Natalie Bonte: “Ik heb aan Brugge mijn hart verloren. Voor altijd”

Het leven heeft Natalie Bonte niet gespaard. De yogalerares en uitbaatster van Le Salon in de Sint-Jakobsstraat heeft al harde noten gekraakt. Haar drie jongere broers moest ze afgeven. Maar desondanks staat ze nu weer positief in het leven. Een gesprek van vrouw tot vrouw, niet over de kneepjes van het yogavak, maar over het leven nemen zoals het komt. En er soms eens tegen vechten, om daarna terug te bloeien.

We spreken af met Natalie in de Sint-Jakobsstraat 59. Daar woont ze met haar man Christophe en zoon Joshy, maar heeft ze ook haar yogastudio en kapsalon Le Salon. Niet zomaar een kapsalon, maar een holistisch kapsalon. Nathalie ontvangt haar klanten met een welkomstritueel. Ze gebruikt uitsluitend biologische producten en wil in haar salon innerlijke en uiterlijke schoonheid in balans brengen. “Hier word je niet beoordeeld. Hier mag je praten, maar moet je niet. Ik maak tijd voor de klant en ik vind het zalig zo. Een win-winsituatie zowel voor mij als voor de klant.”

Je bent van de kust aangespoeld in Brugge. Wat heeft jou naar hier gebracht?

“Mijn ouders zijn afkomstig van De Panne, maar na hun huwelijk zijn ze naar Duitsland verhuisd. Mijn papa was militair en was daar gekazerneerd. Mijn broers en ik zijn geboren in Duitsland, ik in Kassel en zij in Keulen. Van daaruit zijn we naar de het Duitse Brakel verhuisd, waar we de laatste vijf jaar woonden en waar ik de meeste herinneringen aan overhoud. Toen ik twaalf was, zijn we teruggekeerd naar De Panne.”

Hou je goeie herinneringen over aan je jeugd in Duitsland?

“Fantastische herinneringen. We hebben er een heel gelukkige jeugd beleefd. We leefden in een gemeenschap, een grote wijk, waar alle kinderen elkaar kenden en we spraken er geen dialect maar algemeen Nederlands, want we kwamen van overal in Vlaanderen. Ik voelde me daar heel geborgen. Toen we terugkeerden naar De Panne, was dat een aanpassing voor ons allemaal.”

“Ik heb een prachtige jeugd beleefd in Duitsland. Ik voelde me er erg geborgen”

“Van het moment dat we weer in De Panne woonden, spraken onze ouders meteen weer dialect. Dat was heel raar, wij verstonden onze eigen ouders niet! (lacht) Maar kinderen kunnen wreed zijn. De associatie met Duitsland was niet altijd zo positief. We werden wel eens uitgemaakt voor Duitse kinderen, terwijl we dat niet waren. Al was de taal, het dialect de grootse barrière. Haal eens een seule kreeg ik te horen en dan vroeg ik me af, wat is een seule?! Maar elke verandering is moeilijk, uiteindelijk is het allemaal goed gekomen.”

Wanneer ben je naar Brugge verhuisd?

“Ik begon te werken bij Jacques Dessange in Brugge, een kapsalon dat nu ondertussen niet meer bestaat. Mijn relatie was toen ook stuk gelopen en ik had een zoontje van een jaar. Voor mij was het logisch dat ik zou verhuizen naar de stad waar ik werkte. Al kende ik hier niets of niemand. Werken in een stad is niet moeilijk, maar werken én wonen in een stad waar je niemand kent is niet evident. En al helemaal niet als alleenstaande mama met een baby.”

Maar toch ben je gebleven?

“Ik had een enorm toffe job, met superfijne bazen die vandaag nog altijd diep in mijn hart zitten. Ik ging die job niet zomaar aan de kant schuiven. Ondertussen woon ik hier al 25 jaar en ik ga hier nooit meer weg! Ik heb hier mijn hart verloren en ik heb hier ook mijn man Christophe leren kennen, met wie ik al 17 jaar samen ben. In juni zijn we getrouwd.”

Ondertussen heb je je eigen zaak, een droom in vervulling?

“Dat was in 2007. Al van mijn veertiende werkte ik in kapsalons en een eigen zaak was een droom. Maar als alleenstaande mama was dat een no go. Toen ik Christophe leerde kennen, heeft hij mij gestimuleerd om mijn droom waar te maken. Hij is een echte ondernemer en door hem heb ik het aangedurfd.”

“Christophe had een pand gevonden in de Predikherenstraat en zei: “ga gewoon eens kijken”, maar toch twijfelde ik. Ik dacht, ik ben nu 37 jaar, dat is nu niet meer aan de orde. Maar ik keek naar dat pand en ik was op slag verliefd.”

Inmiddels ben je verhuisd met je salon naar de Sint-Jakobsstraat.

“Ja, vier jaar geleden hebben we dit pand gekocht. We hebben het verbouwd en wonen hier ook.”

Hoe kijk je terug op die beginperiode als zelfstandige?

“Het was hard werken en ik stak heel veel energie in het salon. Maar toen ik pas begonnen was in 2007 is mijn tweede broer gestorven. Mijn jongste broer was toen al gestorven, 18 jaar geleden ondertussen, net voor ik Christophe leerde kennen.”

