Toen hun twee kinderen nog kleuters waren, verloor Bruggeling Anton Jacobus, algemeen directeur van de stad Izegem, zijn eerste echtgenote Bea (34). Zoals hij Bea beloofd had, rechtte hij de rug en ging hij door met zijn leven. Maar afgelopen zomer moest hij ook zijn tweede echtgenote Ilse (53) afstaan. “Op het ganzenbord van het leven moest ik voor de tweede keer terug naar start.”
Anton Jacobus (52) groeide op in Sijsele. Zijn jeugd bracht hij door al shottend bij de plaatselijke voetbalploeg die nu is opgegaan in KFC Damme. Hij was ook acht jaar (hoofd)monitor van de speelpleinwerking. Na zijn studies toegepaste economische wetenschappen, was hij twee jaar assistent aan de VUB waar hij ook studeerde. Vervolgens werkte hij vier jaar bij de dienst toerisme en recreatie van de provincie, daarna nog anderhalf jaar als gewestelijk ontvanger om in 2003 stadssecretaris van de stad Izegem te worden. “Niet moeilijk om te onthouden, dat was enkele weken voor onze oudste Senne geboren was.”
Senne is er ondertussen 21, dochter Marte 19. Maar ze waren pas 4 en 2 toen ze hun mama Bea Dedecker net voor haar 35ste verjaardag verloren. “Bea was afkomstig uit het centrum van Brugge, we zijn in 1998 getrouwd, in 2008 is ze op Valentijnsdag overleden.”
Moederdaggeschenkje
Haar gevecht tegen borstkanker zou twee jaar duren. “De eerste diagnose viel haast dag op dag twee jaar voor haar overlijden. Het eerste jaar onderging ze operaties en kreeg ze chemo, na ongeveer een jaar bleek alles in orde. Tot ze opnieuw herviel en al snel de boodschap kwam dat het niet meer goed zou komen. We hebben dan nog negen maanden een relatief normaal leven gehad, de laatste maanden was de levenskwaliteit erg laag geworden. En dan start eigenlijk ook al je rouwproces. Bea leefde graag, ze benadrukte dan ook steeds dat wij verder moesten gaan met ons leven.”
Maar daar stond hij dan, met twee jonge kinderen in zijn woning in Assebroek. “Senne heeft nog wat vage herinneringen aan Bea, Marte niet. Ze was te jong natuurlijk. Maar tot de dag van vandaag nog zijn we altijd herinneringen blijven ophalen aan Bea, onlangs nog toen Senne een foto vanuit Bretagne stuurde. Daar was ik ook nog met hun mama geweest.”
“Deze zomer zijn Marte en ik samen met de zus van Ilse op reis geweest en eerlijk: het heeft ons echt deugd gedaan”
Zeker in de lagere school, bij het maken van een moederdaggeschenkje of door vragen van andere kinderen, werden ze nog geregeld buiten het gezin geconfronteerd met de afwezigheid van hun mama. Maar Anton was er de man niet naar om bij de pakken te blijven zitten. “Al moet ik eerlijk zijn. Toen we Bea verloren, heb ik toch even getwijfeld. Zou ik in Izegem wel verder doen met mijn job? Het vergt ook wel wat vergaderingen en zo. Ik had hulp van de grootouders aan beide kanten, maar ik stond er natuurlijk ook vaak alleen voor. Je moet al eens een beroep doen op een babysit omdat je niet anders kan door werkomstandigheden, maar eens je dan thuis bent, wil je dat niet nog eens doen. Dus boet je in op je eigen vrije tijd. Tot dan ging ik graag fietsen, dat is toen ferm teruggevallen. Maar op de duur vind je je draai. Het mooiste compliment kreeg ik misschien wel eens van een juf op school. Die feliciteerde mij, omdat ik volgens haar altijd met alles in orde was, in tegenstelling tot sommigen die er met twee voor stonden …”
Anton ging dus, zoals Bea het graag gezien had, verder met het leven met zijn twee jonge kinderen. Hij leerde ook Ilse Van hoeserlande kennen. “Ze was geboren in Duitsland, omdat haar papa daar toen les gaf in het leger. Maar ze was in Brugge beland, waar ze voor een OCMW-instelling werkte. We zijn uiteindelijk gaan samenwonen en in 2013 zijn we getrouwd. Ook met de kinderen verliep dat erg vlot. Voor iemand die het niet beter wist, was het alsof wij een normaal gezin waren.”
