Transgender Kylen schittert bij de G-ploeg van Daring Brugge: “Gelukkig zijn, meer vraag ik niet”

Twee jaar geleden begon Kylen aan de fysieke verandering naar man, zoals hij zich al altijd voelde. © JPV
Redactie KW

“Dit is een fantastische bende. Iedereen aanvaardt me zoals ik ben.” Aan het woord is Kylen Claeys (21), een van de sterkhouders bij de G-ploeg van Daring Brugge. Twee jaar geleden begon hij aan de fysieke verandering naar man, zoals Kylen zich altijd al voelde. “Er is nog een lange weg te gaan maar ik heb mezelf gevonden.”

“Als meisje voetbalde ik van 12 tot 17 jaar bij Daring Brugge. Dan moest ik naar een meisjesploeg en kwam bij de Cerkelladies terecht. Na vier jaar stevende ik naar de G-ploeg bij Daring Brugge, een gemengd team. Ik sukkelde nogal veel met blessures maar als ik kon spelen, leefde ik me uit. Twee jaar geleden, in augustus, onderging ik een borstoperatie. Immers, ik ben geboren als meisje maar ben nooit een meisje geweest. Ik werd aangesproken met mijn meisjesnaam en behandeld als vrouw. Hallo, ik ben een man en zat gevangen in een vrouwenlichaam. Daar kan ik niets aan doen. Er is nog een lange weg te gaan maar ik heb mezelf gevonden. Ze plakken daar een naam op: transgender. Zal mij een zorg zijn. Gelukkig zijn, meer vraag ik niet.”

Dochtertje

Kylen is samen met Kimberley. “Een prachtvrouw. Ons kindje Emma, verwekt via de spermabank, kwam recent op de wereld. Normaal zou ik niet meer voetballen, maar mijn trainer bleef aandringen. Kimberley motiveerde me en kocht mij zelfs een nieuwe uitrusting. Zij komt altijd supporteren, samen met ons kindje. Als er een pauze wordt ingelast, ga ik vlug kijken naar mijn gezinnetje in de kantine. Daar toont onze coach alle begrip voor.”

Kylen maakt deel uit van een tweeling. “Mijn mama stierf bij onze geboorte, ze zou nu 49 jaar geworden zijn. Mijn papa heb ik nooit gekend. In de lagere school werd ik daarmee gepest, in het middelbaar werd ik nagekeken omdat ik een jongen wilde zijn. Ik kende een moeilijke periode, en ja, ik heb littekens. Maar ik wil absoluut geen medelijden. Ik ben een vechter, geen opgever. Ons gezinnetje is nog niet compleet, ik hou toch zoveel van kindjes.”

“Er is nog een lange weg te gaan, maar ik heb mezelf gevonden”

“Mijn tweelingzus Kaily steunt me door dik en dun. Ze is nu ook beginnen voetballen bij onze G-ploeg. Dit is een fantastische bende. Iedereen aanvaardt mij zoals ik ben. Door die testosteronspuiten heb ik veel aan kracht gewonnen. In het voetbal amuseer ik me weer, bij mijn gezin voel ik me super. We zijn er lang nog niet, maar we evolueren stap voor stap, met de steun van allen die ons liefhebben.”

(Jean Pierre Vanheerswynghels)