Al zestig jaar speelt Hubert Morisse (70) muziek. Hij begon als violist en trompettist tot hij het slagwerk ontdekte. In de jaren zeventig kwam hij bij Sint-Cecilia terecht, waar hij het trommelkorps oprichtte en volop geniet van de vriendschap. Ondanks zes decennia ervaring heeft Hubert nog altijd plankenkoorts.
Hubert Morisse (70) is afkomstig van Ieper en woont samen met Christine Clarysse in Staden. Hij heeft een dochter Nathalie uit een eerder huwelijk, en twee pluskinderen. Ondertussen zijn er ook al vier kleinkinderen. Zestig jaar geleden zette hij zijn eerste stappen in de muziekwereld. “Dat werd gestimuleerd van thuis uit. Mijn vader was muzikant, mijn moeder hield van zingen en mijn broers en zussen speelden ook muziek. Ik ben begonnen als kleine pagadder met viool, maar zo’n instrument is niet voor mij gemaakt. Ik ben een grote vent en zo’n viool is niet sterk genoeg.” (lacht)
“Daarna heb ik trompet gespeeld, maar na een dubbele longontsteking viel dat ook weg. Pas daarna ontdekte ik het slagwerk. Zo heb ik bij Chorus lang slagwerk gedaan, maar in de jaren zeventig kwam ik bij Sint-Cecilia in Langemark terecht, waar ik nu in hoofdzaak de pauken speel”, vertelt Hubert.
Trommelkorps
“Ik vind vooral de grote veelzijdigheid aan optredens het leukst, maar ook de vriendschap onder de muzikanten. Zeker in Langemark zit dat snor. We zijn allemaal vrienden van elkaar.”
In de schoot van Sint-Cecilia nam Hubert het trommelkorps onder zijn hoede. “Begin de jaren negentig vroeg de toenmalige dirigent Alain Donche of ik daar mijn schouders onder wou steken. Je moet er wel mee rekening houden dat heel wat trommelaars niets van muziek kennen. Ik heb dat allemaal met handen en voeten moeten uitleggen. Het is niet voor iedereen weggelegd, je mag dat niet onderschatten. Op een bepaald moment had ik 23 trommelaars, nu zijn we nog met zessen.”
In die zes decennia is er veel veranderd. “Vroeger gingen de fanfares meer op straat en toen kwamen de mensen nog buiten om ons te zien spelen. Sinds vorig jaar doen we met Sint-Cecilia, de feestdag van onze patroonheilige, ook een toer in het dorp. Dan zien we ook wel dat de mensen al eens door het raam kijken, maar vroeger stond iedereen buiten.”
Plankenkoorts
Niet veranderd is dat Hubert na zestig jaar nog steeds last heeft van plankenkoorts voor een concert. “Ja, ik word nog nerveus. De ‘track’ is er nog steeds, maar uiteindelijk gaat het wel over en kan ik echt genieten van zo’n concert. Hoe lang ik het nog zal doen? Zolang ik het kan”, besluit Hubert.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