Waarom wij?
Maar in 2022 begon ook de lijdensweg van Ilse. “Als kind had ze al kanker gehad, maar daar was ze van genezen. Rond Nieuwjaar 2022 was ze last beginnen krijgen van de rug, uiteindelijk zou ze geopereerd worden aan een tussenwervelschijf. Maar de infecties bleven zich daar maar opstapelen. Het zou uiteindelijk nooit meer goed komen met die rug, ze belandde zelfs in een rolstoel. Maar ze had ook vooral problemen met haar spijsverteringsstelsel, dat viel ook terug te leiden tot haar kankerbehandeling als kind. Er waren uiteindelijk vier operaties op korte tijd, ze moest zware pijnstillers nemen, een operatie om haar via een sonde voeding toe te dienen drong zich op. Maar ze zag dat eigenlijk niet zitten. Op 1 mei dit jaar was een nieuwe operatie onvermijdelijk, maar ze was dusdanig verzwakt. Uiteindelijk is ze in septische shock gegaan en is ze overleden. Ze was ook amper 53.”
Samen met haar zus was Anton in die ziekenhuisperiode elke dag op bezoek gegaan. “En je zag ze ook achteruit gaan. We hadden het dus ook zien aankomen. Maar we hadden eigenlijk ook nog plannen gemaakt, samen gingen wij met Marte, met Ilses zus en haar dochter naar Italië op reis gaan. Wel, dat hebben we gewoon laten doorgaan. Het is niet dat we diepe gesprekken gevoerd hebben op reis, we hebben wel herinneringen opgehaald en daarvan genoten.”
Anton verloor dus al tot twee keer toe erg jong een echtgenote. “Uiteraard vraag je je af waarom wij? Maar daar is geen antwoord op. Het is wel zo dat het lijkt alsof ze zeggen ‘Terug naar start’ om het in die terminologie uit te drukken. De kinderen waren nu al iets ouder, konden dat ook beter plaatsen. En ook nu hadden we het zien aankomen.”
Kinderen doen het goed
Senne studeert voor burgerlijk ingenieur in Gent. “Hij zit in zijn eerste masterjaar. Hij is op Erasmus … naar Rijsel. Zijn zus verklaart hem zot, dat hij het zo dicht bij huis heeft gezocht.” Zus Marte zit in haar tweede jaar maatschappelijk werk in Howest in Brugge. “Zij zit niet op kot en verrast me al eens thuis door gekookt te hebben als ik ‘s avonds uit Izegem terugkeer. Ze doen het allebei goed. Ik ben er ook niet de persoon naar om me in mijn eigen verdriet te wentelen, ook al weet ik dat iedereen daar op zijn eigen manier mee omgaat. Maar het is inderdaad onwaarschijnlijk dat je dat voor de tweede keer moet meemaken. De tweede keer terug naar af.”
“En het mag misschien raar klinken, we hebben deugd gehad van onze zomer. Met Marte ben ik dus naar Italië geweest, met Senne op berghuttentocht in Zwitserland. En toen we vertrokken vroeg Marte om voorzichtig te zijn, je voelt dan toch dat ze al heel wat verloren hebben, de schrik om meer te verliezen zit er dus duidelijk in. Maar we zijn voorzichtig geweest.”
Antons twee echtgenotes vonden hun laatste rustplaats op de Centrale Begraafplaats in Assebroek, waar ook Guido Gezelle begraven is. “Ik ga af en toe naar de gedenkplaatsen, de mama van Bea gaat vaker dan ikzelf. In de periode van Allerheiligen zorg ik dat alles in orde is, maar zelf ga ik meestal pas op 3 november. Als iedereen al is geweest en ik alles weer wat proper kan zetten. Want er wordt van alles op het graf gezet. En met mijn kinderen heb ik de gewoonte dat we vanop reis een steentje mee brengen en dat dan bij Bea haar rustplaats leggen. En sinds deze zomer brengen we twee steentjes mee.”
1 november
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
