Torhoutenaar Pieter Embo (38) woont en werkt sinds 2014 in Peru

De uit Torhout afkomstige Pieter Embo woont sinds 2014 met zijn vrouw en hun twee kinderen in Peru, de republiek aan de westkust van Zuid-Amerika. Al ruim een jaar is hij in de hoofdstad Lima het lokale posthoofd van Flanders Investment & Trade (FIT), het Vlaamse agentschap voor internationaal ondernemen. “Wat ik het meest aan Vlaanderen mis? De regen! Die heerlijke geur van de aarde na een zomerse bui.”

Pieter is getrouwd met de uit Peru afkomstige Luisa Moreno Wong (42). Ze hebben een dochter Máxima (9) en een zoon Romeo (7). Pieter wordt op 17 april 38 jaar. Hij is in Torhout geboren, maar is in Handzame opgegroeid, waarna zijn ouders naar Torhout verhuisden. Als jongetje bracht hij zowat al zijn vakanties door op de intussen verdwenen boerderij van zijn overleden grootouders Daniël Ghesquière en Rachel Pollet in de Kortemarkstraat. Daar in de buurt woont zijn vader Luc Embo (64) nog altijd. Zijn moeder Monique Ghesquière is begin 2009 na een zware ziekte gestorven. Ze werd maar 51 jaar. Pieter heeft nog een jongere zus Karen (33).

Peruviaanse vrouw

“In 1992 startte ik mijn secundair onderwijs aan het Torhoutse Sint-Jozefsinstituut, nu deel uitmakend van de Scholengroep Sint-Rembert”, doet Pieter zijn verhaal. “De eerste twee jaar zelfs als interne leerling, want mijn moeder vond dat ik op die manier mijn plan zou leren trekken. Het werd inderdaad een fantastische tijd met elke avond kans om te sporten. Nadien heb ik Romaanse talen- en letterkunde gestudeerd aan de Gentse universiteit, met tussendoor een Erasmusjaar in het Franse Aix-en-Provence, gevolgd door een opleiding bedrijfsmanagement in Louvain-la-Neuve. Het is daar, in Waals-Brabant, dat ik mijn toenmalige vriendin en huidige Peruviaanse vrouw Luisa heb leren kennen. Later zijn we in Torhout getrouwd. We gingen eerst in Oudenaarde wonen en vervolgens in Gent.”

Kantoor in ambassade

Pieter ging op zoek naar een internationale uitdaging in het bedrijfsleven. “Ik kon aan de slag als inkoper bij het toenmalige Jetair – nu TUI – in Oostende. Het voelde enigszins aan als thuiskomen. Ik vond er veel collega’s met een taalopleiding, die commerciële functies vervulden. Ik reisde jarenlang van hot naar her in Europa om contracten af te sluiten met hotels, maar toen onze kinderen Máxima en Romeo geboren waren, begon het vele reizen te wegen op ons gezin. Intussen beleefde de economie in Peru een ware boom en het knaagde aan me dat ik de stap om naar het buitenland te trekken nooit had gezet. En dus besloten we na rijp beraad om in 2014 naar Peru te verhuizen.”

“Sinds begin 2017 ben ik in de hoofdstad Lima aan de slag als lokaal posthoofd van Flanders Investment & Trade. We opereren vanuit ons kantoor in de Belgische ambassade. Onze missie? Vlaamse bedrijven helpen om te exporteren naar Peru en Ecuador. Samen met mijn assistente zoeken we de juiste contacten, leggen afspraken met mogelijke klanten vast en informeren Vlaamse bedrijven over de lokale wetgeving. Als er economische missies richting Peru of Ecuador gepland zijn, staan we in voor de organisatie. We zetten voorts de Vlaamse havens op de kaart als perfecte toegangspoort tot Europa. Het is een heel boeiende en gevarieerde job. Je krijgt met veel verschillende mensen en sectoren te maken.”

