Peter Vandenameele uit Tielt: “Ik laat mijn werk als ambulancier nooit los”

Wie Peter Vandenameele (53) kent, associeert hem automatisch met het woord ambulance. De hulpverlener in hart en nieren bestuurt niet alleen de ambulance, maar verzamelt ook ambulances. Zij het dan wel miniatuurversies.

Als ambulancier van het Sint-Andriesziekenhuis in Tielt staat hij steeds paraat om tijdens zijn shifts te kunnen uitrukken met de ambulance om ter plaatse de eerste zorgen te verlenen. Naast zijn werk in het Sint-Andriesziekenhuis draagt hij ook de titel van ‘hulpverlener-ambulancier niet-brandweerman’ voor de steden Brugge, Oostende, Knokke en Izegem.

Waarom kiest iemand voor het beroep van ambulancier?

“Ambulancier worden is voor mij een jeugddroom die is uitgekomen. Ik ben afkomstig van Staden en ik weet nog goed dat er een auto-ongeluk was gebeurd op de markt van Staden, waarbij een auto op zijn kop lag. Toen ik de hulpverleners van Roeselare zag toekomen, wist ik dat ik dit ook wou worden.”

Als hulpverlener zie je veel erge ongevallen, kan je dat gemakkelijk van je afzetten of neem je dat toch op een bepaalde manier mee?

“Normaal kan ik dat gemakkelijk plaatsen, maar ongevallen met kinderen is toch totaal iets anders. Mijn vriendin zit ook in de zorgsector en ik kan daar dus ook thuis gemakkelijk over ventileren. Ook praten met collega’s kan helpen. Een keer is het gebeurd dat mijn emmer toch overliep door een samenloop van gebeurtenissen, waardoor ik het niet meer goed wist, maar dan ben ik bij het stedelijk stressteam gegaan.”

“Ambulancier worden is voor mij een jeugddroom die is uitgekomen”

Als ambulancier kom je naast vreselijke ongevallen ook zaken tegen die resulteren in prachtige anekdotes. Heb je er een voor ons?

“Het was in de tijd toen Jambers heel populair was op de televisie. Ik was van wacht in Tielt en was naar een aflevering van Jambers aan het kijken die over borstvergrotingen en -reconstructies ging. Ik zei toen tegen mijn collega dat ik niet verwonderd zou zijn dat we zouden moeten uitrukken voor iemand die was flauwgevallen. Mijn woorden waren nog niet helemaal koud of er kwam een oproep binnen van iemand die van zijn sus gedraaid was. Toen we daar aankwamen en de persoon weer bij zijn positieven was, zei hij dat hij niet tegen het bloed kon dat te zien was in de aflevering van Jambers.”

Over naar je verzameling. Hoe is het idee ontstaan om een verzameling miniatuurambulances te beginnen?

“Eerst bracht ik ambulances mee van rommelmarkten op vraag van iemand die ook een verzameling had. Op een gegeven moment had ik er eens een 20-tal mee en besloot ik ook maar een verzameling aan te leggen. Mijn verzameling telt nu ongeveer 1.000 exemplaren. De laatste jaren ligt het wat stil, omdat we de handen vol hebben met onze verhuizing.”

“Ook op reis ga ik bewust op zoek naar miniaturen”

Ga je bewust op zoek naar nieuwe exemplaren voor je collectie?

“Als ik rommelmarkten bezoek met mijn vriendin ga ik bewust op zoek naar miniatuurversies. Ik schuim dan de kraampjes in een paar uur af op zoek naar nieuwe exemplaren. In Antwerpen is er bijvoorbeeld ook een winkel speciaal daarvoor en als ik er op bezoek ben, kan ik het niet laten om daar eens binnen te gaan. Ook als we op reis gaan, ga ik bewust op zoek naar een exemplaar. Zo zijn we al op reis geweest naar India, Amerika en diverse Europese landen waar ik telkens een ambulance in mijn koffer wist te steken. Als ik bijvoorbeeld de kans krijg om een verzameling op te kopen, zal ik die zelden laten liggen.”

Van ambulancier op het werk tot verzamelaar van ambulances thuis. Kan je op begrip van je vriendin rekenen?

“Eigenlijk laat ik inderdaad het werk nooit los. Gelukkig kan ik op begrip van mijn vriendin rekenen omdat ze ook in de sector zit. Ze is verpleegkundige in hetzelfde ziekenhuis en ook hulpverlening is haar niet vreemd. Als ik een leuk exemplaar zie, zal ze me juist aanmoedigen om het aan te schaffen.”

Heeft de verzameling een grote waarde?

“Het duurste exemplaar in mijn collectie zal toch wel een 250 euro waard zijn. Laat me wel duidelijk zijn dat ik er dat bedrag niet voor gegeven heb. Er is toch al wat geld naar mijn verzameling gegaan, maar het zijn ook geen extreme bedragen.”

(Kenny Martens)