Na een carrière van liefst 50 jaar zwaait Rogine Demoor uit Nieuwenhove af bij Ragolle Rugs, de tapijtenfabrikant uit de Maalbeekstraat in Waregem. Ze werkte haar volledige professionele leven bij één en dezelfde werkgever. “Rogine wordt door iedereen op handen gedragen.”
Op je 64ste met welverdiend pensioen vertrekken. Speciaal is het niet, ware het niet dat je er dan al een carrière van 50 jaar hebt opzitten. Het is het verhaal van Rogine Demoor uit Nieuwenhove. Ze begon op haar veertiende te werken en bleef haar volledige carrière bij dezelfde werkgever actief.
Op 14de stoppen met studeren
Nochtans was dat niet het plan dat Rogine zelf voor ogen had. “Ik was de jongste thuis en in mijn gezin was de regel dat de jongens tot hun zestiende op de schoolbanken mochten blijven.”
“Mijn zussen en ik moesten al op ons veertiende stoppen met studeren, en aan de slag. Ik ken dat al: studeren, kinderen krijgen en dan ligt dat diploma daar voor niks, zei mijn moeder. Heel jammer, ik had altijd het gevoel dat ik wel een diploma had kunnen halen, maar het mocht niet baten. In het begin had ik het er erg moeilijk mee, maar ik heb het aanvaard”, vertelt ze.
Ieder voor zich
Op haar veertiende trad Rogine dus in dienst bij een klein textielbedrijfje, dat in 1950 opgericht werd door Alfred en Maria Ragolle. “Ik heb er van alles gedaan in de productie: warpen, bobijnen, en ga zo maar door”, vertelt Rogine.
“In de loop van de tijd heb ik wel veel zien veranderen. De mentaliteit bij de collega’s, bijvoorbeeld. Vroeger gingen we voor elkaar door het vuur, nu is het wat meer ieder voor zichzelf. In het begin werden we ook zeer nauwgezet in de gaten gehouden. Niet door de eigenaars van het bedrijf, maar door een chef die een beetje een dictator was”, lacht ze.
Babbeltje slaan
Intussen is Ragolle – onder impuls van de tweede generatie met Myriam Ragolle en Herman Verhelst – uitgegroeid tot een groot textielbedrijf met 160 werknemers. Rogine werkt er nog steeds, maar nu als onderhoudsmedewerker.
“Vijftien jaar geleden is mijn man overleden, en om een overlevingspensioen te behouden, moest ik noodgedwongen minder uren werken. De laatste jaren werkte ik enkel nog op vrijdagvoormiddag. Maar ik had nog altijd een goede band met mijn collega’s. Ik sla graag een babbeltje, zo kent iedereen me.”
Heel graag gezien
Bij Ragolle, waar vrijdag een klein afscheidsmomentje gepland staat, nemen ze met pijn in het hart afscheid. “Rogine wordt door iedereen op handen gedragen. Niks is te veel voor haar en ze is altijd goedgezind”, vertelt Myriam, die Rogine al heel haar leven kent.
“We zijn afkomstig uit hetzelfde dorp en konden het altijd uitstekend met elkaar vinden. Ik vind het moeilijk om uit te drukken wat Rogine voor ons betekend heeft. We zijn niet de mensen van de grote speeches, maar ze weet zeker en vast dat ze hier heel graag gezien was.”
Kleine dingen des levens
Voor het bekende ‘zwarte gat’ na het pensioen, vreest Rogine niet. “Hoewel ik het sociaal contact zeker ga missen, ben ik er zeker van dat ik me zal kunnen bezighouden. Ik heb een puppy van een maand of zeven die heel wat tijd opeist.”
“Verder geniet ik ervan om te wandelen of te fietsen met mijn vriend, die twee jaar geleden met pensioen ging. Gewoon genieten van de kleine dingen des levens, zolang de gezondheid het toelaat”, besluit ze. (PNW)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
