Peetvader van de kerkhofbloemisten blijft chrysanten verkopen ondanks verdriet: “Ik wil volk blijven zien. Ik heb dat nodig”

Vier jaar nadat hij harten veroverde en de bekendste bloemist van het land werd, verkoopt Ghislain Deschoemaeker nog altijd chrysanten aan het oude kerkhof in Kortrijk. “Het is het 53ste jaar op rij dat ik hier sta”, zegt hij. Sinds vorig jaar ligt ook zijn moeder op dat kerkhof. Maar zijn geliefde Jessica, die hem enkele maanden geleden totaal onverwacht ontviel, heeft een plekje bij hem in zijn slaapkamer. “Het kerkhof is een beetje te kil.”

Vlaanderen heeft hem zien wenen, toen de zaak die zijn grootvader destijds opstartte door de wegenwerken aan de Pottelberg in Kortrijk dreigde ten onder te gaan. Een drama dat De Krant van West-Vlaanderen eind 2018 aan het licht bracht. Maar ook zijn gulle lach werd ons niet onthouden. Exact vier jaar geleden werd er een crowdfunding opgestart en van heinde en ver reden mensen naar Kortrijk om hun kerkhofbloemen bij die minzame bloemenverkoper te kopen. Ghislain is dezelfde gebleven. Nog altijd gul met zijn emoties. Zijn zaak heeft hij nog, al blijft het lot hem geselen.

Kerkhofbezoek neemt af

“Ik was tien jaar toen ik al met mijn ouders aan het Sint-Janskerkhof stond. Ze noemen me de peetvader van de kerkhofbloemisten”, lacht hij. Hij heeft altijd aan het oude kerkhof gestaan. “Ik had ook plannen om bloemen te verkopen op Hoog Kortrijk, het nieuwe kerkhof. Mijn schoonzoon, Jenci Six, zou daar staan. Maar drie jaar geleden is hij gestorven. Darmkanker. Hij was amper 31. Ze hebben alles geprobeerd, maar er was niets aan te doen. Hij en mijn dochter Sarah hadden net een huis gebouwd.”

Begraafplaatsen krijgen tegenwoordig veel minder bezoekers. “Het is niet meer te vergelijken met vroeger”, zegt Ghislain. “Toen ik als jongetje mijn ouders vergezelde naar het kerkhof stonden er rond Allerheiligen 22 bloemisten aan het kerkhof. Nu staan er nog vier. Dat zegt genoeg, hé. Ja, het kerkhofbezoek neemt af. Er worden ook voortdurend graven geruimd. Er verdwijnen er meer dan er bijkomen. Nieuwe graven belanden meestal op Hoog Kortrijk.”

Dierbare Jessica

Maar nog meer mensen worden gecremeerd. Soms wordt hun as uitgestrooid, maar zelfs als ze op het urnenveld belanden, is er niet veel plaats voor bloemen. “Mijn vriendin is ook gecremeerd”, fluistert Ghislain ontroerd. “Ze wilde dat. Haar urne staat bij mij thuis in de slaapkamer. Ze prijkt op een salontafeltje naast mijn bed, waar er iedere avond een kaarsje brandt. Ik ben blij dat ze daar is. Ik vind een kerkhof soms een beetje kil. Ze zou daar heel alleen liggen en hier is ze bij mij. De urne is eigenlijk een kubus, met foto’s van ons erop. De helft van haar as zit erin. De andere helft zit in een gelijkaardige kubus bij haar dochter. Hetzelfde model, maar met andere foto’s.”

“Mijn vrouw ligt niet op het kerkhof. Haar urne staat naast mijn bed”

Hij en Jessica Degrieck waren tien jaar samen. Haar dood, op 11 juni, kwam onverwacht. “ Ja, ze had al lang last van haar buik. Ze liep soms hele nachten rond met felle pijn. Op een gegeven moment zijn we naar een specialist gestapt en kregen we te horen dat alles in haar buik gezakt was. Ze hebben toen al haar ingewanden opgenaaid, dat was een serieuze operatie, maar achteraf had ze nog evenveel pijn. Toch ging het leven weer zijn gewone gangetje tot ze opeens na een lange werkdag bloed overgaf. Veel bloed. Ze hebben haar toen in een kunstmatige coma gebracht, maar ze herpakte zich weer. Even zag het ernaar uit dat ze weer volledig zou herstellen, tot er complicaties volgden. De dag voor ze stierf zei ze nog: pak me nog eens goed vast.”

Ghislain veegt de tranen uit zijn ogen en slikt de krop in zijn keel door. “Die omhelzing was zo troostrijk en tegelijkertijd wreed omdat we voorzichtig moesten zijn met al die kabeltjes en apparatuur waaraan ze vasthing. Tegen haar dochter heeft ze hetzelfde gezegd. Ze heeft toen nog haar hele begrafenis geregeld. Ze zei ook welk kleedje ze aan wou om te gaan. Maar ik bleef hopen. Omdat ze de dagen ervoor al een paar keer door het oog van de naald was gekropen. Helaas, een dag later was het gedaan. Gelukkig waren we er allemaal bij.”

Dieper dan ooit

Ghislain heeft de voorbije jaren al vaak klappen gekregen. Vorig jaar verloor hij nog zijn moeder. “Dat verlies had zijn gevolgen. Mijn ene broer heeft een mentale achterstand. In zijn hoofd is hij een jongetje van elf gebleven. Ik had mijn moeder altijd beloofd dat ik voor hem zou zorgen.”

“Hij is dus bij mij ingetrokken. Hij is braaf, maar je moet er wel mee bezig zijn. Mijn oudste broer is tuinaanlegger in Vichte en gaat volgend jaar met pensioen. Hij houdt zich bezig met de verkoop van het huis, de winkel en de gronden, want dit was hier allemaal nog eigendom van mijn ouders. Binnen afzienbare tijd wordt dit allemaal verkocht. Mijn broer houdt zich daarmee bezig. Later blijf ik misschien nog de markten doen. Ik wil volk blijven zien, ik heb dat nodig.”

Hechte bende

“Iedere keer denk je dat je niet dieper kunt zitten, maar dit heb ik nog nooit meegemaakt. Er zijn momenten geweest dat ik niet getwijfeld had, mochten ze me een pil gegeven hebben en gezegd hebben: slik ze en je zult nooit meer wakker worden. Het verschil met vorige crisissen is dat Jessica er toen was. De coronaperiode was ook niet gemakkelijk, maar ook toen hadden we elkaar en konden we praten. Maar nu is er niemand meer. Er vallen zoveel mensen weg. Kijk”, zegt hij en hij toont een foto waar hij samen opstaat met Anderlecht-manager Michel Verschueren, diens vrouw Marie-Louise en zijn eigen Jessica.

“Dat waren al vele jaren goeie klanten, ik ging er wekelijks de bloembakken verversen. En minstens één keer per jaar gingen we samen eten. Dat is een foto van vorig jaar. Ik ben de enige van de vier die nog leeft. Maar pas op, ik heb nog maten. Ik krijg van alle kanten steun van mensen die op moeilijke momenten een handje toesteken. Ook de ouders en de dochter van Jessica hebben me heel vaak geholpen. En ze zijn er nog altijd voor mij. Ik blijf de markten doen om mensen te zien. Marktkramers hangen aan elkaar. Eigenlijk zijn zij een beetje familie geworden”, gniffelt hij. “Diezelfde band was er ook al met de bloemisten aan het kerkhof. We zijn een echte en hechte vriendenbende.”