Ann Vanmoen (54) en Erwin Coosemans (55) moesten afgelopen donderdagmorgen hun dochter Anouk afgeven. 15 maanden eerder waren ze hun zoon Robin, net als Anouk 25 jaar toen hij stierf, verloren toen hij verdronk in het bad in een zorginstelling. “Ze hebben ons allebei levenslessen geleerd. Zij zagen de zon, waar anderen de regen zien. We gaan haar een mooi afscheid geven, maar de leegte na het verlies van onze beide kinderen is groot. Maar de vele blijken van medeleven doen alvast deugd.”
Robin en Anouk Neirynck werden allebei geboren met een metabole afwijking, eentje die zwaar op hun leven zou wegen. Mama Ann kwam er al snel met haar familie alleen voor te staan, toen Anouk 5 en Robin 7 jaar was kwam Erwin het leven van Ann en natuurlijk ook in dat van de twee kinderen. Er werd in Kachtem – Ann is van Izegem afkomstig, Erwin woonde toen in Koksijde, maar is eigenlijk van het Leuvense – een huis gebouwd dat aangepast was aan de noden van de kinderen. Ook Erwin heeft nog een zoon van 30. Het koppel leefde ook samen 20 jaar lang in het teken van de kinderen, tot 31 oktober 2023 hun wereld op hun kop werd gezet.
“Na het overlijden van Robin heb ik zelf drie weken in het ziekenhuis gelegen”
Robin verdronk in een bad in de zorginstelling in Kortrijk waar hij verbleef, op een moment dat hij alleen werd gelaten. “Het verdriet om het overlijden, maar ook over de manier waarop dit is gebeurd, heeft er enorm hard bij mij ingehakt”, gaat Ann nog even terug in de tijd. “Ik ben er toen ook compleet onderdoor gegaan, ik heb zelfs drie weken in het ziekenhuis gelegen. Maar ik ben er opnieuw uit kunnen klauteren, ook al door de vele steun die ik kreeg. Sinds drie weken was ik opnieuw aan het werk als oncologisch verpleegkundige in AZ Delta in Rumbeke.”
Maar op diezelfde plaats is het dat Ann en Erwin afgelopen woensdag op donderdag afscheid moesten nemen van Anouk. “Met de aandoening die zij hadden, weet je dat ze geen hoge levensverwachting mogen koesteren. Vaak sterven ze als pubers, maar ik had twee vechtertjes en de medicatie evolueerde ook mee. Maar de jongste twee jaar zagen we toch dat Anouk het moeilijker had met ademen, je zag dat ze het moeilijker kreeg. Vorig weekend was ze al ziek, uiteindelijk is ze dinsdag naar AZ Delta gebracht en daar bracht de arts ons al op de hoogte dat het wel eens fataal zou kunnen aflopen. Dat is donderdagmorgen om 1.30 uur dan ook gebeurd. ‘s Avonds en op het moment van overlijden waren we er met zijn allen bij. Dat maakt het afscheid ook veel dragelijker dan van Robin, al doet het natuurlijk ook nog enorm veel pijn.”
Al die jaren heeft het koppel zich ook weggecijferd voor de kinderen. “Voor ons was dat logisch. Je hoort ook wel eens opmerken dat je dat van je af moet zetten. Maar dat gaat niet… Je moet er telkens voor hen zijn. In de weekends waren ze thuis en dan moet je een schema volgen dat tot op de minuut bepaald is, van het geven van voeding tot de medicatie. We konden ook nooit samen gaan winkelen, er moest altijd iemand bji hen zijn. Maar we hebben dat met veel liefde gedaan. We zijn ook blij dat Anouk haar laatste jaar in Klerken heeft kunnen doorbrengen, daar was ze super omringd. Ze bloeide er ook helemaal open. Ze kon ons ook niet vertellen hoe hard ze haar broer miste, want eigenlijk was dat als een Siamese tweeling.”
Na een kwarteeuw zorgen volgt er straks een andere realiteit. Eentje waar het koppel toch met gemengde gevoelens naar kijkt. “Er is in eerste instantie nog dat groot verdriet. Maar ze waren ook ons leven, iedere minuut stond in het teken van hen. Veel vrienden van ons zijn ook zelf ouders van kinderen met een beperking, zij drukten ons al op het hart dat we de vriendschapsbanden zullen onderhouden. Maar ook praktische zaken duiken op: wat met dit groot huis? Dat is aangepast naar hun noden.”
Het koppel woont doodgraag in de Aimé Behaeghestraat in Kachtem. “Met de 16 koppels hier van de woningen in de pijpekop van dit stukje straat, onderhouden we een opperbeste band. Vaak staan we samen spontaan een pintje buiten te drinken als de ene buur de andere heeft geholpen. We hebben ook een gemeenschappelijke partytent die hier bij ons ligt opgeslagen, als iemand die nodig heeft voor een feestje dan zetten we die samen met enkele buren uit.”
Villa Rozerood
Maar eerst volgt uiteraard nog het afscheid van Anouk. Net als van haar broer zal de afscheidsdienst plaatsvinden in de aula van Uitvaart Snoeck in Izegem. In de aula zelf zijn de plaatsjes gereserveerd voor de mensen die we persoonlijk hebben uitgenodigd. Maar er zullen nog wel wat mensen de dienst willen bijwonen. Die kunnen dan terecht in de refter van de Bellevueschool die pal naast het uitvaartcentrum ligt. We willen nog een laatste eerbetoon brengen aan ons prinsesjes, ze krijgt een afscheid in roze en wit. Haar mooi opdirken was het liefste wat ik deed”, zegt Ann. “Ze kon daar ook van genieten. We vragen dan ook dat iedereen iets roze of wit draagt.”
En bloemen zijn niet nodig. “Mocht iemand iets wil geven, dan kan dat geschonken worden aan Villa Rozenrood waar Robin en Anouk, we zullen ze altijd in één adem blijven benoemen, genoten hebben. Zo’n initiatieven moeten blijven bestaan.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
