Regina (91) draagt Vredeslicht kilometers ver: “De tranen stonden in haar ogen”

Het Vredeslicht verspreiden, maakt iets los. Regina Vanhie (91) was zichtbaar geëmotioneerd toen ze het licht binnenbracht in haar woonzorgcentrum in Ieper. “Ik maakte veel mee in mijn leven.”

Door oorlog komt het Vredeslicht dit jaar niet naar ons land. Toch vertrokken vrijdagavond vrijwilligers met lantaarns aan de Ieperse Rijselpoort richting Lakenhallen. “Dit is het Vredeslicht van vorig jaar”, verklaarde Iepers vredesambtenaar Filip Deheegher.

“Ik ging dit licht ophalen in het Zwevegemse Moen bij een koppel dat het Vredeslicht van 2023 er voortdurend laat branden. Ze stellen hun leven daarop af en gaan bijvoorbeeld nooit langer op reis dan de duurtijd van een kaars om het licht in stand te houden.”

Oorlog Midden-Oosten

“Door de uitbreiding van de oorlog in het Midden-Oosten lukte het dit jaar niet om het Vredeslicht dat telkens in Bethlehem ontstoken wordt, naar Europa te halen”, aldus Deheegher.

“Je zou dus kunnen zeggen dat de oorlog gewonnen heeft, maar mensen blijven een teken van verbinding tonen. Hier zijn vertegenwoordigers van een ziekenhuis, jeugdzorgvereniging en woonzorgcentra om verbondenheid te creëren met mensen die het in de donkerste periode van het jaar wat moeilijker hebben. Ook zij tellen mee.”

Rolstoel

Trots toonde Regina Vanhie (91) haar deel van het Vredeslicht. Ze hield de lantaarn stevig vast. Haar rolstoel werd voortgeduwd door Ann Derycke, adjunct-zorgcoach van woonzorgcentrum Home Vrijzicht. “Daar, de Bukkersstraat! Ik woonde er sinds 1954”, wees Regina. “Een goeie thuis. Nooit kwam ik iets tekort, ik heb altijd veel gewerkt. In deze buurt ben ik dertig jaar huisbewaarster geweest van een groot appartementsgebouw van Ons Onderdak. Een mooie job, ik deed het zo graag.”

“Twee jaar terug verhuisde ik naar het woonzorgcentrum. Ik woonde liever thuis, maar in mijn huidige toestand kan ik nergens beter kan zijn dan in Home Vrijzicht. Het is mijn eerste deelname aan de verspreiding van het Vredeslicht, een goed initiatief. Ik ben overal graag bij.” Haar ogen blonken toen de stoet arriveerde op de Ieperse kerstmarkt. “Ik zou graag smoutboln eten.”

In de Lakenhallen werd het Vredeslicht uit de lantaarns verder verspreid over kleinere kaarsen en na de beloofde oliebollen stapte Regina met haar kaars in de auto van Ann. Bestemming: Home Vrijzicht, zo’n zeven kilometer verder in het Ieperse dorp Elverdinge.

Onder de indruk

Bij het betreden van het woonzorgcentrum vertelde Regina aan al wie ze tegenkwam over het licht in haar hand. Stefan Devlieger, directeur van Home Vrijzicht, vergezelde haar naar de kapel op de tweede verdieping van het woonzorgcentrum. Daar liet de 91-jarige vrouw het Vredeslicht los en nam de tijd om te reflecteren over haar leven.

“Ik ben wat onder de indruk. Ik heb veel meegemaakt en heb altijd alles verdragen. Zoals het overlijden van mijn zoon aan een hartstilstand, nu 28 jaar geleden. Hij woonde in de Arsenaalstraat in Ieper. Ach, ik ben weer bezig…” “Dat mag op zulke momenten”, suste Stefan. Na het slapengaan ging de thuiskomst van Regina nog even over de tongen bij het zorgpersoneel. “De tranen stonden in haar ogen”, klonk het. “Ze had een mooie avond, dat is het bijzonderste.”

Nooit opgeven

“In tijden waar heel veel mensen op de vlucht moeten voor conflicten in eigen land, is het doorgeven van het Vredeslicht relevanter dan ooit”, stelt Iepers burgemeester Katrien Desomer. “Het staat symbool voor verbinding en hoop. En dat is en blijft belangrijk in een wereld die te vaak verdeeld is.”

Vanuit haar stad verspreidt het Vredeslicht zich over de hele Westhoek. Via verenigingen en inwoners die fietsen, wandelen of lopen. “De Ieperse Lokomotief-runners lopen zaterdag met het Vredeslicht naar Poperinge”, vertelt voorzitter Roland Outtier (73). “Ik doe mee om Ieper te promoten als Vredesstad en om mensen te helpen. Ondanks het plaatsen van knieprotheses in 2022 en 2023 blijf ik lopen. Opgeven doe ik nooit.”

(TP)