Kurt Vandemaele trekt door de straten van Kortrijk en stelt aan de voorbijgangers één vraag: “wie ziej gie?”. Een vraag die velen onder ons zo vaak zouden willen stellen. De antwoorden krijg je hier te zien in de videoreeks ‘De Kortrijkzaan’. Leer de mensen uit je buurt kennen. Vandaag: Sybil Leperre.
Sybil staat niet te trappelen om over zichzelf te praten. Eerder die dag is ze naar de begrafenis van Paul Bultinck geweest, de zaakvoerder van de Kortrijkse Rijschool geweest, en ze is er nog niet van bekomen. “Ik zie niet graag mensen in verdriet, ik kan daar helemaal weg van zijn. Soms ben ik gewoon te gevoelig.”
Ze bekent ook dat ze een slechte slaper is. “Al van in mijn kindertijd. Ik was altijd aan het huilen. En ik slaap nog slecht, maar ik huil niet meer,” lacht ze. De tranen sleept ze nog mee. “Ik heb een rugzakje, maar ik tracht het te ledigen,” zegt ze met een schuchtere glimlach, terwijl ze langs de Leie wandelt, niet ver van haar huis, dat vlakbij Budabeach gelegen is. “Ik woon hier vijftien jaar. Een hele mooie buurt. Blij dat ik hier terechtgekomen ben.”
Op haar 56 houdt Sybil van rust en standvastigheid. Wellicht daarom dat ze al 26 jaar bij Schoenen Verduyn werkt. Al heeft het menselijk contact er ook veel mee te maken. “Soms komen mensen gewoon binnen om over hun leven te vertellen.” Ze heeft dan misschien geen Imelda Marcos-complex, ze geeft toe dat ze veel schoenen heeft. “Een verkoper moet ook een beetje zichzelf verkopen,” is haar excuus.
Stijl en klasse heeft ze in overvloed. Ze zou voor vele zaken als uithangbord kunnen dienen. Ook voor het moederschap. Drie dochters heeft ze. Ze zijn alle drie het huis uit en goed terechtgekomen, laat ze verstaan. “Het zijn drie toffe dochters. En ik heb ook drie toffe schoonzoons. Dus ik ben helemaal geslaagd. Zo is het toch hé? Ik vind, als je kind gelukkig is, ben je ook gelukkig hé,” besluit ze op een positieve noot.
De Kortrijkzaan
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier