“Mijn geluk en gemis zijn onlosmakelijk verweven”: jaar na afscheid van Juliette bevalt Annelies van zoontje Clément

Annelies Segaert uit Kortemark verloor een jaar geleden haar toen 4-jarige dochtertje Juliette in amper een paar dagen tijd aan de gevolgen van sepsis. Toch werd Juliette een beetje onsterfelijk, nadat sociale media op vraag van Annelies overspoeld werden met roze hartjes, als ode aan #JuliettetjeKroketje. Zopas kreeg ze er een broertje bij, Clément. “Het voorbije jaar was een onwaarschijnlijke emotionele rollercoaster”, getuigt mama Annelies.

Op dinsdag 16 juli werd in het Torhoutse Sint-Rembert (AZ Delta) Clément Segaert geboren. Een broertje voor Louis (6) en Juliette en derde kindje voor Annelies. Eind vorig jaar getuigde ze bij ons over het verlies van Juliette, haar altijd vrolijke kleuter die plots ernstig ziek werd en besmet bleek door streptokokken. Juliette werd doorverwezen naar het UZ in Gent waar ze vijf dagen later overleed, aan de gevolgen van sepsis of bloedvergiftiging.

Nu of nooit

Het verdriet om Juliette blijft onverminderd, maar toch besloot Annelies al snel na Juliettes overlijden om voor een derde kind te kiezen. “Ik wilde altijd al een groot gezin, met drie of zelfs vier kinderen. Maar als alleenstaande mama is dat financieel en praktisch moeilijk haalbaar, daarom hield ik het bij twee. De beslissing om voor een derde te gaan, kwam er zo snel omdat er plots wel opnieuw ruimte voor was”, legt Annelies haar beslissing uit.

“Clément is dus allerminst een vervanging voor Juliette – ik besef dat sommigen dat denken – maar integendeel een aanvulling van mijn gezinnetje. Ik ben bovendien 41 jaar. Het was dus een beetje nu of nooit meer. Ik kon de tijd niet nemen om enkele jaren te rouwen om het verlies van Juliette te verwerken.” (lees verder onder de foto)

Zes maanden na Juliettes overlijden bleek Annelies opnieuw zwanger. Ze koos net als de twee eerste keren voor ivf, en voor dezelfde donor. Genetisch zijn haar kinderen dus ‘echt’ zus en broers van elkaar. Ze is enigszins opgelucht dat het een jongen werd. “Een meisje hadden velen allicht ook later blijven vergelijken met Juliette, nu zal Clément gemakkelijker een ‘uniek’ kind kunnen zijn.”

“Ik ben 41 jaar. Het was dus een beetje nu of nooit meer”

De zwangerschap verliep vlot. Vanaf april, Juliette was toen net een jaar overleden, besloot Annelies om haar job even on hold te zetten. Ze geeft les in het vijfde leerjaar in Ten Parke in Torhout. “Ik deed dat om mijn emoties toe te kunnen laten, tijd te nemen voor mezelf ook: om naar Juliettes grafje te gaan, om de dagboeken die ik had bijgehouden tijdens haar opname in het ziekenhuis en de weken nadien eens rustig te lezen… Het deed me goed op dat moment. Want doordat alles zo snel beslist was, had ik het gevoel dat ik te weinig tijd had genomen om te rouwen.”

Emotionele rollercoaster

Hoewel ze wist waaraan ze begonnen was, kwam de snelheid waarmee het verlies om Juliette en het geluk om de nieuwe zwangerschap elkaar opvolgden, keihard aan bij Annelies. “Het voorbije jaar was een enorme emotionele rollercoaster. Ik ben oprecht heel gelukkig, ook al zit ik hier nu te huilen”, lacht Annelies door haar tranen heen. “Al helemaal nu Clément er is. Maar tegelijk blijft het gemis om Juliette even groot. Mijn geluk en gemis zijn onlosmakelijk met elkaar verweven.”

“Ik ben oprecht heel gelukkig, ook al zit ik nu te huilen”

“Enerzijds wil ik ook niet dat dat verdriet verdwijnt, Juliette én de pijn om haar zullen er altijd bij blijven horen. Anderzijds wil ik een positieve mama zijn voor Louis en Clément, dat verdienen ze. En ik weet dat ik het kan: ik slaagde er ook het voorbije jaar in om mijn verdriet te kanaliseren naar de momenten die ik daarvoor kies. Ik weiger depressief in de zetel te blijven hangen.”

“Mijn omgeving reageert erg positief. Mijn ouders, zus, vrienden… steunen me voluit. Sommigen schrokken ervan, anderen zeiden dat ze het wel verwacht hadden. Maar ik krijg alleen maar positieve reacties. Al heb ik met sommige opmerkingen wel moeite. Een zin als ‘dat het nu wel snel zal beteren nu er een ander kindje is’ voelt voor mij heel misplaatst aan.”

Broer is blij

Op de vraag of wat haar overkwam Annelies tot een meer bezorgde moeder maakt, antwoordt ze beslist: “Neen. Ik ben rationeel. Het heeft geen zin te blijven denken aan wat ons mogelijk zou kunnen overkomen. Ik loop niet sneller naar de dokter als Louis iets mankeert, of probeer dat in elk geval niet te doen.”

Ook Louis toont zich overigens opgetogen met broertje Clément. Hij laat geen kans schieten om zijn broertje te helpen voeden. “Vanmorgen zei hij nog: ‘ik ben een trotse grote broer, en ik denk dat kleine broer ook blij is met mij’. Hij voelt zich betrokken.”

Annelies bracht samen met Clément al een bezoek aan Juliettes graf. “Mensen hadden er bloemen op gelegd. Omdat Juliette nu ook een grote zus is geworden, zeiden ze. Dat vind ik ongelofelijk mooi.”