Na 25 jaar trapt Vincent ‘Vinnie’ Sohier zondag zijn allerlaatste balletje bij studax Mandel United

Zondagmorgen trekt Vincent Sohier voor de laatste keer de voetbalschoenen aan bij de Izegemse studaxploeg. De geboren Ieperling maakte in een kwarteeuw indruk bij zijn ploegmaats, maar was ook een graag geziene figuur bij de tegenstanders.

Sohier is een familienaam die je niet vaak aantreft in het Izegemse. “De meeste komen voor in Poperinge, Ieper en Heuvelland”, bevestigt Vincent, die in de voetbalwereld altijd aangesproken wordt als Vinnie.

Je groeide op in Ieper, een stad die het oorlogsverleden uitademt.

“Toen wij kind waren, was daar minder van te zien. Nu loopt het er vol toeristen. Ook al omdat het opgenomen is het leerprogramma van de Engelse scholieren en ze dus verplicht een trip maken naar Ieper. Maar in onze schooltijd gebeurde dat je aan de Menenpoort passeerde en daar vijf man stond toen de Last Post werd geblazen.”

“Ik speelde met Karl Vannieuwkerke bij de juniores van VK Ieper”

Voetbal was al van kindsbeen af belangrijk voor jou.

“Mijn vader Marc was nog hoofdtrainer bij Vlamertinge en Boezinge. Mijn twee jaar oudere broer Xavier, zes jaar oudere zus Chantal en ikzelf trokken altijd mee, op zondag stonden wij altijd wel ergens te shotten. De wasmachine van moeder Maria draaide op volle toeren… In die tijd moest je tien jaar zijn om te mogen beginnen. Ik was al eens eerder mee geweest met mijn broer, maar na een tackle had ik een voet in mijn gezicht gekregen en bleef het beperkt tot dat ene optreden. Maar eens ik definitief mocht starten, doorliep ik alle jeugdrangen van VK Ieper. Met de gewestelijke juniores zijn we eens kampioen gespeeld, op training klopten we ook steevast onze provinciale juniores. In die tijd was ik nog middenvelder, bij ons in doel stond toen Karl Vannieuwkerke.”

Doorbreken bij nationaler Ieper was allicht niet makkelijk?

“Het eerste elftal werd toen vooral bevolkt door heel wat spelers uit het Roeselaarse. Zelf ging ik een seizoen bij Elverdinge en twee jaar bij Reningelst spelen. Prachtige jaren, ik had er gewezen Izegemnaar Johnny Dequae als trainer.”

Hoe belandde je in Izegem?

“We zochten een huis in het Roeselaarse en vonden er eentje in Izegem. Dat was in 1995. Via Tom Sintobin belandde ik bij SV Izegem. Dieter Derweduwe was er toen trainer, Hans-Peter Maertens, Filip Hochepied, Nico Reynaert en Kurt Varrewaere speelden er toen. Allemaal gasten met wie ik later bij de studax opnieuw de kleedkamer zou delen. In die tijd trok ik ook vaak op met Marnix Verbrugghe en Didier Parmentier.”

Waardoor maakte je al op je 28ste de switch naar de studax?

“Ik was in 1997 veranderd van werk en kon daardoor niet meer trainen. Ik speelde nog een jaar bij de reserven van SV Izegem, maar op voorzet van Freddy Grymonprez maakte ik de overstap naar Studax KFC Izegem. Ik herinner me nog mijn eerste match tegen SK Roeselare, we wonnen met 6-1. We zijn toen na die match ook meteen goed doorgezakt. De ploeg was een mix van jongere gasten en ervaren rotten. We speelden eigenlijk kampioen, maar omdat er een speler bij ons opgesteld was die verkeerdelijk uitgeschreven was verloren we al de punten van de matchen waarin hij meedeed. Ook al was het maar vijf minuten. We hebben nog advocaat Demeestere naar Brussel gestuurd, maar de KBVB was niet te vermurwen.”

Je hebt ongetwijfeld anekdotes bij de vleet.

“Ja. Zo moesten we eens naar KFC Marke gaan spelen, de hekkensluiter. Die gasten speelden altijd om 11 uur, dus kwamen wij daar drie kwartier voor tijd aan. Maar die kerels waren al aan het feesten in de kantine. Uitzonderlijk was de wedstrijd om 9.15 uur en omdat wij niet waren opgedaagd, had de ref afgefloten. Het was de enige zege van Marke dat seizoen. Voorzitter Carlos Vandenberghe diende zijn ontslag in, maar dat hebben wij uiteraard niet aanvaard.”

