Sven Francoys uit Tielt is met de Bidonguys klaar voor de Ronde van Vlaanderen

Terwijl de wielrenners hun kilometers afhaspelen, is er tijdens de wedstrijd heel wat beweging bij de verschillende ploegen langs het parcours. Daarbij denken we aan de mensen die voor de bevoorradingen zorgen of renners met een lekke band van een nieuw wiel voorzien. Zo iemand is ook Sven Francoys, die samen met de andere Bidonguys een helpende hand biedt binnen het wielerteam Trek-Segafredo.

Met onder meer Kuurne-Brussel-Kuurne en Gent-Wevelgem passeerden er al enkele Vlaamse voorjaarsklassiekers de revue. Aanstaande zondag staat met de Ronde van Vlaanderen misschien wel het grootste monument van de Vlaamse klassiekers op het programma. Sven Francoys kijkt ernaar uit.

Als lid van de Bidonguys ben je terug te vinden op YouTube. Wie zijn de Bidonguys?

Sven Francoys: “Wij zijn een groep vrienden en kennissen van Luc Meersman, die ploegleider is voor het Vlaamse werk bij Trek-Segafredo. Het doel van de Bidonguys is om de renners van bevoorrading te voorzien op heel wat cruciale punten op het parcours. Wanneer de auto van de ploegleider niet meteen bij de renner in de koers geraakt, dan zijn wij er om hen te helpen. We hebben ook steeds reservewielen mee. We zijn met een vijftal wagens actief buiten de wedstrijd en rijden van punt tot punt, via vooraf uitgetekende routes. In de Ronde van Vlaanderen zijn er bijvoorbeeld 29 punten waar Bidonguys gepositioneerd worden.”

Hoe ziet de dag van een Bidonguy eruit tijdens een wielerwedstrijd?

“Een tijdje voor de wedstrijden verzamelen we al. Na een maaltijd worden de roadmaps verdeeld en toegelicht. Op de dag van de wedstrijd verzamelen we in het hotel van de ploeg en voorzien we de wagens van bidons en wielen. Elke wagen beschikt over een driver, copiloot en eventueel een mecanicien. Tijdens de wedstrijd proberen we telkens tijdig op de punten te geraken, wat niet altijd evident is, en voorzien we de renners uiteraard van hun bevoorrading.”

“Als renner ben ik ook heel fanatiek en let ik op alle details”

Op welke wedstrijden heb je al actief als Bidonguy langs het parcours gestaan?

“Mijn eerste wedstrijd als Bidonguy was Kuurne-Brussel-Kuurne. Daarna volgde Gent-Wevelgem en Dwars door Vlaanderen. Nu volgt de Ronde van Vlaanderen en later nog Parijs-Roubaix. Ik vind het een heel leuke en speciale ervaring. Hoewel ik al sinds mijn twaalfde zelf koers, lijk ik nog steeds als een klein jongetje op te kijken naar de vedetten van vandaag. Als renner ben ik ook heel fanatiek en let ik op alle details. Ik hoop dan ook dat ik mijn steentje kan bijdragen.”

Zondag staat met de Ronde van Vlaanderen de hoogmis van het Vlaamse wielervoorjaar op het programma. Is dat een afspraak die je absoluut niet wilt missen als wielerliefhebber?

“Zeker! De Ronde van Vlaanderen is als het ware een echte feestdag. Iedereen is die dag supporter van de koers. Het lijkt alsof de wereld elk jaar even stilstaat wanneer de Ronde van Vlaanderen wordt verreden. Iedereen wil een kijkje nemen langs het parcours of installeert zich voor de televisie.”

Van waar komt jouw passie voor het wielrennen?

“Het wielrennen zit in mijn bloed. Mijn pa Freddy was destijds wielrenner net zoals mijn oom Pieter Verhaeghe. Elk weekend gingen we wel ergens naar een wedstrijd kijken. Als zesjarig kind kreeg ik mijn eerste mini koersfietsje, waarmee ik na school dan mijn rondjes reed in de wijk of ik ging met mijn grootvader nog een rondje rijden.”

Ga jij als liefhebber voor de pure aanvaller of heb je eerder een voorkeur voor de beredeneerde wielrenner?

“Ik ben een pure aanvaller. Zeker nu ik alleen nog voor het amusement koers. Als ik me goed voel, dan gooi ik er meteen de beuk in. Dat geeft me heel veel voldoening en ik beleef er het meeste plezier aan. Anti-koers is niet aan mij besteed.”

Het wielrennen evolueert razendsnel, vind je dat er bepaalde aspecten op die manier verloren gaan?

“Het wielrennen evolueert snel, wat ik heel interessant vind. Ik heb zelf een opleiding trainer gevolgd, waardoor trainingsleer mij ook enorm aanspreekt. Ik lees boeken en tijdschriften en ik probeer de meeste trainingstechnieken zelf uit. Het jammere aan die evolutie vind ik wel dat heel wat renners niet meer op hun gevoel koersen. Ze rijden veel te berekend en zijn soms bang om zich eens volledig kapot te rijden. Ook de wedstrijden verlopen heel berekend, hoewel we in de Vlaamse koersen toch nog meestal echt koers zien.”