Mecaniciens over afscheidnemende Klaas Vantornout: hij leefde er 200 procent voor”

Peter Hollevoet en Giovanni Devriese waren volstrekte vreemden voor elkaar, toen ze in het najaar van 2009 respectievelijk als mecanicien en verzorger van Klaas Vantornout startten. Maar in de voorbije periode van ruim acht jaar zijn ze hechte vrienden geworden.

Niet onlogisch, want al die tijd hebben ze zes maanden per jaar trouw op zowat elke cycloscrosswedstrijd van de Torhoutse veldrijder paraat gestaan. Als eerste en laatste man, twee onvervalste steunpilaren. Ook reden ze telkens met de camper van Klaas.

Peter (46) woont in de Kastanjestraat in Torhout. Hij is getrouwd met Virginie Dumalin en ze hebben een dochter Bieke. Hij heeft vijftien jaar als automecanicien in de plaatselijke Renault-garage Decleir gewerkt en is nu mecanicien bij landbouwmachineproducent CNH in Zedelgem. Giovanni (43) en zijn vrouw Ilse Maes wonen in de Grijspeerdstraat in Gits. Ze hebben een zoon Gilles. Giovanni werkt als vrachtwagenchauffeur bij het bedrijf in ramen, deuren en glas Vandewalle in zijn gemeente.

“Voor alle duidelijkheid: we zijn beiden niet in dienst bij Klaas”, zegt Peter met klem. “Er zijn al eens mensen die denken dat we dit voor het geld doen, maar dat is absoluut onwaar. We doen dit alles op vrijwillige basis. Ik werd via een goede vriend aangesproken om mecanicien van Klaas te worden. Op zich vreemd, want alles met een motor had me tot dan geïnteresseerd, maar een fiets totaal niet. Ik heb trouwens zes jaar als piloot rally gereden. Maar het kan veranderen.”

“Nu ga ik geregeld fietsen, heb een garage vol materieel om aan de tweewielers te sleutelen en noem maar op. Voor de crossen zette ik de fietsen van Klaas volledig op punt. En tot mijn vreugde heeft hij zelden of nooit mechanische pech gekend. Ooit verloor hij tijdens het lopen een achterwiel, maar dat was van vóór mijn tijd als mecanicien.”

Passie voor auto’s

“Ik ben daarentegen wél al heel lang fietsliefhebber”, pikt Giovanni in. “Ik ben overigens bestuurslid van de wielertoeristenclub Cycling Team De Grysperre in Gits. En al zowat tien jaar supporter van Klaas Vantornout. Toen ik gevraagd werd om verzorger van hem te worden, heb ik niet geaarzeld. Zo stond ik de voorbije jaren tijdens de crossen aan de zijde van Klaas om aan de start en aankomst zijn jasje aan te nemen, drinkbussen aan te reiken en allerlei kleine handelingen te stellen. Meestal zat ik ook aan het stuur van de camper naar de wedstrijden, heen en terug. Met als passagiers Peter, Klaas zelf en zijn vader Daniël. En soms ook Annelies en Milla, de vriendin en het dochtertje van Klaas.”

“Klaas draait nooit rond de pot en dus weet je perfect wat je aan hem hebt”

“Moeder Francine reed doorgaans met de supportersbus mee. Tijdens die ritten met de camper hebben we veel gelachen. En moest Klaas ook al eens een ontgoocheling verbijten na een tegenvallende prestatie. Peter en ik probeerden zo weinig mogelijk over de cross te praten, wat Klaas duidelijk apprecieerde. Veel liever hadden we het over auto’s, een gemeenschappelijke passie van ons drieën.”

Heel vast karakter

Klaas heeft seizoenen van meer dan veertig crossen gereden en dus waren Peter en Giovanni dikwijls twee keer per weekend met de veldrijder op pad. “Zo leerden we hem uiteraard erg goed kennen”, zeggen ze. “Klaas draait nooit rond de pot en dus weet je perfect wat je aan hem hebt. Hij toont zich zoals hij is. Hij kan zichzelf ook goed relativeren en is altijd voor een grap te vinden. Hij heeft vooral een heel vast karakter. Als hij ergens van overtuigd is, dan zal je hem niet van zijn mening afbrengen.”

“We hebben beiden enorm opgekeken naar de grote wilskracht die hij heeft. Er werd alom gezegd dat Sven Nys heel gefocust voor zijn sport leefde, welnu Klaas deed dat zeker niet minder. Hij leefde er 200 procent voor. Alleen al op het vlak van voeding was hij keihard voor zichzelf. Hij zou zeker niets eten of drinken dat zijn conditie kon schaden. Zo heeft hij het uiterste uit zijn carrière gehaald.”

Pedalen bijna kapot

Topmomenten waren uiteraard de twee Belgische titels van Klaas, maar ook zijn twee tweede plaatsen op het wereldkampioenschap veldrijden zitten nog fris in het geheugen van Peter en Giovanni. Bij het zilver eind januari 2010 in het Tsjechische Tabor waren ze erbij, maar bij zijn tweede plaats begin februari 2013 in het Amerikaanse Louisville niet.

“Toch hecht Klaas vooral belang aan die twee nationale titels”, zegt Peter. “Bij zijn eerste driekleur in 2013 in Mol zagen we het aankomen dat hij het podium zou halen. Vooraf in het hotel was hij bij het fietsen op rollen zo stevig aan het trainen, dat hij zijn pedalen bijna kapot stampte (lacht). Hij heeft altijd van zware koersen gehouden. Hoe lastiger het was, hoe liever hij het had.”

Nu valt het doek en moeten de winterweekends anders ingevuld worden. “We hebben beiden een nieuwe mountainbike gekocht. We zullen ons niet vervelen!”