stopte als bakker in de Breulstraat. Het nieuw samengestelde gezin van Frédéric en Catherine telt ook een zoon en een dochter, maar die zullen allicht niet in de voetsporen van Catherine treden. “Officieel moet ik nog een negental jaar werken. Als dat lukt, zal ik dat ook blijven doen. In de weekends werken? Ik heb daar geen probleem mee: ik heb nooit iets anders geweten. Toen ik opgroeide was mijn moeder ook niet thuis in het weekend en van zodra we konden, gingen we naar de frituur. Je kan niet iets missen als je het nooit gekend hebt”, zegt Catherine.
Looplijnen op de grond
Ondertussen siert een kerstboom de zaak. “Ik heb hem dit jaar eerder gezet dan vroeger, toen wachtte ik tot na Sinterklaas omdat we toen ook in samenwerking met de leveranciers een sintactie deden. Maar die is er nu niet meer, dus mocht de kerstboom er eerder komen.”
In de frituur is ook een beperkt aantal zitplaatsen. De pijltjes op de grond – die nog dateren uit de coronatijden – suggeren de ‘looprichting’ van de klanten. “Er wordt hier wel ter plaatse gegeten, maar niet echt veel. De meeste mensen komen gewoon frietjes afhalen. Daarvoor komen ze in de wachtrij aanschuiven, maar ik heb ook veel online bestellingen.” Terwijl we er net voor openingstijd te gast zijn, komt de ene na de andere bestelling uit de kassa gerold. “Dat systeem werkt goed. In het begin is het wat je weg zoeken, omdat je ook de mensen die hier naar de frituur zelf komen, zo snel mogelijk moet kunnen bedienen. Maar eens je daar weg mee bent, loopt dat wel vlot.”
“Ik hou ervan om voor mijn paarden te zorgen”
En als Catherine niet werkt, dan is ze graag thuis. “We wonen vrij landelijk, ik heb ook één groot paard en drie kleintjes en ik hou ervan voor hen te zorgen. Ik rij ook te paard samen met een vriendin die hier ook bij in de frituur vaak bijspringt.”
Frituur Nicole is nog een frituur pur sang. “De frietjes staan hier centraal, samen met de bekende snacks. Maar je kan hier geen bereide gerechten of een spaghetti eten. Ik doe het hier op veel momenten ook alleen, dus moet je zorgen dat je het kan bolwerken. Vroeger had je aan een frikandel, boulet en lookworst genoeg, nu moet je al een arsenaal aan snacks binnen hebben. Een ook het aantal sauzen is verveelvoudigd in aantal.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
