Roger Maes (78) is een gebeten vrijwilliger: “Ik doe het louter voor de lach van de mensen”

Roger Maes (78) woont al 13 jaar in Residentie Ampe, al even lang zet hij zich in voor zijn medebewoners en de mensen die in wzc Deken Darras verblijven. Hij bakt met hen allerlei lekkers en speelt er voor kerstman, niets is hem te veel. “Al beginnen de jaren ook te tellen.”

Roger Maes was recent ook op het vrijwilligersfeest in de Europahallen. “We waren er met 600, we beleefden er een toffe avond. We hebben veel leute gemaakt”, stipt hij aan. Roger kwam al op vrij jonge leeftijd in Residentie Ampe wonen. “Ik was pas 65 jaar. Daarvoor was ik serieus ziek geweest, door het vele roken had ik een zware longaandoening. Zes dagen heb ik op intensieve gelegen. Maar ik geraakte er door en kwam naar hier wonen. Als ik nu nog mensen zie roken, dan heb ik er eigenlijk compassie mee. Doe het niet, ik weet tot wat het kan leiden.”

Je woont hier ondertussen 13 jaar. Maar er is al veel veranderd in die tijd.

“Zeg wel. Er is hier plaats voor 30 mensen, we wonen er nog met acht. Residentie Ampe telt drie verdiepingen, ik heb de eerste verdieping helemaal voor mij alleen. Hiernaast hebben ze recent Huyse Darras gebouwd. Daar is plaats voor 16 mensen. Een deel van de bewoners hier is naar daar verhuisd, maar ik verkoos om hier te blijven. Een oude boom verplant je niet zomaar. Maar straks zullen ze hier aan de andere kant ook een nieuwbouw zetten en op termijn moet onze residentie tegen de vlakte. Dus binnen drie jaar moeten we hier allicht ook weg.”

Met spijt in het hart allicht?

“Zeker, ik woon hier zo graag. Ik heb hier alles wat ik nodig heb. Ik heb zopas mijn 78ste verjaardag gevierd (wijst naar verjaardagskaarten) en ik blader hier ook dagelijks door De Weekbode. Ik heb die hier niet op tafel gelegd omdat jij op bezoek kwam, die ligt hier altijd. En kijk eens naar buiten, er staat hier een treurwilg en de vogels die erop zitten zijn als het ware binnen handbereik. Vinken, meesjes, een specht… Zelfs de Vlaamse Gaai komt hier op bezoek.”

Je houdt duidelijk ook van dieren!

“Zeker. In de Kistestraat mag ik al jarenlang een hof gebruiken, daar kweekte ik vroeger ook duiven. Om mee te spelen? Nee, om op te eten. Ik had er ook jarenlang een kweekhaan, een Poule de Bresse. Zeg maar de Rolls Royce onder de kippen. Ik liet de eieren ook bevruchten. Maar nu heb ik enkel nog een 12-tal kippen, die kweek ik voor de eieren. Niet meer om uit te broeden, maar om op te eten. En te verwerken in mijn baksels. En die kippen hebben ook een voordeel in vergelijking met de duiven: je moet daar ook niet iedere dag naar toe.”

En met die eieren sla je dan dus aan het bakken!

“Ik kook altijd mijn eigen potje. Ook mijn brood bak ik zelf. En in de afdelingen van het wzc ga ik dan ook bakken voor de bewoners: koekenbrood, wafels, appelbeignets, oliebollen… En de deeg daarvoor maak ik klaar op mijn flatje. De mensen beleven plezier aan zo’n middag, ik doe het voor de lach op hun gezicht.”

Komen jullie vaak samen met de bewoners van Residentie Ampe?

“Zeker, maar we zijn dus uitgedund in aantal. We spelen wel nog samen rummikub. En op oudejaarsavond eten we samen. Dan mogen we genieten van een heerlijke schotel van Wouters Kwaliteitsvis. Wouter heeft dat een aantal jaren zelf gesponsord, nu heb ik ook nog een andere mecenas gevonden die dat mee helpt bekostigen. We krijgen zo eigenlijk een volledig eindejaarsmenu voorgeschoteld.”

En je bent ook niet te beroerd om je te verkleden.

“Ik kroop al in de huid van sinterklaas en in een kerstmanpak. Ik kreeg als kerstman ook assistentie. Kijk, hier de kerstman en zijn harem. Dat zijn al de ergootjes (ergotherapeuten, red.), stuk voor stuk mensen die met hart en ziel hun job doen: Marieke, Anneke, Anke, Elke, Lien en Jenka. Ook de assistente hier op de flats Eva is een topmadam, net als Chloé en Claudine, dat zijn de dames die hier poetsen en met het eten komen. Je ziet, ik zit eigenlijk tussen allemaal vrouwen.”

Je was ook de boodschapper van dienst!

“De mensen in Tielt kennen me omdat ik vaak op de baan met de fiets. Vroeger woonden hier bijna 30 mensen, ik deed voor veel van hen boodschappen. Dat is nu wat verminderd natuurlijk, gezien er hier minder volk woont. Maar ik trek er nog altijd veel op uit met de fiets. Niet enkel om boodschappen. Ik ga fietsen met ’t Vijverhof, maar we hebben ook nog een tweede groepje. Daar zijn we maar met vijf, soms zes mensen. Sylvère Minne tekent daar onze ritten uit, hij kent alle wegeltjes. Bewonderenswaardig. We trekken soms naar Brugge of de Kluisberg, vaak tochten van meer dan 50 kilometer. Gelukkig bestaat de elektrische fiets nu, dat biedt ons vrijheid. Ver wandelen kan ik niet meer, na 200 meter snak ik al naar adem. Mijn long, weet je wel. Maar fietsen, dat lukt wel nog.”

Wat mogen we je nog wensen?

“Ik heb geen zak geld, maar ik heb genoeg om gelukkig te zijn. Hopelijk kan dat nog een tijdje blijven duren. Dat is alles wat ik wens.”