Thibaud Ducoulombier (27) is een ecologische surfer: “Met de oceaan is het geven en nemen”

Het volledige land is in de ban van de tweede golf. Ook Heulenaar Thibaud Ducoulombier (27) is geen uitzondering op die regel. Alleen zit hij niet de evolutie van de coronagolf te analyseren, maar wacht hij op de tweede golf die hem met zijn surfplank naar de nieuwe grenzen van zijn mogelijkheden zal brengen. “Als je het water respecteert, dan respecteert het je terug.”

We ontmoeten Thibaud in Wevelgem, waar hij in het bedrijvencentrum zijn eigen merk van surfkledij heeft neergepoot. “Het stond eigenlijk een beetje in de sterren geschreven dat ik ooit hiermee zou gaan beginnen”, grapt hij. “Ik moet een van de laatsten zijn geweest die een opleiding textiel heeft gevolgd, waardoor ik mezelf een wever mag noemen. Toch duurde het een tijdje voor ik mijn weg vond in het ontwerpen van kleding. Ik probeerde eerst verschillende dingen uit.”

Cocktails on the road

Zo trok Thibaud de wereld rond, in een poging te proeven van wat de mogelijkheden waren. “Ik ben nooit echt een fameuze student geweest”, gaat hij verder. “School wat niet echt mijn ding. Hoewel ik het heb geprobeerd, zijn er geen grote diploma’s uit voortgevloeid. Een werker, dat ben ik dan wel weer altijd geweest. Ik moest bezig zijn, altijd en overal, want ik heb geen ‘zittend gat’. Ik wilde het leven als het ware uitproberen, totdat ik iets tegen het lijf zou lopen dat ik echt leuk vond. Op die manier kwam ik in Amsterdam terecht. Het idee om cocktails te leren maken spookte al langer door mijn gedachten en daar kon ik les volgen aan de bartenderschool. Ik ging er volop voor. Uiteindelijk ben ik, met diploma op zak, aan de slag gegaan als cocktailshaker on the road. Men kon mij inhuren om ter plaatse de lekkerste cocktails te komen maken, inclusief alle showelementen.”

Hoewel Thibaud er de tijd van zijn leven beleefde, was zijn drankjesavontuur niet precies wat hij voor ogen had wanneer hij over zijn toekomst begon na te denken. “Je kan in de horeca best wel een aardige duit verdienen, maar je begrijpt al snel dat het niet eindeloos zal duren. Het is een keiharde stiel die je zowel lichamelijk als mentaal kan slopen. Ik heb het altijd met veel passie gedaan, maar op een bepaald moment merkte ik dat er andere ideeën begonnen op te borrelen en dat het tijd was om mijn horizon te gaan verbreden. Toen liep ik een surfbuddy tegen het lijf en de rest is geschiedenis.”

Ecologische kleding

Beide kerels staken de koppen samen en stampten het merk InMind uit de grond. “We maken eerlijke en vooral ecologische kleding, met een stevige knipoog naar de surfwereld”, vertelt Thibaud. “We willen met onze kleding absoluut vermijden dat we zelfs nog maar de kleinste ecologische voetafdruk achterlaten. Onze materialen zijn niet alleen ecologisch verantwoord, maar ook vegan. Zelfs onze flyers en verpakkingsmaterialen zijn gericht op het behoud van moeder natuur. Het papier is gerecycleerd en in de naden van elk blad zitten plantenzaadjes verwerkt. Wie onze flyers dus op de grond laat slingeren, plant al dan niet bewust misschien wel een boom of een bloem. Daarnaast krijgen we maandelijks een overzicht vanuit de fabriek die onze kleding maakt. We willen weten of de werkomstandigheden er goed zijn en of iedereen er een behoorlijk salaris krijgt. Uitbuiting van werknemers, daar huiver ik van, dus geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om daar ook maar enigszins aan deel te nemen.”

Watersporters hebben veel respect voor de zee en de natuur

Thibaud is duidelijk enthousiast over zijn merk. “Kleding ontwerpen is ronduit waanzinnig. Je begint echt vanaf nul en geeft je fantasie de vrije loop. Ik ben zelf een fervent surfer, dus die link met de kleding was snel was gemaakt.”

Alles op een plank

Surfen en Kortrijk: het is niet meteen een connectie die de meeste mensen maken, maar voor Thibaud is het een levensstijl geworden. “Ik ben altijd al gek geweest op alle sporten waarbij je op een plank moest staan. Als kleine knaap ging ik skateboarden en nadien snowboarden. Het zijn sporten waar ik me ongelofelijk kan in uitleven. Met surfen maakte ik een dikke tien jaar geleden kennis. Ik was op vakantie in het noorden van Spanje en zag er een paar kerels in het water dobberen op een plank. Ik wilde het ook proberen en had vrijwel meteen de microbe te pakken. Ondertussen heb ik ondervonden dat zowat alle watersporten erg besmettelijk zijn. Moeder natuur en vooral de oceaan hebben zo hun eigen manier om je te stimuleren en het is een lokroep waar je maar moeilijk aan kan weerstaan. Uiteindelijk begon ik dan ook voor de Belgische kust te surfen, maar in die tijd was dat echt uitzonderlijk. Toen dobberden er slechts een handvol surfers in het water en keken we naar elkaar: ‘Moh, tis ier nog ene!’ Ondertussen heeft de sport al heel wat aan populariteit gewonnen. Een erg goede zaak, als je het mij vraagt. Mensen die begaan zijn met watersporten, zijn doorgaans ook erg begaan met de natuur. De zee is ons speelveld, dus is het ook logisch dat we er alles aan doen om dat in ere te houden. Met de oceaan is het echt een spel van geven en nemen. Als je het water respecteert, dan respecteert het je terug. Zo eenvoudig is dat.”

Mens en water

Ondertussen is Thibaud wekelijks op of rond het water te vinden. “Naast surfen ga ik ook vaak duiken en nu zelfs freediving. Duiken kennen we allemaal: je gaat met een duikfles op de rug onder water en verkent er de wereld die we eigenlijk nooit zien. Het is een onbeschrijfelijk zalig gevoel. Freediven is dan weer niet zo gekend, maar is mogelijks nog intenser. De bedoeling is om, zonder zuurstof en met slechts een basisuitrusting, zo diep mogelijk te gaan duiken. Het klinkt erg eenvoudig, maar het is vooral een mentale uitdaging. Je daalt dieper en dieper, zonder dat je naar adem kan happen en je moet in je hoofd volledige rust hebben gevonden. Wie tientallen meters diep begint te panikeren, gaat regelrecht richting een ongeluk. Misschien trekt dat me juist wel aan: het idee om volledig in vrede met jezelf onder water te zakken om tot rust te komen. Je zweeft onder water en je weet dat de oceaan dit toelaat. Ze beschouwt je niet als een indringer maar als een gast, en je reageert dan natuurlijk ook zo: met respect. Je krijgt een soort van symbiose: mens en water worden één. Een ultieme vorm van rust in het hoofd, die je op geen enkele andere plaats ter wereld terug zal vinden.”