Silke Flahou (34) werkt als chirurg in Curaçao

Wonen en werken op het Caraïbische eiland Curaçao, onderdeel van de Nederlandse Antillen en een paradijs voor watersport. Het is niet alledaags, maar de Torhoutse Silke Flahou (34) heeft het er prima naar haar zin. Ze kreeg dit voorjaar in een groot ziekenhuis in de hoofdstad Willemstad een vaste job als algemeen chirurg aangeboden en is geenszins van plan om het exotische eiland op korte termijn vaarwel te zeggen. “Ik blijf hier minimum nog een jaar, maar bijna zeker een heel stuk langer.”

Silke is de dochter van Dirk Flahou (66), bekend als huisarts in Torhout, en Anne Bekaert (66). Ze wonen in de Bruggestraat. Ze heeft twee oudere broers, die beiden dierenarts zijn: Thijs (39) en Bram (38).

Ze heeft de richting Grieks-wetenschappen gevolgd aan het Torhoutse Sint-Jozefsinstituut (college) en besloot pas op het laatste moment om geneeskunde te studeren aan de Gentse universiteit. “Ik had interesse in chirurgie – ik wou graag iets met mijn handen doen – maar uiteindelijk koos ik na mijn algemene opleiding voor anesthesie. Daar werd ik echter niet gelukkig van. Ik had het gevoel dat ik aan de verkeerde kant van de operatietafel stond. Mijn handen jeukten om mee te opereren. Het was nu of nooit en met de volle steun van mijn ouders heb ik het jaar nadien met succes geprobeerd om in de opleiding algemene chirurgie te geraken. Sindsdien heb ik me altijd perfect op mijn plaats gevoeld.”

“Belangrijk in mijn Curaçao-verhaal is mijn passie voor watersport, voornamelijk duiken. Een familietrekje, want iedereen van ons gezin heeft een voorliefde voor zee en meren. Wat water is, trekt ons aan. In 2005 heb ik leren duiken toen ik mijn broer Thijs ging bezoeken op dat andere Caraïbische eiland Bonaire, waar hij – op amper een 60-tal kilometer van Curaçao – een jaar als dierenarts aan de slag is geweest. Een neef van mij is helemaal verknocht aan Bonaire. Hij woont er nu al meer dan tien jaar met zijn gezin. Hij heeft er zijn eigen duikschool en ik ga er graag langs. Ik zwem op Curaçao ook veel in zee, doe aan windsurfen of ga bootje varen met vrienden. Recent ben ik met kitesurfen gestart.”

Geen fan van Belgische winter

Toen Silke aan haar studies chirurgie begon, was er een zesjarig opleidingsplan voor haar uitgestippeld. “Toen ik in 2011 het eindjaar 2017 op dat stageplan zag staan, schrok ik toch even. Ik ben nooit fan geweest van de Belgische winter. Van grijze, regenachtige weken zonder zonneschijn word ik neerslachtig. Dus wou ik een stagejaar in het buitenland om die lange periode te doorbreken. Ik heb veel moeite gedaan om een jaar in Australië aan de slag te kunnen, maar dat is op het laatste moment afgesprongen. Gelukkig werd er toen op het zonnige Curaçao, waar er overigens gewoon Nederlands gesproken wordt, een extra opleidingsassistent gezocht en in een week tijd was alles geregeld. Zo heb ik in het academiejaar 2015-2016 mijn vijfde opleidingsjaar gevolgd in het Sint-Elisabeth Hospitaal in Willemstad op het genoemde eiland. Dat was een fantastische ervaring.”

Artsen Zonder Grenzen

Vervolgens maakte Silke haar studies aan de Gentse universiteit af en besloot na al dat zwoegen om een periode vrij te nemen. “Ik ben onder meer anderhalve maand met een campertje gaan rondtrekken in Nieuw-Zeeland. Met Tom Bevernagie, mijn beste vriend en ook een rasechte Torhoutenaar. Hij doet aan podiumbouw en gaat geregeld op tournee met grote muziekbands. Toen volgde het moment van de waarheid: een job zoeken. Momenteel zijn er niet veel aanbiedingen voor chirurgen in België en ik wist al langer dat ik op een bepaald moment humanitair werk wou doen in het buitenland. Ik heb trouwens de nodige opleidingen gevolgd om voor Artsen Zonder Grenzen te werken, maar dat valt niet te combineren met mijn huidige baan.”