“We moesten ook eens tegen NAR Winkel Sport spelen. Tot 3 uur was ik nog op zwier geweest met Marnix Verbrugghe, die bij Winkel voetbalde. Negentig minuten lang deden we alsof we elkaar niet kenden, na de match konden we dan samen weer een pintje drinken.”

Bij de verplaatsingen kwam vaak nog een derde time kijken.

“Als we naar Rekkem moesten, was dat telkens Picon-time. We verwittigden het café waar we jaarlijks na de match een Picon gingen nuttigen zodat ze een voorraad konden inslaan. Dat waren telkens topmomenten.”

“Als Ieperling ben ik ook opgegroeid met de rally. Maar mijn interesse voor de sport gaat verder dan de Rally van Ieper, waar ik ieder jaar op post ben met mijn schoonbroer Jan Buyse. Toen we op De Ruiter moesten spelen, passeerde aan het veld de Omloop van Vlaanderen. Laat ons zeggen dat ik niet zo geconcentreerd op de mat stond. Een verplaatsing naar Poperinge was als Ieperling uiteraard ook heel speciaal voor mij.”

Ook buitenlandse trips stonden op jullie agenda.

“We trokken eerst naar Leicester via Johan Dewulf, we speelden ook een minivoetbaltornooi nabij Béthune, Francis Cannaert loodste ons twee keer naar La Manga en via Benny Vervaeke ging het ook enkele keren naar Scheveningen. Ook aan de Beker van België deden we steevast mee. Memorabel was een verplaatsing naar Jalhay, waarbij al de vrouwen mee de verplaatsing maakten.”

Jullie speelden ook enkele keren kampioen!

“Mooie momenten, we hadden in die seizoenen ook veel te danken aan onze spits Frederik Seaux die er toen telkens meer dan 40 in het mandje legde. In de topjaren telde onze reeks 16 ploegen, nu zijn dat er nog zeven. Corona hakte daar ook zwaar in, we moeten nog afwachten hoe het nu verder moet met de studaxreeks. Toen er door corona geen voetbal was, voelde dat vreemd aan. We waren gewend om elkaar wekelijks te zien, plots was er nog nauwelijks contact. Op aangeven van onze huidige voorzitter Nicolas Carrette zijn we dan huis aan huis pakketjes wijn gaan bezorgen aan onze leden.”

Na 25 jaar hou je het nu voor bekeken.

“Ik moet ook wat luisteren naar mijn lichaam. Ik speelde de laatste jaren nog zelden volledige matchen, maar als dit gebeurde, dan was ik de dagen nadien gekraakt. Eigenlijk moest ik jaren geleden al gestopt zijn na een kraakbeenletsel aan mijn enkel, maar ik heb het doktersadvies niet opgevolgd (lacht). Het is mooi geweest, ik blijf ook actief binnen het bestuur. Zondag tegen Poperinge speel ik thuis mijn laatste minuten, jammer dat onze doelman Kurt Varrewaere, die er ook mee kapt, er niet bij kan zijn. Hij vertoeft in het buitenland. Door corona zijn ook heel wat spelers met de stille trom gestopt, ik zou graag nog eens een vriendschappelijke match spelen om op een mooie manier afscheid te nemen.”

Je was ook een teamspeler.

“De ploeg komt op de eerste plaats, maar voor mij is vriendschap even belangrijk. Met de jongere garde in ons team is er een wederzijdse relatie van sympathie en waardering. Ook door ouder te worden, leer je je minder druk maken in bepaalde situaties. Ik had ook vaak een goed contact met de tegenstanders. Eén keer ben ik uitgesloten geweest, dat valt dus best mee in 25 jaar als verdediger.”

Maar het zijn drukke tijden voor de studax.

“Op vrijdag 24 april is er onze kaarting in lokaal Sportief en ook de Batjes komen er aan. Dankzij Marnix Molly, onze trouwe afgevaardigde, hebben we ieder jaar een stek voor zijn kapsalon. De opbrengst komt onze kas ten goede. Met Carlos, Francis en Nicolas heb ik drie voorzitters gekend, maar ook nog eens een speciale vermelding voor Hans-Peter Maertens, die iedere week aan de kar trekt om een volwaardig elftal tussen de lijnen te krijgen.”