VIDEO – Anouk (30) schrijft kinderboek over waargebeurd avontuur met eendjes

Dat Anouk Van der Jeught (30) uit Sint-Michiels samenhokt met een hond, kat, konijn en tamme eend – allemaal vriendjes – kun je bijzonder noemen. Dat ze net voor haar huidige beestenboel thuis ook elf kleine eendjes grootbracht, spreekt nog meer tot de verbeelding. Dat avontuur pende de Brugse neer in een fijn kinderboek voor zowel de allerkleinsten als beginnende lezertjes. “Bij sommige eenden voel ik: die heeft nog bij mij gezeten.”

Als grafisch ontwerpster met twee eigen bedrijven – AVDJ-Graphics en Beenice – ontwerpt Anouk onder meer geboortekaartjes. Het meest unieke exemplaar maakte ze twee jaar geleden voor Petit, Petuur, Petijn, Peton – zo kunnen we nog even doorgaan – kortweg elf eendenkuikentjes. De diertjes zagen het levenslicht… in Anouks tuintje in Sint-Michiels. De reconstructie van een wonderlijk verhaal, dat twee jaar geleden begon met een hoogzwangere eend, die de naam Olle zou krijgen.

“Ik zat in mijn tuin toen ik plots iets hoorde in een struik. Het was een eend. Ik woon vlakbij de vijver achter woonzorgcentrum Sint-Jozef. Daar kwam ze vandaan. Ik ben een grote dierenliefhebber. Als kind had ik op een bepaald moment twaalf konijnen, een eigen vijver met kikkers, een hond en een eigen aquarium. Hier had ik nog geen dieren, tot die ene dag dus. De eend kwam broeden, zo bleek. Het was net een hete zomer. Ik heb haar meteen water gegeven, want ze was helemaal uitgedroogd. Een broedende eend verlaat haar nest niet, dus bleef ze ook.”

“Na een goeie maand zag ik op een ochtend plots elf pluizige beestjes in mijn tuin. Ik dacht dat ze nooit zouden overleven, met de vele katten in de buurt, maar mama eend bleek een zeer beschermende eend. Ze heeft dat zeer goed gedaan. (lacht) Ik plaatste een zwembadje, waarin de eendjes konden plonzen. Mijn tuin is helemaal ommuurd. Ze konden er niet uit. Ik gaf ze eten en drinken. Soms stonden ze met zijn allen ‘s morgens al klaar op het terras te piepen: wanneer krijgen wij hier ons eten? (lacht) Als ik bezoek had van vrienden of familie, zorgde dat ook voor komische taferelen. Wij zaten met zijn allen gezellig op terras, terwijl plots twaalf eendjes voorbij kwamen waggelen. Het gebeurde ook dat ze in huis rondwaggelden.”

Geen vliegintentie

Een drietal maanden na de geboorte van haar tuingenoten waren de pulletjes uitgegroeid tot volwaardige eenden. Anouk besloot dat haar tuintje niet langer de geschikte habitat was voor twaalf grote watervogels. “Hoe gaan we dat hier oplossen, dacht ik bij mezelf. Ik wou ze niet hardhandig in een doos stoppen om ze van locatie te veranderen, of de vogelbescherming bellen. Ik voelde me daar niet goed bij, omdat ik ze in de buurt wilde houden. Ze zullen wel wegvliegen, dacht ik. Maar die muren waren veel te hoog. De mama zat soms vanboven te wachten, maar haar kindjes bleven zich als kuikens gedragen. Ze kenden niets anders en vertoonden weinig intentie om te leren vliegen.”

“Ik besloot de eendjes door mijn huis te leiden, en zo via de straat naar de vijver. Ook dat bleek niet zo evident. Bij de eerste pogingen liepen ze tot aan mijn deur, tot mama eend plots ‘kwak’ zei en ze allemaal terugkeerden naar de tuin”, lacht Anouk. Wat nachtjes slapen en verwoede pogingen later, slaagde ze wel in haar opzet. “Toen mama eend de straat zag, leek ze te beseffen: ah, hier zijn we nu. Dan waggelde haar hele kroost dolenthousiast de straat over, netjes langs het voetpad richting de vijver. Het kon niet snel genoeg gaan. Ik liep ze achterna. Aan de vijver doken ze recht het water in. Er ging een nieuwe wereld voor ze open. Omdat ze zo gehecht waren aan elkaar, zaten ze de volgende dagen nog trouw bij elkaar, terwijl volwassen eenden anders meteen hun eigen weg gaan.”

Neefje Jules

Het fijne verhaal pende en illustreerde Anouk neer in een fijn kinderboekje. “Met mijn werkneemster Sarah Ranson als hulp. Haar wil ik zeker vermelden, want ze is een topillustrator. Het boek is gebaseerd op alle foto’s en filmpjes die ik in die periode heb gemaakt. Mijn neefje Jules met een tuinslang in de hand vormde de inspiratie voor het coverbeeld. Ik heb voor een keer geen fantasie moeten gebruiken, behalve dat de hoofdfiguur een klein Anoukje is. Alles in het boek ziet er uit als in het echte leven. Mijn tuin, de omgeving met de kerk, het woonzorgcentrum, het straatbeeld en de vijver. Het boekje is geliefd door de allerkleinste peuters, maar is ook geschikt voor kinderen die net beginnen lezen”, zegt de dierenliefhebster, die na haar avontuur plots met een soort legenestsyndroom te maken kreeg.

“Ik miste die sfeer van een plonzende eend. Ik nam een hond in huis en niet veel later ook een konijn… én een eend. Met mijn hond en eend ga ik vaak wandelen naar de vijver. De mensen in de buurt kennen mij: die met haar eend is daar. (lacht) Het is geen dagelijks beeld natuurlijk. Aan de vijver vond ik later ook een kitten, helemaal verwaarloosd. Ik heb dat beestje meegenomen en verzorgd. Nu vormen ze met zijn allen een grappige combinatie. Ze komen goed overeen. Het konijn en de kat zitten altijd te rollebollen. Het is de bedoeling om ook over hen nog boekjes te maken.”

En hoe het ondertussen met haar vrij gevederde vrienden gaat? “Ze waren nog wat aan het veranderen toen ze naar de vijver gingen. Ik bezocht ze vaak, maar op den duur werd het moeilijk om ze te onderscheiden van de andere eenden die er al waren. Petat heb ik wel nog lang kunnen herkennen. Zij had een wat lichtere kleur. Nu is het vooral gissen. Soms voel ik bij een bepaalde eend wel: die heeft nog bij mij gezeten”, besluit Anouk.