“Ik ben de VRT dankbaar dat ik als reporter voor Terzake op 32-jarige leeftijd al mag meespelen in de Champions League van de Vlaamse journalistiek”, zegt Bruggeling Willem Van Mullem. Tussen twee reportages in strikten wij hem in zijn geboortestad, waarnaar hij vaak terugkeert, voor een gesprek. “Twee keer per maand ben ik in Brugge, het voelt nog altijd als thuiskomen.”
Hoe ben je bij de VRT verzeild geraakt?
Willem Van Mullem: “Na mijn master Film & Televisie aan de afdeling communicatiewetenschappen van de UGent in 2008 heb ik zes jaar lang voor het productiehuis Arendsoog van Bruggeling Jan Smekens gewerkt. Ik moest onder meer voor Club TV spelers interviewen, hoewel ik geen fanatiek Clubsupporter ben. Daarna heb ik een vrijwillige stage gedaan bij Terzake. Ik wou voor mezelf uitmaken welke richting ik in de media zou uitgaan: beeld of woord. Ik heb bij Terzake kunnen proeven van dat journalistieke werk en het is mij heel goed bevallen. Na die stage mocht ik als freelancer meewerken aan de verkiezingsshow van 2014. Tegelijkertijd hielp ik mee bij het jeugdjournaal van Karrewiet en was ik reporter voor TV Brussel. Dat waren ongelooflijk goede leerscholen. Sinds 2017 ben ik vast in dienst bij de VRT als reporter voor Terzake, maar af en toe zie je mij ook in Het Journaal op Eén.”
Je bent gehuwd met een Italiaanse?
“Ja. Tijdens mijn voorlaatste jaar aan de UGent studeerde ik enkele maanden in het kader van een Erasmus project aan de unief van de Italiaanse stad Salerno. Ik heb er mijn hart verloren aan Italië en aan een Italiaanse schone. Luisa werkt nu in Brussel voor het Network of European Foundations en zet, in samenwerking met Europese stichtingen, projecten voor goede doelen op. Zo heeft zij al met Foton in Brugge bewustwordingsacties opgezet rond dementie. We hebben één dochtertje, Arianna, die deze maand een jaar wordt.”
Je woont sinds 2010 in Brussel. Welke gevoelens roept wonen in deze ‘hellhole’, althans de Amerikaanse president Trump, op?
“Brussel is helemaal geen hellhole! Het is al te gemakkelijk om onze hoofdstad te bashen! Ons gezin woont in het centrum, vlakbij de Beurs en de Dansaertstraat. De hoofdstad bezorgt mij gemengde gevoelens: het is een bruisende stad waar veel gebeurt en waar er de jongste jaren veel ten goede is veranderd. We leven vlakbij de centrale voetgangerszone, dicht bij de Anspachlaan. Het Brusselse stadsbestuur heeft goede bedoelingen: ze wil in het centrum een deel van de openbare ruimte teruggeven aan de Brusselaars en het autoverkeer bannen. Zo probeert Brussel jonge gezinnen te houden.”
Het instorten van de brug in Genua was hallucinant. VRT was de eerste buitenlandse omroep ter plaatse
“Uiteraard is Brussel op sommige plaatsen erg vuil, zoals zovele grootsteden. Maar bij mij overheerst het positieve gevoel: op 20 minuten ben ik met mijn fiets of met het openbaar vervoer op mijn werk. Er zijn toffe restaurants en bars, gezellige pleintjes. We brengen Arianna te voet naar de crèche. Bij mooi weer komen vele Brusselaars naar buiten, het is leuk toeven op het Sint-Katelijneplein. Ik voel mij alleszins niet onveilig in Brussel. Een keer is de handtas van mijn vrouw gestolen, maar dat gebeurde op een domme manier. Luisa liet haar handtas aan een barkruk hangen. Zoiets kan ook in Brugge gebeuren. Trouwens, ik heb al meer ongemak en miserie gehad in Brugge: vandalen hebben enkele jaren geleden mijn auto bekrast, toen die geparkeerd stond voor het huis van mijn ouders langs de Langerei. De spiegel is eraf gestampt, de ruitenwisser werd afgebroken. Dat heb ik in Brussel nog niet meegemaakt.”
