Twee matchen voor een plaatsje in de achtste finales van de Challenge Cup. Daarvoor reisden Oekraïners Andriy (27) en Dmytro (33) met hun team Reshetylivka af naar Menen. Maar zij hadden nog een hoger doel: vluchten voor de oorlog. Beide topvolleyballers getuigen over hun keuze. “We zagen ploegmaat afgevoerd worden om te gaan vechten.”
Neen, ze deden het niet met voorbedachten rade. De beslissing van Andriy Orobko (27) en Dmytro Shavrak (33) om niet meer de bus op te stappen na de Europese volleymatch in en tegen Menen kwam er tijdens de heenreis. “Toen we de grens over wilden steken werd een van onze ploeggenoten van de bus gehaald. Hij moest naar het front. Zonder boe of ba. En onze club deed niks. Wij waren in shock.”
Intussen kregen ze al berichten van hun teammakker. Hij wordt momenteel, geweer in de hand, opgeleid om te gaan vechten tegen het Russische leger. Waren zij misschien de volgende? Dat was alvast hun vrees, vertellen ze bij een koffie. Zoals het volleyballers betaamt boomlange bonken, maar de angst maakt hen klein. “Het duurt intussen al zo lang dat we er durven grappen over maken, maar het is een vreselijke, vreselijke oorlog.”
Gelatenheid
Een oorlog die ze ook in hun trainingsbasis in Reshetylivka, een stadje tussen Kiev en Charkov met net geen 10.000 inwoners, voelen. Dmytro toont een foto van zijn appartement. Of wat ervan overbleef. “Alles is weg, ik heb niks meer te verliezen”, vertelt hij. Toch klinkt er ook wat gelatenheid door zijn stem. “Soms gingen de lichten uit tijdens het trainen, soms moesten we matchen staken door het luchtalarm. Maar dat raak je gewend. Een raket die voorbijzoeft is als een vrachtwagen die voorbijraast. Je kijkt er niet meer van op.”
De oorlog blijft duren en volgens beiden zou Trump er misschien een einde kunnen aan maken. “We hebben goeie hoop, maar nu terugkeren? Neen, dat willen we niet. Ik wil niet vechten, daarvoor ben ik niet gemaakt”, zucht Andriy. Niet dat hij de mobilisatie niet snapt. “Als ik president was, zou ik wellicht hetzelfde doen. We moeten die oorlog winnen. Maar ik kan ons land beter steunen door de financiële bijdrages die ik lever, dan door in de loopgraven te gaan dolen.”
Geen paspoorten
Dus besloten ze donderdagmorgen in alle vroegte om hun hotel in Roncq te verlaten en naar het Meense centrum te gaan. De bus mocht zonder hen vertrekken. “Tijdens de match waren we gefocust, maar achteraf hebben we het onze coach gezegd. ‘Doe wat je wil’, was zijn reactie. Maar van de teamverantwoordelijke kregen we wel onze paspoorten niet terug.”
Intussen zijn ze het land uit. Andriy trekt naar Polen, waar zijn verloofde hem opwacht. Dmytro kan naar zijn zus die in Zwitserland verblijft. “We werden geholpen door de Belgische politie om onze documenten in orde te krijgen”, drukken ze hun dank uit. “We voelen echt wel de steun van het land.”
En volleybal? Hoewel het voor beiden hun beroep is, is dat nu even bijzaak. “We verdienden zeker niet slecht en hadden zelfs een appartement van de club, maar het risico om opgeroepen te worden voor het leger was te groot”, klinkt het. “We vroegen om eventueel te kunnen aansluiten bij Menen, maar dat ging niet. Ik hoop dat mijn manager nu een nieuwe club vindt.”
Nieuwe ploeg
Voor Dmytro maakt het niet uit. “We zien wel. Ik hoop ook een nieuwe ploeg te vinden, maar lukt dat niet, dan stop ik misschien wel met volleyballen. Terug in Oekraïne, eens de oorlog ten einde is, kan ik misschien weer aansluiten bij Reshetylivka. Ik hoop alleszins dat de club blijft bestaan en dat onze andere ploegmaats met rust gelaten worden – wat na onze vlucht misschien niet evident is.”
Terugkeren naar hun thuisland, dat is uiteindelijk wel het doel. “We houden van ons land, dus we willen zeker terug. De meeste mensen hebben ook begrip voor onze keuze, al kreeg ik wel al dreigtelefoons dat ze mijn moeder iets zullen aandoen als ik niet terugkeer. Maar ik wil het risico niet lopen te moeten vechten”, besluit Dmytro. (JDW)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
