Rasartiest Wim Opbrouck: “Tel je zegeningen. Dat zet je al een flink eind op weg”

Acteur, muzikant, televisie- en theaterdier, presentator… Wim Opbrouck is het allemaal. Hoewel zijn professioneel leven momenteel een versnelling lager geschakeld is, heeft hij hoop voor wat zal komen. “De wetenschap is een ongeziene sprint aan het trekken.”

We beginnen met de meest eenvoudige vraag ter wereld: oe is‘t?

“Laat het me zo stellen: ça va . Die term dekt de huidige lading volledig. Optimism is a moral duty , zei de filosoof Karl Popper ooit, maar we beleven uitzonderlijke tijden. Ik ben er ook van overtuigd dat optimisme niet kan bestaan zonder pessimisme. Die twee zijn zoals yin en yang. Je kan niet de klok rond happy rondlopen, hé. Kijk naar de wereld rondom ons. Er is die pandemie, we worstelen met een zware klimaatkwestie, er is de totaal ontoelaatbare homohaat, zwerfvuil blijft alomtegenwoordig en de eenzaamheid slaat zeker in deze tijden hard om zich heen. Maar het is onze plicht om hoopvol naar de toekomst te kijken. Dat doe ik dan ook.”

Hoe doe je dat?

“Door mijn zegeningen te tellen. Count your blessings . Dat zet je al een flink eind op weg. Ik mag al zowat mijn hele leven doorbrengen aan de zijde van mijn prachtige vrouw, we hebben twee schitterende kinderen die hun eigen pad aan het uittekenen zijn en op professioneel vlak kan ik doen waar ik het meest van hou… Dat is een onbetaalbare rijkdom. Mijn opa, Jules Decavele uit Harelbeke, zei me vaak dat ik een geboren optimist was. Gij stapt fluitend door het leven , hoorde ik dan. Opa was een vlasboer en wist als geen ander wat keihard werken was én zag de dingen ook helder. Ergens had hij wel gelijk, maar net als iedereen heb ook ik een dark side of the moon . Enkel door die niet te negeren, kan je pas écht gelukkig zijn. Het leven loopt af en toe over hobbelige wegen, maar dat maakt het net zo interessant.”

“Helemaal niks is vanzelfsprekend. De mens is kwetsbaar, op álle gebied”

Hoe blik je terug op 2020?

“Toch met een positief gevoel. Door de verplichte afstand zijn mensen net naar elkaar toe beginnen groeien. Dat heb ik in eerste instantie binnen mijn eigen gezin gemerkt, maar ook met mijn beste vrienden heb ik nu een nauwere band. Al steek ik niet weg dat ik bij de start van de eerste lockdown een zekere paniekreactie voelde. De wereld stopte toen plots met draaien, ik heb toen echt een knop moeten omdraaien. Ik heb ongelooflijk genoten van het leven thuis, hier in onze oude vlasschuur aan de boorden van de Leie. Gekookt dat ik heb! En ik heb ontdekt dat je een vers brood perfect een week lang in een diepvries kan bewaren.”

Je werkt in de entertainmentsector, maar die staat ondertussen al even op stand-by. Hoe ga je daarmee om?

“Ik heb het geluk dat ik een culturele duizendpoot ben. Ik kon Bake Off Vlaanderen presenteren, met De Dolfijntjes hebben we onze streamingmarathon van 24 uur gedaan, ik ben ondertussen aan twee boeken aan het werken en bereid momenteel een film over onze Noordzee voor. Ik bruis van inspiratie en het voorbije jaar had ik de tijd en ruimte om die te kanaliseren. Maar onze sector heeft wel dringend perspectief nodig. De wereld draait ondertussen weer op volle toeren, behalve voor zij die voor ontspanning moeten zorgen.”

Hoe kijk je naar wat komt?

“Ik leg mijn lot in de handen van de wetenschap. Die heeft een ongeziene sprint getrokken en zal ervoor zorgen dat we straks ons oude leven zoveel mogelijk weer kunnen opnemen. Al zal het wel even aanpassen worden. In normale tijden heb ik amper een vrije avond, nu is er vaak een zee van tijd. Op dat vlak heb ik even de pauzeknop kunnen indrukken en dat heeft mij en mijn gezin wel deugd gedaan. Maar tegelijk staat mijn energiepeil op honderd procent. Ik ben nog maar 53, hé. Ik sta te popelen om er weer in te vliegen.”

Er waren ongetwijfeld ook moeilijke momenten. Hoe gaf je die een plek?

“Simpel: door eens je hart te luchten bij je inner circle . Mijn vrouw, mijn kinderen, mijn allerbeste vrienden… En door in de tuin accordeon te spelen. Úren heb ik al gemusiceerd. Wanneer ik na dit hele verhaal opnieuw zal kunnen optreden, zullen de mensen denken dat ik een accordeonvirtuoos geworden ben. (lacht) En ik heb veel gewandeld door de Bavikhoofse velden, iets wat ik ook al in pre-coronatijden deed.”

Waar verlang jij echt naar?

“Mijn culinaire kant hunkert naar een topavond. Ik kook zeer graag, maar kijk er reikhalzend naar uit om op restaurant in de watten gelegd te worden. En eenmaal het weer kan, ga ik ook een pint drinken op café. Dat doe ik normaal vrijwel nooit, maar de horecasector zal al onze steun kunnen gebruiken. En die eerste keer weer op een podium zal ook de max worden. Onze crew is als een tweede familie, ik mis die enorm.”

Welke les heeft corona je geleerd?

“Dat niks vanzelfsprekend is. De mens is kwetsbaar, op álle gebied. Dat mogen we nooit meer vergeten. Verder opnieuw leren bewust leven. Mét elkaar.”