Mis je jouw geboortestad Brugge?
“Ik kom er ontzettend graag terug en doe dat ook vaak, om familie en vrienden te bezoeken. Arianna is trouwens in de kerk van Onze-Lieve-Vrouw ter Potterie gedoopt. Rondwandelen in de Brugse binnenstad is en blijft fantastisch, ook al ben ik al honderden keren voorbij dezelfde plaatsen gelopen. Ik breng geregeld Brusselaars en buitenlandse vrienden naar Brugge. Je mag gerust schrijven dat ik trots ben op mijn Brugse roots. Twee keer per maand ben ik in Brugge, het voelt nog altijd als thuiskomen. Maar ook als ik naar Salerno ga met mijn vrouw, voel ik mij thuis in die Italiaanse stad. Hoe meer plekken om thuis te komen, hoe fijner, toch?”
De televisiekijkers kennen je vooral als de Frankrijk-correspondent van VRT. Is dat toeval? Of schuilt er echt liefde voor la douce France?
“Voor Terzake heb ik mij tot nu toe gespecialiseerd in Frankrijk en Italië, al heb ik ook al reportages mogen maken over de Duitse verkiezingen en de brexit. Italië ligt voor de hand: ik ken het land en de taal erg goed. Mijn liefde voor Frankrijk heb ik te danken aan mijn jeugdjaren thuis: in de winkel van mijn ouders kwamen er veel Franse antiquairs over de vloeren. Wij spreken vaak Frans en trokken jaarlijks op vakantie naar de Provence. In de auto, op weg naar het zuiden van Frankrijk, legden mijn ouders altijd cd’s van Franse zangers op. Ik heb er een passie voor het Franse chanson aan overgehouden. En men zegt mij dat mijn Frans accent oké is…”
Brussel een hellhole? Ik heb al meer ongemak en miserie gehad in Brugge
“Frankrijk is een land waar zoveel gebeurt en zo dichtbij ligt. We denken dat land goed te kennen, maar ik vind het een voorrecht om aan de kijkers uit te leggen hoe die Franse samenleving echt in mekaar steekt. Frankrijk is meer dan Parijs, pastis, de Provence en de Côte d’Azur. Het was boeiend om de politieke tweestrijd tussen Macron en Le Pen te volgen. Of om dieper in te gaan op het sociaal ongenoegen van de gele hesjes. Het is een privilege om dat van op de eerste rij mee te beleven en die verhalen te vertellen aan de kijkers.”
Is het moeilijk om als journalist van een kleine omroep jouw werk te doen, zonder weggedrumd te worden door de grote internationale persbureaus?
“De taal van dat land spreken is dé sleutel. Het opent zoveel deuren. Je moet geen vlekkeloos Italiaans, Spaans of Duits spreken. Als de gewone mensen ter plaatse voelen dat je echt je best doet om hen te woord te staan in hun eigen taal, appreciëren ze dat enorm. Tijdens mijn humaniora aan het Sint-Leocollege was ik geen krak in wiskunde of chemie, maar ik had wel een aanleg voor talen. Ik ben mijn ouders dankbaar dat ze dat zijn blijven voeden. Ook nu nog doe ik dat. Luisa en ik voeden ons dochtertje op in twee talen, het Italiaans en het Nederlands. Ik hoop dat dit voor Arianna later een grote troef wordt.”
Welke reportage is je tot nu toe het meest bijgebleven?
“Het instorten van die autostrade/brug in Genua in augustus 2018. Toen dat zich voordeed, was ik net op vakantie in Italië. Ik zat in Toscane, 350 km van het drama vandaan. Ik had net mijn vrouw en dochtertje drie weken niet gezien, want Luisa had een deel van haar bevallingsverlof bij haar ouders in Salerno doorgebracht. De VRT belde mij op, ik ben meteen in mijn auto gesprongen. Op weg naar Genua luisterde ik naar de Italiaanse radio. Ik kon nog net voor het journaal van 18 uur verslag uit brengen.”
