Will Vansteene (84) uit De Panne is in de nacht van zon- op maandag overleden. De man, die steevast een das droeg, richtte het intussen verdwenen maar nog steeds gekende krantje ’t Goed Nieuws op. Hij maakte van ‘Leve De Panne daar staat mijn huis’ het volkslied van de kustgemeente en liet de mensen in ‘zijn’ Sint-Pieterswijk goeiedag zeggen. “Zijn ‘systeemtjes’ om het leven gemakkelijker te maken zijn legendarisch”, lacht zoon Hans.
Eens je Will Vansteene had ontmoet, dan bleef hij in het hoofd hangen. Was het zijn voorkomen, vaak in het pak en met zijn typerende das? Was het zijn rustige stem die met veel wijsheid vertelde? Het moet een combinatie geweest zijn waardoor hij in De Panne gekend staat als een joviale man die met iedereen overeenkwam. Will straalde vertrouwen uit. Vijftien jaar geleden vocht hij met succes tegen keelkanker. De gevolgen van die behandeling maakten het hem na tien jaar, in combinatie met Parkinson, erg lastig. Deze week bezweek zijn hart na een longontsteking.
Hij droomde ervan om architect te worden maar hij kon uiteindelijk aan de slag als reclamechef bij Noordermetaal. Vervolgens richtte hij bij uitgeverij Artypo in De Panne een reclamebureau op. Samen met toenmalig zaakvoerder wijlen Norbert Maerten liet hij het krantje ’t Goed Nieuws van de drukpers rollen.
Enkel positief nieuws
Meer dan dertig jaar vloog dat wekelijks in de bus in de kustregio. Alleen maar positief nieuws werd daarin neergepend want zo stond Will ook zelf in het leven. Eens op pensioen zette hij zich in voor het verenigingsleven. Met Robert Florizoone haalde hij het lied ‘Leve De Panne daar staat mijn huis’ vanonder het stof. Hij blonk het imago van het Sint-Pieterskwartier, waar hij woonde, op en lanceerde de Sint-Pieterswijk. De bewoners leerden elkaar kennen tijdens de West-Vlaamse vissersmis of op ‘Metjes Kerremesse’. Als Will een lachend gezicht zag, straalde hij zelf. Zijn blik sprak meer dan duizend woorden. De cultuurraad, het Davidsfonds, seniorenvereniging Neos of Vrienden van woonzorgcentrum Sint-Bernardus; overal liet de Pannenaar sporen na.
Liefde
Maar zijn grootste liefde was uiteraard zijn vrouw Jeannine Terrière met wie hij 63 jaar was getrouwd. “De vonk sloeg over tijdens een dansfeest op 23 februari in 1957”, herinnert ze zich nog heel goed. “We deden alles voor en met elkaar. Een droom van een man. Hij trok zich graag terug in zijn bureau om te schrijven en te creëren. Will heeft veel gewerkt in zijn leven maar zijn gezin zette hij steeds op de eerste plaats. Het deed hem deugd om de hele familie nog eens rond hem te hebben vorig jaar toen we ons 60-jarig jubileum, met enige coronavertraging, konden vieren. Een warme papa voor Eva en Hans en een leuke ‘opa zee’ voor zijn zes kleinkinderen. De knutselkoffer stond steeds binnen handbereik.”
“Van de kerstboompluk maakte hij telkens één groot spel met raadseltjes. Magische momenten waren het”
“We hebben zoveel geluk gehad dat we hem onze papa konden noemen”, schetst dochter Eva. “Van jongsaf betrok hij ons bij alles. Dan moesten we mee naar zijn atelier en onze mening geven over een nieuw logo dat hij had getekend. Wanneer wij niet meteen konden achterhalen waarvoor dat stond dan begon hij opnieuw. Met Kerstmis mochten wij de menukaart schrijven of tekenen. Van de kerstboompluk maakte hij telkens één groot spel met raadseltjes. Magische momenten waren het.”
“Als kind hebben we gevloekt dat hij ons verplicht naar de muziekschool zond maar nu zijn we hem daar zo dankbaar voor. Hij stuurde en steunde zonder ons dingen op te leggen. Mijn drie kinderen hingen aan zijn lippen toen hij een zoveelste straf verhaal vertelde over ‘zijne’ tijd. Hij deed dat zo goed dat mijn zoon ooit eens opperde dat hij eigenlijk liever in opa’s tijd had geleefd (lacht). De rijkdom in het leven is niet het kijken maar het zien van de kleine dingen. Zoals een zandkasteel vol overgave gebouwd door kinderen, waar voetgangers onbedachtzaam op stappen en dat uiteindelijk wordt uitgewist door de zee. Alles gaat voorbij.”
Systeempje
Hans, zelf papa van drie kinderen, vult treffend aan: “Het feit dat ik een opleiding productontwikkeling heb gevolgd is dankzij papa. Een probleem in huis? Dan kwam hij af met één of ander ‘systeemtje’. De kleerkast in mijn ouders kamer is zo hoog dat moeke met moeite de hemden kan ophangen. Hij integreerde een simpel houten latje in een kleerhanger zodat die probleemloos in de nok van de kast kan gehangen worden. Er niet gewoon op gekleefd hé maar mooi erin verwerkt. Het lijkt alsof de kleerhanger 2.0 zo uit de winkel komt.
Een ander voorbeeld. De vuilbak staat achter een schuifdeur in de keuken. Een haakje en een koordje om het deksel omhoog te krijgen was papa’s uitvinding. Het zijn allemaal kleine dingen die het leven simpeler maken. Nog iets wat ik van hem heb geleerd, is om de klusjes die ik niet zo graag doe vooral eerst uit te voeren zodat het daarna dubbel genieten wordt. En dat is wat we ook nu zullen doen. Mijmeren bij het duiken in de schatkamer die papa heeft achtergelaten. Zijn proza en poëzie, zijn vele foto’s, affiches en kunstwerkjes koesteren we meer dan ooit. Ze tonen hoe hij was en hoe hij altijd herinnerd zal worden.” (GUS)
Iedereen is zaterdag 6 mei om 11 uur welkom in de aula van het Uitvaarcentrum Cornelis in Veurne om afscheid te nemen van Will Vansteene.
