Steven Lecluyse: van zwaarlijvige ICT’er tot fitte deelnemer aan Iron Man

Van een groot pak frieten met mayonaise naar de koersfiets. Van de toog met een goed glas in de handen tot in de loopschoenen. Wie Steven Lecluyse vandaag de dag tegen het lijf loopt, kan zich onmogelijk voorstellen dat hij ooit te kampen had met zwaarlijvigheid. Toch slaagde de 46-jarige communicatiespecialist erin de kilo’s te doen smelten en de finish van een Iron Man te bereiken. “Ik wilde opgeven maar er was geen bereik voor de gsm, dus kroop ik weer op de fiets en bereikte ik de eindstreep na meer dan 12 uur.”

Messcherp. Beter kan de conditie van Steven niet worden omschreven. “Te denken dat de enige gewichten die ik vroeger kon heffen in de vorm van glazen aan de toog werden geserveerd.” Met verdiende trots kijkt de Kortrijkzaan terug op zijn bewonderenswaardig parcours. “Eigenlijk was het ook niet echt verwonderlijk. Tien jaar terug was ik aan de slag als ICT-consultant bij Arcelor. Je doet een bureaujob, over de middag nog snel even een hap halen bij de fastfood of een ongezond broodje en dan verder werken. Nadien bijpraten met de collega’s en een stevig glas of twee, terwijl er van bewegen geen sprake is. Voor ik het eigen goed en wel wist, woog ik meer dan 80 kg. Ik ben niet echt groot dus ik was een zwaarlijvige ICT’er geworden.”

Dochters met uitdaging

De verandering loerde om de hoek. “Mijn vrouw begon met een start-to-runsessie bij de atletiekclub in Marke”, gaat Steven verder. “Ik wilde dat ook wel proberen maar ik had absoluut geen zin om daar tussen de mannen van de atletiek te gaan lopen. Dus begon ik er op mijn eentje aan. Tot mijn grote verbazing kreeg ik snel de smaak te pakken van het lopen maar ik merkte dat je snel tegen je eigen grenzen aan zitten te duwen. Uiteindelijk liet ik me toch overhalen om in Marke een training mee te pikken en toen werd het zaadje voor triatlon eigenlijk onbewust al geplant.”

De atletiekclub uit Marke slaagde erin om het looptempo van Steven op te krikken. Dat viel op bij enkele leden van de bekende Lentriac triathlonclub. “Een kerel had gezien dat ik met fiets naar de atletiekpiste kwam”, pikt Steven in. “Ik reed en rij nog steeds erg graag met de fiets maar op dat moment was het ook niet meer dan een middel om me te verplaatsen. Toch stapte hij op mij af en vroeg hij me of ik geen zin had om met de bende te gaan trainen. Ik? Triatlon? Ik dacht eerst dat het een grap moest zijn maar op zo’n moment durf je ook niet echt te weigeren. Dit moet zonder twijfel toch bij mijn betere beslissingen zijn geweest want zonder dat ene, cruciale moment ging ik nooit gestaan hebben waar ik nu sta.”

De vraag om mee te trainen bleek een cruciaal moment

Steven begon stevig te trainen en pakte ook zijn voedingspatroon aan. “Ik prijs me gelukkig dat mijn vrouw een talentvolle kok is”, lacht hij. “Ze weet hoe ze gezond en vooral overheerlijk kan koken. Iets meer dan een jaar geleden kwamen onze dochters plots uit de hoek met een uitdaging. Om de strijd tegen dierenleed aan te gaan, wilden ze graag dat we gedurende een maand vegetarisch zouden gaan leven. Om eerlijk te zijn had ik er geen goed oog in maar ik wilde mijn kinderen niet teleurstellen. En kijk, een jaar later eet ik nog steeds vegetarisch.”

IJzertekort

Eén keer liet de triatleet zich dan wel gaan bij een lekkere maaltijd, een moment dat hij niet meteen zal vergeten. “Mosselen! Op geen enkel moment stond ik stil bij het feit dat dit ook valt onder het vegetarisme en dus at ik met veel smaak de volledige pot leeg. Nadien kreeg ik een bolwassing van formaat van mijn dochters. Hoe kon ik me zo laten gaan, nadat ik al zoveel moeite had gedaan! Ondertussen heb ik geen zeevruchten meer aangeraakt.”

De kilo’s smolten als sneeuw voor de zon en de conditie piekte, dus besloot Steven om zich te wagen aan de meest prestigieuze wedstrijd in zijn soort: de Iron Man. “Benadruk wel even dat dit niet zomaar werd beslist”, specificeert de Kortrijkzaan. “Ik had ondertussen al enkele wedstrijden op mijn naam staan maar toch is dit van een uitzonderlijk formaat. In Nice gaven meer dan duizend mensen het beste van zichzelf. De wedstrijd was uitzonderlijk maar zo waren ook de omstandigheden. Een ware hittegolf trok over Europa en zowel het fietsgedeelte als de marathon werden met enkele kilometers ingekort. Doodnerveus was ik.”

Ik huilde toen ik mijn medaille kreeg, ik weet alleen niet of het van geluk of van de pijn was

“Je moet weten dat zwemmen nog steeds niet mijn sterkste tak is. Vaak krijg ik te kampen met enorme krampen, een gevolg van een tekort aan ijzer in mijn lichaam. Die krampen komen dan ook meestal boven als we moeten zwemmen. Wanneer je in volle zee met duizend andere atleten aan een wedstrijd bezig bent, dan flitst dat voortdurend door je hoofd. Wie ooit aan de start van een triatlon stond zal het kunnen beamen: aan de start geldt de wet van de sterkste. Als je als trage zwemmer per toeval vooraan in het midden zit, dan gaan de snellere zwemmers zonder aarzelen over je heen. Toch verliep het allemaal veel vlotter dan ik dacht en ik kwam huilend van het geluk uit het water. Mijn familie stond me aan te moedigen dus de wereld lag aan mijn voeten.”

Mentale boost

Die krampen? Die kwamen er toch en deden extra pijn door de verschroeiende hitte. “Eenmaal ik op de fiets in de bergen zat, voelde ik mijn benen samentrekken. Tot huilens toe verbeet ik de pijn totdat ik op een gegeven moment niet meer verder kon. Ik stapte van mijn fiets af en ging naar een seingever om te vragen of ze mijn familie niet konden bellen zodat ze me konden komen halen. Die man antwoorden doodleuk dat hij daar geen ontvangst had en dat het dus niet zou lukken. Uit pure wanhoop kroop ik terug op de fiets en sleurde ik me tot aan de wisselpost. Ik trok mijn loopschoenen aan en begon aan de licht ingekorte marathon”, vertelt Steven.

“Mijn vrouw stond aan iedere EHBO-post waar ze er telkens in slaagde ijsblokjes te verzamelen. Ik stopte die in mijn broek en mijn shirt om afgekoeld te raken en die krampen onder controle te krijgen. Na meer dan 12 uur kon ik mijn ogen niet geloven: in de verte zag ik de binnenstad van Nice opnieuw opduiken en dit gaf me een laatste mentale boost. Half dood strompelde ik over de finishlijn waar ik een tsunami van emoties over me heen kreeg. Toen ik die medaille kreeg, huilde ik. Ik wist alleen niet of het van geluk of van de pijn was. Het was het allemaal waard, deze ervaring kunnen ze me nooit meer afnemen.”