“Twee broers verliezen, dat is zeer heftig. Toen ben ik op zoek gegaan naar antwoorden. Waarom gebeurt dit? Hoe komt het dat wij hier rondlopen en regelmatig zo afzien en op het einde van de rit toch doodgaan? Ik ben die antwoorden alternatief beginnen zoeken: reiki, healing en yoga. Toen heb ik een yoga-opleiding gevolgd en ben ik yogalerares geworden.”

Heeft dat je geholpen?

“Ik ben daardoor veranderd en mijn salon is daarin meegegaan. Wat ook logisch is, want het een staat niet los van het ander. Ik werk volledig biodynamisch en ik denk heel goed na over wat ik op mijn hoofd smeer, dus ook over wat ik op iemand anders z’n hoofd smeer. En dat is altijd maar verder gegaan. Het is onze taak om zorg te dragen voor onszelf en voor onze planeet. Dat heeft mij heel veel rust gebracht en ook een beetje genezing. Ik heb daarin mijn soelaas in gevonden, ik voelde dat dat mijn weg was.”

“Christophe en ik zijn in juni getrouwd in het noorden van Frankrijk. Er is veel gehuild, maar ook veel gelachen. En mijn drie overleden broers, die waren er ook bij”

“Maar toen we vier jaar geleden de verbouwingswerken waren gestart in de Sint-Jakobsstraat, is mijn derde broer uit het leven gestapt. Dat was opnieuw heel zwaar, de hel zelfs. Ik ben de oudste, ik heb mijn broers allemaal weten geboren worden en ik heb ze allemaal weten sterven. Dat verdriet was zo heftig, maar ik moest vooruit: uit het ander pand verhuizen en dit pand verbouwen. Ik heb toen mijn emoties uitgeschakeld, om die zaak hier op te starten. Tot op vandaag weet ik nog altijd niet hoe ik het gedaan heb, maar ik heb toen nooit de tijd kúnnen nemen om te rouwen. Op dat moment heb ik doorgedaan, terwijl ik wel besefte dat er alleen maar pijn en verdriet was. Ik heb me helemaal gegeven en dat eerste jaar was een topjaar in de zaak. Maar het jaar daarna ben ik heel zwaar gecrasht. Ik had een burn-out. Maar als zelfstandige kun je niet zomaar stoppen met werken. Die jaren zijn aan mij voorbijgegaan. Ik was aan het overleven en ik dacht dat ik ook dít wel aan zou kunnen. Mijn dokter en therapeut zeiden dat ik even moest stoppen met werken, maar als zelfstandige was dat geen optie, want er is gewoonweg geen vangnet voor zelfstandigen.”

Hoe ben je erdoor geraakt?

“Na mijn burn-out ben ik een dag minder beginnen werken. Sindsdien werk ik nog van woensdag tot en met zaterdag. Maar ik deed toen het werk dat ik anders in vijf dagen deed in vier dagen, dus het bleef maar rommelen in mij. Op een bepaald ogenblik ben ik helemaal gebroken en in een zware depressie beland. Ik kon mij daarvoor altijd rechttrekken aan mijn zaak, zoon en partner, maar op dat moment was zelfs dat niet meer mogelijk. Ik was mezelf kwijt. Maar dat heb ik blijkbaar nodig gehad om alles te veranderen. In de yogawereld heb ik mijn weg nog dieper gevonden. Ik heb toen heel hard gewerkt aan mezelf en in november vorig jaar heb ik beslist om niet meer met personeel te werken. We werkten daarvoor met vijf.”

Blij met je beslissing?

“Ja, het was de beste beslissing die ik ooit genomen heb. Ik ben niet meer de Natalie van vroeger en ik heb dat aanvaard. Ik heb mijn rust gevonden.”

Je bent onlangs in het huwelijksbootje gestapt na 17 jaar samen, heb je ervan genoten?

“Ik heb zoveel zware jaren achter de rug, ook voor mijn partner was dat niet evident. Mijn zoon, partner, ouders en beste vrienden waren mijn lichtpunten. Nu voel ik mij weer gelukkig, ik kan weer lachen en sta ook weer echt positief in het leven. Christophe heeft mij op kerstavond ten huwelijk gevraagd en ik had dat nooit verwacht, want wij hebben eigenlijk altijd gezegd dat we nooit zouden trouwen. We zijn op 16 juni getrouwd in het noorden van Frankrijk. Het was een mooie, spirituele ceremonie. Ik was ook heel blij dat ik mijn ouders die mooie dag kon geven. Het idee dat zij zoveel pijn moeten dragen, is voor mij soms ondraaglijk. Ik kan me niet voorstellen dat ik drie Joshy’s zou verliezen… Mijn ouders zijn machtig mooie mensen, ze verdienen een heel groot standbeeld op ieder marktplein. Ze hebben veel hartenpijn, maar staan elke dag weer recht. Ze kunnen werkelijk een ruimte vullen met liefde. Wij praten ook heel gemakkelijk over mijn broers. Ik heb mijn broers ook vernoemd op ons huwelijk, omdat ik niet kon trouwen zonder hen, want wat we hebben meegemaakt heeft mij zo erg gevormd. Er is heel veel gehuild op onze trouwdag, maar ook minstens evenveel gelachen. Het was een prachtige dag. En mijn broers, die waren er ook bij.”