Ouders van vermoorde Tieltenaar: “Bjorns dood slepen we voor de rest van ons leven mee”

Op vrijdag 11 mei neemt Tielt afscheid van de om het leven gebrachte Bjorn De Vrieze. “Het is alsof we ongewild de hoofdrol spelen in een slechte Hollywoodfilm. We willen er uit stappen, maar kunnen niet.” Hans De Vrieze en Gudrun Vandeginste kunnen nog altijd amper geloven wat hun zoon overkomen is.

Het geluk lachte Bjorn De Vrieze (28) meer dan toe. Een stevige job in de slagerij van vader Hans, een enorme vriendenkring én een politieke carrière in zijn geliefde Tielt in de maak. Maar Jordy V. besliste er op dinsdag 1 mei even na het middaguur anders over. Met een kruisboog doodde hij Bjorn aan zijn woning in Schuiferskapelle. Sindsdien verkeert Tielt in diepe rouw. “We kunnen het nog altijd amper vatten”, zuchten Bjorns ouders Hans De Vrieze (55) en Gudrun Vandeginste (54).

Wat weet je nog van die noodlottige eerste mei?

Hans: “Die bewuste dinsdagvoormiddag was onze slagerij in de Bruggestraat gewoon open. Alles liep op wieltjes. We hadden goed verkocht, de sfeer zat goed… Bjorn, die een fervent Club Bruggefan was, maakte tegen de laatste klant nog een grapje over Anderlecht en had het over zijn plannen om ‘s namiddags met zijn motorfiets naar zee te trekken. Hij had er echt zin in. Ik zwaaide hem nog uit en zei dat hij voorzichtig moest zijn op de weg. Bjorn knikte en zwaaide nog eens. Het was de laatste keer dat we elkaar gesproken hebben… Om 12.13 uur is hij aan de slagerij vertrokken en meteen bij zijn thuiskomst moet de dader toegeslagen hebben.”

Hoezo?

Gudrun: “Bjorns woning is beveiligd met een alarmsysteem en dat is in werking getreden. Hij heeft dus de tijd niet gehad om het alarm uit te schakelen. Daardoor kwam even later iemand van Securitas poolshoogte nemen. Hij heeft onze zoon in de hal gevonden.”

“De eerste twee dagen waren een regelrechte hel. We aten en sliepen niet meer. Maar nu is de pijn zó groot dat we die niet meer toelaten”

Hoe vernamen jullie het nieuws?

Hans: “Ik zat thuis televisie te kijken toen omstreeks 14 uur de telefoon rinkelde. Een medewerker van Securitas vroeg me of ik de vader van Bjorn was. Ik moest meteen naar zijn woning in Schuiferskapelle komen, maar ik moest me geen zorgen maken, werd me nog op het hart gedrukt. De politie en de hulpdiensten waren al ter plaatse, zei die man. Uiteraard maakte ik me wél zorgen, maar ik reed rustig naar Bjorns huis. Daar aangekomen kwam er een vrouwelijke politieagente op me af.Bjorn is er niet meer, zei ze.Bjorn is overleden. Ze vroeg meteen hoe het met me ging, maar ik wist me kalm te houden. Ik vroeg of ik hem mocht zien, maar dat bleek niet mogelijk. En net toen ik vroeg om mijn echtgenote te bellen – ik heb vrijwel nooit een gsm op zak – kwam Gudrun ook aan.”

En toen sloeg de onzekerheid toe.

Gudrun: “We stonden aan de rand van dat wit-blauwe politielint tussen de toegestroomde buren en vrienden. Erg vreemd. Onze zoon was overleden, maar we mochten er niet bij. Je kan je niet inbeelden hoe zwaar die onzekerheid op je inhakt. We zagen toen ook Sarita Verhofstadt en Jordy V. daar aankomen. Sarita was meteen in alle staten toen ze het nieuws hoorde, Jordy had de tranen in zijn ogen… Wisten wij veel dat hij onze zoon had aangevallen…“

“Onze zoon vermoord. Dat kwam als een mokerslag bij ons aan”

Wisten jullie van de relatie met Sarita?

Hans: “Ja. En we hebben Bjorn dikwijls de raad gegeven om er voorzichtig mee om te gaan. Het was niet meteen een gezonde situatie, maar onze zoon verzekerde ons dat hij gewoon afwachtte. Hij heeft zich op geen enkel moment opgedrongen. Maar het hele verhaal heeft een erg explosief einde gekend. Iets wat niemand had durven vermoeden.”

Wanneer hoorden jullie hoe de vork in de steel zat?

Gudrun: “Die dinsdagavond laat vertelde de politie ons dat Bjorn op een gewelddadige manier om het leven gekomen is. En woensdagochtend namen ze het woord moord in de mond. We hadden alle mogelijke scenario’s in ons hoofd al tientallen keren afgespeeld, maar daar denk je niet aan. Dúrf je ook niet aan denken. Onze zoon vermoord. Dat kwam als een mokerslag bij ons aan. Maar alle bewondering en respect voor politie en gerecht. Ze leveren uitstekend werk.”

Hans: “We dachten aanvankelijk zelfs dat er een medische reden in het spel was. Twee jaar geleden heeft Bjorn op Pasen een hartstilstand gehad. Maar aan de andere kant was hij ook erg sportief.”

Hoe gaat het nu met jullie?

Gudrun: “De eerste twee dagen en nachten na de feiten waren een hel. We sliepen niet, we aten niks… En we hebben gehuild. Veel gehuild. Nu blijven we kalm. Ik denk dat de pijn zó groot is dat we die gewoon niet meer toelaten.“

Hans: “We hadden ook tal van zaken te regelen. Ik moest ervoor zorgen dat alle vleeswaren en andere producten uit onze slagerij verwijderd werden, maar gelukkig kon ik op veel begrip rekenen van onze leveranciers. Ze namen zo goed als alles terug.”

Schoot de gedachte ‘wat als’ al door jullie hoofd?

Gudrun: “Talloze keren. Bjorn is een sportieve gast. Hij jogt vaak, heeft nog aan kickboksen gedaan… Zonder die kruisboog had hij zich wel kunnen verweren en was het misschien tot een hevige vechtpartij gekomen, maar ook niets meer dan dat. Dan was onze zoon er nog.”

Geloven jullie het verhaal dat de kruisboog per ongeluk is afgegaan?

Hans: “Neen. Dat is te gek voor woorden. Maar hoe het ook zij, Bjorn is er niet meer. En dat is het ergste.”

“Dat die kruisboog per ongeluk is afgegaan? Dat is toch veel te gek voor woorden?”

Gudrun: “Het is alsof we sinds 1 mei ongewild de hoofdrol spelen in een barslechte Hollywoodfilm. We willen er uit stappen, maar het lukt ons niet. En die film zal ons leven lang blijven duren.”

Bjorns dood lokte een tsunami aan reacties uit. Hij bleek erg geliefd te zijn.

Hans: “Hij was in en rond Tielt erg geliefd en bekend. Hij werkte vier jaar lang als barman in de Cirque Central en La Rambla, zo leer je wel wat mensen kennen. Maar sinds november 2012 was hij bij mij in de zaak aan de slag. Een keuze die hij zelf gemaakt heeft. Hij volgde een driejarige opleiding als slager-spekslager en de kans bestond dat hij me op termijn zou opvolgen. Ook dát verhaal is weg.”

Hoe zouden jullie Bjorn omschrijven?

Gudrun: “Als een bijzonder getalenteerde jongeman. Hij had erg veel facetten en deed alles met evenveel passie. Een goeie slager en een heel sterke kok. Hij kwam regelmatig op de proppen met nieuwe bereidingen en combinaties.”

Hans: “Bjorn kon ook erg goed multitasken. Soms was hij met tien dingen tegelijkertijd bezig, maar ze waren allemaal tot in de puntjes afgewerkt. Een erg intelligente en gezonde kerel ook. Het kickboksen stond al even op een lager pitje, maar hij ging nog regelmatig joggen.”

Gudrun: “Bjorn was ook enorm joviaal. Iederéén in Tielt kende onze zoon. De reacties na het drama zijn amper te tellen. Daar zijn we zelf aangenaam verrast door, want ze komen ook uit onverwachte hoeken. Heel Tielt rouwt met ons mee. Dat is toch een troost voor ons. Blijkbaar heeft onze zoon overal een warme en positieve indruk nagelaten. Ja, we zijn trots op hem.”

