Ik scrol door Facebook, een beetje op automatische piloot, want het is niet mijn favoriete sociale medium. Mijn aandacht wordt getrokken door een post in de groep ‘Tielt’: ik zie prachtige foto’s van de voormalige Paterskerk. Dan merk ik de naam op van de fotograaf: Dmytro Senyshyn. Ik ga naar zijn profiel en bespeur een Oekraïense vlag. Wie is deze man, en wat is zijn verhaal?
Dmytro (37), zijn vrouw Mariel (38), hun zoon Svyatoslav (7) en dochter Solomiya (12) leidden een gelukkig leven in Irpin, een voorstad van de Oekraïense hoofdstad Kiev. Maar dan valt Rusland hun land binnen en begint een oorlog die nog elke avond in onze woonkamers naar binnen tuimelt. Het gezin wil vluchten, maar aan de Poolse grens krijgt het te horen dat er net een wet gestemd is die mannen verbiedt het land te verlaten. Ze moeten beschikbaar zijn wanneer ze worden opgeroepen om mee te vechten. Mariel en haar kinderen mogen vertrekken; Dmytro mag het land verlaten voor slechts dertig dagen. “Ik moest daarvoor toestemming vragen, en dat laat vaak anderhalve maand op zich wachten”, vertelt hij.
Mijn in de tuin
Toen de oorlog net uitgebroken was, vingen veel Belgen gevluchte Oekraïners bij hen thuis op. Zo ook Martine Lambrecht en haar man Robert Lammertijn, deken in Huis Tabor, de voormalige Paterskerk. Hun huis in Oostrozebeke bood voortaan ook onderdak aan Mariel en haar kinderen.
Dmytro kwam met tussenpozen van telkens anderhalve maand een tijd naar België. Hij hielp in Huis Tabor met het verzamelen en klaarmaken van humanitaire hulp. “In de garage van het klooster bracht ik alles in gereedheid voor een grote truck die om de twee maanden kwam en de hulpgoederen naar onze stad Irpin bracht, waar zoveel mensen hun huis verloren zijn”, zegt hij. Als ik zowel Dmytro als zijn vrouw vraag naar hun huis in Irpin, wordt het stil. Dan, Dmytro: “Het is beschadigd. Er is een mijn in de tuin terechtgekomen. Maar godzijdank staat het er nog. Ik kan het herstellen. Dat geeft me hoop. Hoop dat als deze ellende voorbij is, we weer samen in ons droomhuis kunnen wonen.”
Dmytro werd hier meteen verliefd op de voormalige Paterskerk en zijn klooster, maar ook op Tielt, waar hij lange wandelingen maakte. “Het is een charmante stad met zoveel prachtige gebouwen. Maar het allermooiste vond ik toch het klooster van Huis Tabor. Er zit zo’n rijke geschiedenis aan vast, en ik vind dat de stad er postkaarten van zou moeten maken. Ik heb alvast veel foto’s die ze mogen gebruiken. (lacht) En een video, die al vaak bekeken is.”
Over video’s en documentaires maken hoef je Dmytro niets meer te leren: in zijn vaderland is hij beeldredacteur en videomonteur voor een Oekraïense tv-zender. Zijn vrouw werkt voor de hulporganisatie Blagodim, die vrouwen en kinderen opvangt na huiselijk geweld.
Dankbaar
Mariel, Svyatoslav en Solomiya verbleven een maand bij Martine en Robert en huurden daarna voor een jaar een huis in Oostrozebeke. In juli trokken ze naar Waregem, waar ze nog altijd wonen.
“Ik geloof dat we weer samen zullen zijn in een bevrijd land”
Dmytro was voor het laatst in België in oktober van vorig jaar. Het ziet er niet naar uit dat hij kan terugkomen, want de wetgeving voor mannen die het land willen verlaten is verstrengd. Zijn stem stokt, en zijn vrouw wrijft met haar handen in haar ogen. Hier zitten twee mensen die zielsveel van elkaar houden maar elkaar alleen kunnen zien op een scherm. Dmytro belt ons vanuit de slaapkamer, en ik denk aan hoe pijnlijk het voor hen moet zijn niet te weten wanneer ze daar weer dicht tegen elkaar kunnen kruipen.
Ik vraag tot slot hoe ze de toekomst zien. “We moeten hopen”, zegt Mariel. “Zonder hoop gaan we kapot. Ik geloof dat we weer samen zullen zijn in een bevrijd land.” Dmytro glimlacht. “Ik ook. Ik ben zo dankbaar voor de steun die Europa ons geeft. We zullen winnen, en dan kom ik terug naar Tielt om een film te draaien over de stad.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