(lees verder onder de foto)
“Op die manier was VRT als eerste buitenlandse omroep ter plaatse. Die beelden waren hallucinant en spraken voor zich, ik moest er niet veel bij vertellen. Qua menselijk leed was dit voor mij het meest aangrijpende dat ik al meegemaakt heb, behalve de grote aardbeving in Amatrice in augustus 2016. Dat Italiaanse dorp was als een kaartenhuisje in mekaar gezakt. Toen heb ik met een oude vrouw gepraat die al haar bezittingen kwijt was. Je voelt je op zo’n momenten een ramptoerist, maar ik vind het belangrijk om die mensen een stem te geven.”
Aan welk interview bewaar je de mooiste herinneringen?
“In augustus 2015 kreeg ik de kans om Charles Aznavour in zijn buitenverblijf in Zuid-Frankrijk te interviewen. Van het management hadden we slechts een kwartier de tijd gekregen. Uiteindelijk heb ik anderhalf uur kunnen praten met deze Franse zanger, een idool uit mijn jeugdjaren. Mijn vader is een grote fan van hem! Charles Aznavour nodigde mij zelfs uit om samen te gaan lunchen en vertelde honderduit over zijn ontmoetingen met Edith Piaf en Charlie Chaplin! Maar hetgeen mij het meest bijgebleven is, is het beeld van zijn muziekkamer. Charles Aznavour zei mij: vroeger hingen hier aan de muur al mijn gouden platen. Welnu, die heb ik allemaal weggedaan. Je mag niet te lang blijven stilstaan bij hetgeen je bereikt hebt in je leven. Want anders word je te lui om nieuwe dingen te realiseren. In die levensles zit zoveel waarheid in, ze geldt voor iedereen. Bij Charles Aznavour ging het om wereldhits, maar je kunt het toepassen op je schoolresultaten of de droomjob die je hebt. Je moet ambitieus blijven, dat advies van Charles Aznavour heb ik goed in mijn oren geknoopt.”
DE TIPS VAN WILLEM
Favoriet plekje
“Tijdens mijn jeugd woonde ik langs de Langerei, vlakbij een vergeten parkje, genaamd Hof de Jonghe. De stad heeft het recent vergroot en verfraaid. Ik speelde er vaak als kind. Daarnaast is er de weide van het Grootseminarie, met koeien in de Brugse binnenstad! Dat is toch uniek in een stad!”
Eten en drinken
“Ik ga graag naar café Vlissinge. Er hangt een oude plank aan de muur, waarin mijn grootvader Herman Van Mullem ooit nog zijn naam gekerfd heeft. Het is fijn om naar mijn geboortestad terug te keren, je ontmoet er altijd wel iemand die je kent. Een grootstad als Brussel is veel anoniemer. In de hoofdstad pak ik geregeld een pint in café Roskam in de Vlaamse Steenweg, waar veel Vlaamse Brusselaars samen troepen.”
Winkelen
“Boekhandel Raaklijn, de eigenaars zijn goeie vrienden van mijn ouders.”
Reizen
“Italië! Mijn vrouw Luisa is afkomstig uit Salerno, vlakbij Napels. Zij is net als mijn schoonmoeder een Italiaanse keukenprinses. Er is in dat land zoveel te zien: bergen, strand, uitgestrekte vlakten, cultuursteden en natuurlijk de Italiaanse gastronomie…”
Favoriete hobby
“Lopen. Telkens als ik in Brugge ben en mijn ouders bezoek, doe ik een toertje rond de vesten. Ik heb mijn loopschoenen meestal mee. Maar het voorbije jaar was mijn dochtertje Arianna mijn voornaamste hobby. Al mijn vrije tijd tussen de vele reportages in ging naar haar en naar mijn echtgenote.”
Levensfilosofie
“Die heb ik van de Franse zanger Charles Aznavour gekregen, toen ik hem mocht interviewen: je mag niet te lang stilstaan bij wat je bereikt hebt, want anders word je te lui om nieuwe objectieven te realiseren. Ik voeg er nog graag dit aan toe: je moet niet je best doen, je moet het gewoon doen! Na een examen stellen velen meestal de vraag: heb je je best gedaan? Dat is fout, je moet gewoon zorgen dat je slaagt!” (SVK)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier