Kurt Vandemaele trekt door de straten van Kortrijk en stelt aan de voorbijgangers één vraag: “wie ziej gie?”. Een vraag die velen onder ons zo vaak zouden willen stellen. De antwoorden krijg je hier te zien in de videoreeks ‘De Kortrijkzaan’. Leer de mensen uit je buurt kennen. Maak kennis met Raphaël, 85 en een gelukkige Kortrijkzaan, al hoopt hij dat ‘de ziekte’ niet terugkomt.
Aan de tred waarmee Raphaël Devriendt door het leven stapt, valt niet op te maken dat de man al 85 is. Je zou hem zelfs geen 75 geven. En je zou zeker niet denken dat hij met ‘de ziekte’ te kampen heeft. Hij hoeft het woord niet uit te spreken. Mensen weten helaas wat hij bedoelt. “Ik ben geopereerd geweest en ik ben blij dat ik nog leef,” zegt hij. Wij zijn blij met hem.
Meer dan een kort gesprek is er niet nodig om te weten dat de man aangenaam gezelschap is. Of die ziekte in bedwang is, valt nog af te wachten. Bang afwachten, zou je kunnen zeggen, maar Raphaël laat zich niet door angst overmeesteren. De man straalt levenslust uit. Hij heeft zijn naam niet gestolen. “Als ik in het Zuiden op restaurant ga, noem ik mezelf ‘L’ami’,” lacht hij. Raphaël gaat vaak wandelen in Kortrijk en doet er de ene aangename ontdekking na de andere. Hij is vol lof voor de stad. Hij en zijn vrouw zijn pas een maand of zes Kortrijkzanen. Ze wonen op het Schouwburgplein.
Tot voor kort was hij nog van Ingelmunster, maar hij kon daar niet blijven, want het onderhoud van de tuin die bij zijn villa lag was onbetaalbaar geworden. Raphaël is altijd zelfstandig geweest. Hij zat in de houthandel. En moet het nu met een pensioentje doen van 800 euro. “Maar dat weet je als zelfstandige, dan moet je ervoor zorgen dat je gespaard hebt,” lacht hij. Nee, verhongeren zal hij niet doen. En daar zijn we uiteraard blij om.
De Kortrijkzaan
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier