Lydia is meid voor alle werk bij SCT Menen

Iedere club heeft nood aan medewerkers. En ze lopen niet dik meer zij die het gratis en voor niks willen doen. Lydia Vanderhaeghe is de uitzondering op de regel. Als je even een kijkje gaat nemen bij SCT Menen, is de kans groot dat je Lydia tegen het lijf loopt. “Ik help waar nodig is”, blijft de 71-jarige Menense bescheiden.

“Of ik mijn verhaal wil doen in De Krant van West-Vlaanderen?”, vroeg Lydia Vanderhaeghe. “Is dat wel nodig? Tenslotte heb ik niets opzienbarend verricht.” Uiteindelijk liet Lydia zich overhalen om even op de praatstoel plaats te nemen. “Hoelang ik al bij Sporting de handen uit de mouwen steek? Dat moet ondertussen 31 jaar zijn. Vanaf het ogenblik dat onze zoon Juanito de voetbalschoenen aantrok en naar het Daniel Devosstadion trok, toen aan de Molen De Goede Hoop, zijn wij als goede ouders meegegaan. En we zijn er blijven hangen. Ondertussen is ook mijn man Ronny Vermeesch gerechtigd correspondent geworden en is het Vaubanstadion onze tweede thuis geworden.”

“Ik ben begonnen als afgevaardigde van de provinciale knapen. Samen met toenmalig jeugdtrainer Albert Vandewynckele heb ik dat meerdere jaren gedaan. Ondertussen help ik in de kantine en ook tijdens de receptie van de eerste ploeg steek ik een handje toe. Voorheen deed ik ook de was en de plas van de ploegen. Nog steeds help ik waar nodig is. Noem mij maar de meid voor alle werk. Tenslotte zie ik dat niet als een karwei, maar eerder een manier om tussen de mensen te zijn. Dat ik voorheen ook supporter was van Eendracht Wervik? Klopt. Maar dan vooral van hun toenmalige trainer Maxim Vandamme. Mijn zwager Geert Seys was er toen keeperstrainer en van het een kwam het ander. Of er een heel groot verschil is tussen vierde provinciale en derde klasse, nu tweede afdeling waar Menen meerdere jaren aan de slag was? Als je bedoelt of er nu minder volk naar het stadion komt bij thuiswedstrijden, is dat zeker niet het geval. Integendeel, onlangs in de topper tegen Aalbeke waren er meer supporters aanwezig dan toen we in derde klasse ons ding deden. Uiteraard, op sportief vlak was het aanvankelijk wat wennen. Voor de club en de mensen die heel wat inspanningen gedaan hebben en nog steeds doen om onze geliefde club in leven te houden, zou het een ferme steun in de rug betekenen moesten we op eind van het seizoen in de prijzen vallen”, besluit Lydia Vanderhaeghe. (AV)