“Op politiek vlak zou hij zeker van zich laten spreken hebben”

Hans: “Een simpel voorbeeld: vorige zondag waren we even in Bjorns huis en plots hoorden we wat gestommel aan de voordeur. Een meisje was er een kaarsje aan het branden voor Bjorn. Toen we haar vroegen om even binnen te komen, vlogen de herinneringen en anekdotes aan Bjorn in het rond. Iets wat wij niet wisten, is dat Bjorn altijd en overal klaarstond om een handje toe te steken. Een vriend die verhuisde? Dan stond Bjorn paraat. Een tuin omspitten? Daar was Bjorn graag bij. Mooi, toch?”

Wat zullen jullie het meest missen?

Gudrun: “Alles. Bjorn was onze zoon. Die kan je niet vervangen.”

Hans: “Klopt. Maar voor mij was Bjorn ook mijn rechterhand in de slagerij. Iemand waar ik wekelijks 60 tot 70 uur mee samenwerkte. We voelden elkaar perfect aan en ik zag dat hij de liefde voor de stiel met me deelde. Samen met onze andere werkkracht Annelies Mestdagh vormden we een perfect team.”

Gudrun: “Hij was ook erg goed met kinderen. Het was prachtig om hem dan bezig te zien.”

Hans: “Uiteindelijk was er maar één ding waar Bjorn moeite mee had: op tijd uit bed raken.” (glimlacht)

Op 14 oktober zou Bjorn ook zijn kans gewaagd hebben op de lijst van N-VA/Open VLD+. Was zijn keuze voor de politiek een verrassing voor jullie?

Gudrun: “Allerminst. ‘t Is een slimme kerel, hoor. Hij voelde zich ook op en top Tieltenaar en na zijn jaren als barman en nu in de slagerij wist hij perfect wat ons stadje nodig heeft. Hij zou het erg goed gedaan hebben.”

Hans: “We zijn er zeker van dat Bjorn een pak stemmen zou gehaald hebben. Op politiek vlak zou hij zeker van zich laten spreken hebben. Nu zullen we jammer genoeg nooit weten hoe die carrière er zou uitgezien hebben.”

Zal het straks lukken om de draad weer op te pikken?

Gudrun: “Ik wil maandag weer starten bij mijn werkgever Barco en onze dochter Bieke trekt maandag ook weer naar de universiteit in Gent. Ze heeft al een diploma orthopedagogie op zak en voegt daar nu nog een leerkrachtenopleiding aan toe.”

Wanneer opent de slagerij opnieuw de deuren?

Hans:(zucht) “Dat kunnen we echt niet zeggen. Die staat momenteel op pauze. Nu zou het echt nog niet lukken om er weer dag in, dag uit te werken. En na deze pauze zal het waarschijnlijk niet meer met mij als zaakvoerder zijn. Ik denk niet dat ik het nog kan opbrengen. Ik werk sinds 1986 haast de klok rond in en voor de zaak, maar nu ben ik een groot ankerpunt kwijt. Een steunpilaar voor de zaak, mijn mogelijke opvolger.”

“Ik weet niet of ik de slagerij nog zal blijven runnen”

Hoe zullen jullie de uitvaart beleven?

Gudrun: “Dat wordt emotioneel erg zwaar. De voorbije dagen konden we weer functioneren en bleven we rustig, maar tijdens de plechtigheid zal alles er uit vloeien, denk ik. Samen met enkele vrienden hebben we er iets moois van gemaakt. Het wordt een eerbetoon aan Bjorn. Aan hoe hij was. Als hij straks vanop een sterretje meekijkt, zal hij kunnen zeggen: goed gedaan.”

Wat zou je nog willen zeggen aan Bjorn?

Hans: “Ik wil onze zoon nog één iets beloven. We zullen er alles aan doen dat het gerecht zijn werk kan doen en dat de dader een gepaste straf krijgt. Dat moet!“

Gudrun: “We willen ook zo snel mogelijk duidelijkheid wat er daar exact aan Bjorns voordeur gebeurd is. We zullen nooit een punt kunnen zetten achter deze nachtmerrie, maar het zal ons wel helpen om het hoofdstuk toch een beetje af te ronden. Al weet ik één iets zeker: we zullen Bjorns dood voor de rest van ons leven meeslepen. We missen hem geweldig.”