Stevie Vandekerkhove: “Ik kan niet ontkennen dat ik het caféleven soms wel mis”

Wat hebben de Vlasmarkt, de Ramones en bier met een alcoholpercentage van meer dan 42% met elkaar gemeen? Kortrijkzaan Stevie Vandekerkhove (49) weet het! Hij stond ooit achter de toog van het roemruchte café Gainsbar. “Sink the Bismark, het Schotse antwoord op een Duitse brouwer, blies me omver met 42% alcohol. Het was een waanzinnige ervaring”, klinkt het nostalgisch.

Wie ooit over de Vlasmarkt kuierde, kwam zonder twijfel al in contact met Stevie. “Ik ben meer dan 20 jaar cafébaas geweest dus ik heb wel wat volk gezien. Ik ben begonnen met ‘t Geniep, eveneens op de Vlasmarkt, maar eindigde mijn loopbaan in de Gainsbar.” De Kortrijkzaan haalt spontaan enkele biergerelateerde verhalen boven. “We maakten met ons café naam en faam omdat we een erg uitgebreide bierkaart hadden. Ik ging steevast op zoek naar de speciallekes, bieren die je nergens anders kon vinden. Kleine brouwerijen die volop aan het experimenteren waren met allerlei smaken waren bij ons meer dan welkom. Voor de grotere spelers had ik heel wat minder liefde. Onze klanten wisten dat we een unieke bierselectie hadden en velen kwamen zelfs van ver om een glas te komen drinken.”

Tegendraads

Stevie zag in zijn lange loopbaan de café- en vooral de bierwereld wel stevig evolueren. “Bier was vroeger de drank van de werkmens maar plots werd het hip. Met die tendens staken ook verschillende nieuwe brouwers de kop op, mensen die allemaal hun eigen visie op ons vloeibare erfgoed hadden. Ik kan niet zeggen hoeveel bieren ik heb geproefd maar het waren er alvast heel veel. Het viel me op dat heel wat mensen steeds maar opnieuw dezelfde dingen op de markt brachten. Weer een tripel, weer een bruin bier, weer iets dat qua smaak bijna niet verschillend was van een ander. Pas op, ik hou nog steeds van de Belgische cafécultuur, het is een unicum in de wereld en we moeten daar echt aan vasthouden. Alleen moeten we soms eens anders durven zijn.”

“Ik had dan ook een voorliefde voor die aparte, tegendraadse brouwers. Bier met een andere zuurtegraad of bier dat in rumvaten werd bewaard? Ze kregen van mij allemaal de kans in het café. Op onze frigo’s pronkte ook een sticker die we hadden laten maken: ‘AB INBEV FREE ZONE’, waarmee we meteen duidelijk maakten dat de kleine, onafhankelijke brouwers hier de plak zwaaiden. Die sticker deed trouwens heel wat stof opwaaien want als café neen zeggen tegen de allergrootste, dat was eigenlijk not done.”

De voormalige cafébaas zag ook hoe een vete tussen twee internationale brouwers uitdraaide om een geniale, vloeibare veldslag. “Brewdog, toen nog een kleine Schotse en vooral onafhankelijke brouwer, bracht het sterkste bier ter wereld op de markt”, gaat Stevie al lachend verder.

Sink the Bismarck

“Het was en is trouwens nog steeds een bedrijf dat op een compleet absurde manier bier en het brouwen van bier promoot. Ik kon die stijl echt wel smaken. Het duurde niet lang alvorens er een antwoord kwam uit Duitse hoek, waar ze ook beweerden het sterkste bier te hebben gebrouwen. Dat ging zo een eindje door, een heen-en-weer spelletje dat de Schotten uiteindelijk op een hilarische manier hebben gewonnen. Ze brachten ‘Sink the Bismarck’ op de markt, een bier met meer dan 40% alcohol erin, dat speciaal werd gebrouwen om de Duitsers van de troon te stoten. Als kers op de taart gaven ze het ook een naam met een rechtstreekse sneer. The Bismarck was een Duits oorlogsschip dat tijdens de oorlog tot zinken werd gebracht door het Verenigde Koninkrijk.”

Ik ging steeds op zoek naar speciallekes

Hoewel Stevie twee decennia lang met passie bier wist te tappen, kwam er twee jaar geleden een einde aan zijn cafécarrière. “De Vlasmarkt was altijd al the place to be voor de meer alternatieve mensen, blikt Stevie vol nostalgie, maar ook met wat frustratie, terug. “Rasta’s, punks, rockers, kunstenaars of eenieder die weg wilde van het standaard uitgaansleven, kwam op de Vlasmarkt terecht. Het was een allegaartje van mensen die zich vrij voelden om te genieten zoals ze het zelf wilden. Dat was in bepaalde politieke kringen uiteraard een doorn in het oog. We waren voor hen de zwarte vlek in Kortrijk en konden dan ook nooit echt op veel medewerking rekenen.”

“Toen gestart werd met de bouw van K, werd het nog duidelijker en werden allerlei maatregelen getroffen om het voor klanten niet echt nog aantrekkelijk te maken. Meer dan eens hoorde ik dat iemand niet meer kwam omdat het onmogelijk was geworden om je er te parkeren. Oh ja, na 20 jaar had ik het dan wel gehad en ben ik ermee gestopt. Soms denk ik nog eens terug aan die tijd en ik kan niet ontkennen dat ik het caféleven soms wel mis. De Vlasmarkt mis ik dan weer niet meer en ik durf me zelfs de vraag stellen of het nog interessant is om een café te starten. Er zijn ondertussen zoveel initiatieven, zoals de zomerbars, die telkens maar meer de mensen wegtrekken van het cafégebeuren om dan nadien gewoonweg te verdwijnen. Het wordt moeilijker en moeilijker om daar tegenop te boksen.”

Drummer bij punkband

Door het beëindigen van zijn loopbaan achter de tapkraan, kon Stevie zich focussen op zijn andere passie. “Ik ben drummer bij de punkgroep Los Bonobos en in normale omstandigheden zouden we hier in de kelder aan het repeteren zijn.” Prompt haalt hij de laatste single boven die de groep heeft gemaakt. “Vinyl, niets anders”, klinkt het overtuigd. “CD’s, dat is plastic. Als je dat vastneemt, is het alsof je helemaal niets in je handen hebt. Met een echte plaat, daarmee haal je iets solide in huis. Het begint trouwens al bij het kopen van een elpee. Je moet door de bakken snuisteren, de platen uithalen, het is een complete belevenis. Een vinylplaat is ook zelden perfect en dat is net wat het zo subliem maakt. Een kleine fout of wat gekraak? Het zijn de dingen die het geluid van een lp zo uniek en warm krijgen. Met Los Bonobos volgen we die visie dan ook volledig. We brengen onze eigen platen uit, telkens op kleine oplages, die we dan tijdens onze optredens aan de man brengen.”

In zijn appartement vormen platen dan ook het centrale stuk van de woonst. “Ik heb er iets meer dan 700, denk ik”, besluit hij. “Daar zit van alles tussen, van een vuile blues tot harde reggae of vurige punk. Het zijn meestal ook platen die ik op kleine concertjes heb gekocht, via de bands zelf. Trouwens, de eerste lp die ik ooit kocht, heb ik nog steeds en is volgens mij nog altijd een van de beste platen ooit. De live dubbel-lp van de Ramones! Geen enkele collectie is compleet zonder die erin te hebben.”