Lange werkdagen

Na Handzame en Torhout vanuit Gent naar de miljoenenstad Lima verhuizen: het lijkt allesbehalve evident te zijn. Pieter: “We wonen in een appartement in Santiago de Surco, een van de betere wijken van de stad. Een huis is er minstens zo duur als in Vlaanderen. Lima is een stad van bijna 10 miljoen inwoners met grote verschillen in levensstandaard. Vooral in de jaren tachtig, toen de terreur van de guerrillabeweging het Lichtend Pad op het platteland heerste, is er een volksverhuizing richting hoofdstad op gang gekomen. Lima is een stad met stranden aan de Stille Oceaan. En met palmbomen. Het cliché van de relaxte Zuid-Amerikaan klopt totaal niet. Peruvianen zijn harde werkers. Hun werkdagen zijn vaak lang, met bedrijven die ook op zaterdag draaien en winkels die elke dag van de week open zijn tot 22 uur. Heel wat jongeren combineren een fulltime job met avondstudies aan de universiteit. Ook aan deze kant van de wereld wordt de ratrace gelopen.”

“Ook aan deze kant van de wereld wordt de ratrace gelopen”

“Ik kom voor mijn werk één tot twee keer per jaar naar België. Tussendoor bezoek ik dan vrienden en familie, onder wie mijn vader in de Kortemarkstraat.”

Het conflict vermijden

“Voor mij is Spaans kennen een must. De hoogopgeleiden in Peru spreken wel een mondje Engels, maar ze zijn altijd dankbaar als je overschakelt naar het Spaans. In vergelijking met Vlaanderen stel ik drie grote cultuurverschillen vast. Ten eerste zijn de Latino’s echte groepsdieren. Gezelligheid staat voorop. Dat merkte ik al tijdens mijn studententijd, toen ze in groep gingen studeren, terwijl ik me beter in mijn eentje kon concentreren. Ten tweede vermijden ze zoveel mogelijk het conflict, wat betekent dat hun communicatie vaak indirect is. Uit beleefdheid wordt er wel eens rond de pot gedraaid. Ze vinden dat wij te direct onze mening geven en dus moet ik af en toe op mijn tong bijten. Humoristisch bedoelde opmerkingen vallen veelal slecht, want ze nemen alles letterlijk op. Ten derde is de bevolking overwegend traditioneel katholiek of lid van de evangelische kerken.”

Kazen en mostaard

“Wat ik het meest aan Vlaanderen mis? De regen! De geur van de aarde vlak na een zomerse bui. Lima ligt in de woestijn en het regent er quasi nooit. In de zomer schijnt de zon en in de winter is het vaak bewolkt. Af en toe reizen we dan maar naar een andere streek, want Peru telt 23 verschillende microklimaten. Ik mis ook wel de Vlaamse festivalcultuur. Ik heb nog de laatste drie edities van Rock Torhout meegemaakt! Er passeert hier uitzonderlijk eens een topband, maar daar stopt het dan ook. Ik ben jaloers als ik de foto’s van de Vlaamse zomerfestivals zie passeren op Facebook.”

“Lima is dé culinaire topbestemming van Latijns-Amerika, dus mis ik de Vlaamse keuken niet echt. Al zitten er altijd wel Belgische kazen en een potje Mostaard Wostyn in mijn valies als ik vanuit België naar Peru terugkeer. Voorlopig heb ik het hier naar mijn zin, maar de wereld is volop in beweging en er zullen nieuwe uitdagingen volgen. De vroege dood van mijn moeder heeft me veel geleerd. Zeker dat je niet te ver vooruit moet kijken. Het kan snel verkeren. Om John Lennon te parafraseren: het leven is wat je overkomt, terwijl je plannen voor morgen maakt. Genieten van het nu is belangrijk. Dat is een kunst die de Zuid-Amerikanen gemiddeld veel beter beheersen dan wij.”