“Toen ik vanuit Curaçao gecontacteerd werd om ginder af en toe tijdelijk als chirurg mijn ding te doen, had ik daar meteen zin in. En zie: uiteindelijk kreeg ik dit voorjaar een vaste job aangeboden. Wie me goed kent, stond er niet van te kijken dat ik met plezier op het aanbod inging. Ik ben op het eiland nog écht een algemeen chirurg, een arts die je in België in de grotere ziekenhuizen bijna niet meer terugvindt. Je kunt in ons land bijna niet anders dan subspecialiseren. In het ziekenhuis op Curaçao opereer ik vooral in de buik, hoofdzakelijk ingrepen om kanker te bestrijden. Ik behandel ook galblazen en liesbreuken, doe lidmaatamputaties, enzovoort. Het is de bedoeling dat ik in de toekomst tevens borstchirurgie doe en zwaarlijvigheid aanpak.”

Splinternieuwe gebouwen

Op Curaçao is de gezondheidszorg veel slechter geregeld dan in België. Silke: “Er is maar één grote zorgverzekeraar op het eiland en zeker 90% van de bevolking is erbij aangesloten. Die verzekeraar heeft dus quasi het monopolie in het bepalen van tarieven en het beslissen van wat wel en niet kan. Ik maak me echter sterk dat de medische hulp zal verbeteren, want sinds een week zijn we in Willemstad verhuisd vanuit het verouderde Sint-Elisabeth Ziekenhuis na 164 jaar wat vergane glorie naar het splinternieuwe Curaçao Medical Center. Er werd een sluis van zeecontainers gebouwd tussen de twee ziekenhuizen, waarlangs alle patiënten en alle materiaal met de hulp van lokale en Nederlandse militairen overgeplaatst konden worden. Alles is zonder noemenswaardige problemen verlopen. Iedereen is nu ontzettend blij om in een moderne omgeving te kunnen werken.”

Prachtige onderwaterwereld

“Ik ben als vrijgezel naar Curaçao gekomen en ben nog altijd single, maar eenzaam voel ik me hier nooit. Het sociale leven op het eiland is fantastisch. Je maakt er gemakkelijk vrienden, de sfeer is veel gemoedelijker dan in België. Je trekt met je collega’s naar het strand om samen te duiken, te barbecueën, enzovoort. Dat ik hier nog lang wil blijven, heeft ermee te maken dat ik graag mijn plan trek in niet-alledaagse situaties. Routine wordt voor mij snel een sleur. Op Curaçao blijft alles spannend. Elke week is er wel iets om je over te verbazen. Ik ben een avonturier en wil zo veel mogelijk uitproberen. Want – voornamelijk door mijn job – besef ik maar al te goed dat het elk moment gedaan kan zijn.”

“Aangezien ik hou van zon, zee en warmte, zit ik op het perfecte eiland. Veraf, maar toch dichtbij, want elke dag zijn er drie vluchten tussen Curaçao en Nederland. Ik kan nabij mijn woonplek gewoon de zee inlopen en duiken in een prachtige onderwaterwereld. Mijn levenskwaliteit is hier vele malen beter dan in België. Ik mis dan ook weinig van Vlaanderen, behalve mijn familie en vrienden natuurlijk. Maar om de zoveel maanden ga ik in Torhout bij mijn ouders logeren en heb ik een overvolle agenda om met zoveel mogelijk mensen af te spreken. Ze mogen trouwens ook altijd bij mij op Curaçao op bezoek komen!”

Angst ruilen voor glimlach

Uiteraard neemt Silke haar werk als chirurg ter harte. “Mijn grootste drijfveer blijft het opereren zelf. Ik haal er veel voldoening uit om mensen te helpen. Al bezorgt dit werk me behoorlijk wat stress, zeker als ik bedenk wat er allemaal fout kan lopen. Ik beschouw mezelf als iemand die vrij empathisch is. Ik maak veel tijd voor mijn patiënten als ik merk dat ze daar nood aan hebben. Ik vind het fijn als ik iemand kan geruststellen. Zeker als ik angst kan wegnemen en een glimlach terugkrijg.”

“Toch ondervind je niet altijd waardering van de patiënten. Er bestaan ook boze, gefrustreerde mensen, die het bijvoorbeeld niet fijn vinden om door een makamba – het inheemse woord voor blanke, maar met een negatieve bijklank – behandeld te worden. Al speelt het in mijn voordeel dat ik Belg en geen Nederlander ben. Maar er zijn anderzijds ook patiënten die in de gang van de polikliniek met open armen naar me toe lopen, me omhelzen en me met een brede glimlach mi dushi dokter (mijn lieve dokter) noemen. Ik zie het in België niet snel gebeuren. Dan kan mijn dag niet meer stuk.”