Vrijdagnamiddag vond in het crematorium De Blauwe Toren in Brugge de plechtige uitvaart van Daisy Manata (3) uit Ruddervoorde plaats. Het meisje had een ernstige hartafwijking, 21 operaties konden haar niet redden. Haar hart begaf het op 15 november. Haar kleuterschool zal in de lente ter nagedachtenis aan Daisy een vlinderstruik planten.
De ouders van Daisy, Charlene Fagnery en Kenneth Manata, hadden al wie de begrafenis kwam bijwonen, op voorhand gevraagd om geen zwarte rouwkledij te dragen. Wel iets fleurig, om het leven van Daisy te voeren. De aula van het crematorium De Blauwe Toren in Brugge bleek te klein om iedereen te herbergen.
Witte kist
Centraal in de zaal stond de witte kist van Daisy, omgeven door witte en roze ballonnen. Vaak in vlindervorm, want als peuter op school had Daisy een vlinder als symbool gekozen. “Laat ons Daisy niet in somberheid herdenken, maar haar leven vieren. Want ze hield van zingen, dansen en lachen”, zei de vrouwelijke ceremoniemeester die de uitvaart coördineerde.
Op het rouwkaartje stond het volgend gedicht: “Over liefdesgrenzen heen/ waar wij niet komen/ zweeft een klein kasteel/ tussen mooie regenbogen/
En in dat klein kasteel/ zo prachtig en zo fijn/ danst een heel erg dapper meisje/ die hier had moeten zijn/ ze woont daar op een wolkje/ dat voelt zo zijdezacht/ omringd door 1001 bloemen/ gevuld met toverkracht/
Soms dwarrelt ze naar beneden/ zo komt ze dichterbij/ blaast kusjes vol met liefde/ een prachtprinses ben jij/
Er is geen pijn zo erg/ er bestaat geen groter verdriet/ maar weet lieve Daisy/ vergeten doen we je niet.”
Honderden foto’s
De uitvaart begon toepasselijk met het lied Daisies van Katy Perry, gevolgd door nummers van 3 Doors Down, Marco Borsato, Mark Ambor, Imagine Dragons en Coldplay. Van laatstgenoemde groep hoorden we ‘The Scientist’, op erg intieme manier gecoverd door een vrouwelijke artieste.
De liedjes, vergezeld van honderden foto’s op groot scherm van Daisy, vormden intermezzo’s tussen de ontroerende getuigenissen van de nabestaanden van het meisje. Moeder Charlene Fagnery bedankte de cardiologen die ervoor zorgden dat Daisy toch drie gelukkige jaren kon leven.
Roze wolk
Op pakkende wijze vertelde ze hoe ze eerst op een roze wolk leefde: “Ik had slechts 13 procent kans om mama te worden. Na drie jaar behandeling kreeg ik op 19 mei 2020 van de dienst fertiliteit van het UZ Gent het bericht dat ik zwanger was. Twintig weken leefde ik op een roze wolk, tot we vernamen dat Daisy een hartafwijking had. Op 19 januari 2021 zag onze dochter het levenslicht.”
“Daisy, het was een grote eer om bijna vier jaar jouw mama te zijn. Samen met je papa zal ik je zusje Elysée vertellen hoe vrolijk en hoe lief je was. Dit is geen afscheid, tot ziens, ik zie je terug, wanneer mijn tijd gekomen is. Ik zie je onbegrensd graag, van jou heb ik geleerd wat onvoorwaardelijke liefde betekent. Slaap zacht, liefje, duifje”, aldus Charlene Fagnery.
Stoute tranen
De door verdriet overmande papa Kenneth Manata liet een tekst voorlezen: “Het doet pijn om niet langer duizend keer per dag het woord ‘papa’ te horen. Toen je in september opnieuw, voor de zoveelste keer, moest geopereerd worden, heb jij mij nog getroost. Met de woorden: papa, niet wenen, ik zie niet graag stoute tranen. Gelukkig had je nog een laatste, mooie zomer achter de rug, waar je je idolen – Samson en Marie – kon ontmoeten.”
Ook de grootouders, peter en meter, tantes en nonkels namen het woord. De meesten vergeleken Daisy met een vlinder, het dier dat ze op school in de peuterklas als passend symbool had gekozen. Een juf beloofde om in het voorjaar een vlinderstruik te planten in de schooltuin, als herinnering aan Daisy’s voor haar klasgenootjes. De ingetogen uitvaart van Daisy eindigde met een luid applaus voor de moedige, jonge meid en haar kranige ouders.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
