Maxim Syx heeft 28 vuurwapens en schiet voor de sport: “Amerikaanse toestanden zijn hier onmogelijk”

Kortrijkzaan Maxim Syx ziet eruit als een grote, vriendelijke reus. “Mensen schrikken dan ook vaak wanneer ik hen zeg dat ik 28 vuurwapens in huis heb”, klinkt het, terwijl hij ons meeneemt doorheen zijn aparte levensverhaal. Hij was druk in de weer met kwasten en verf en voor hij het besefte, stond hij in de outback van Rusland en vond hij er de liefde van zijn leven.

We kennen allemaal het clichéverhaal van huisje-boompje-beestje. Jaren geleden leek het er sterk op dat het leven van Maxim ook dit gekende traject zou gaan volgen. “Ik kocht, zoals zovele jonge mensen, mijn eerste appartementje met het idee mij wat los te koppelen van het ouderlijke nest.” De grappende toon waarmee Maxim zijn relaas begint verraadt bijna meteen dat het niet bepaald liep zoals hij het voor ogen had. “Een appartement dat nood had aan wat opfrissing, dat is wat de advertentie naar voren schoof. Uiteindelijk zat alles wat ik toen kon betalen in de categorie ‘op te frissen’, maar ik was een handige kerel. Ik zou dat daar snel eens zelf gaan oplossen. Muren slopen, nieuwe gipsen wanden steken en liters verf erin pompen, er stond geen grens op mijn motivatie. Uiteindelijk was het resultaat een appartement dat er eigenlijk slechter uitzag dan voordien. Renoveren? Het werd me meteen duidelijk dat dit absoluut mijn ding niet was.”

Online liefde

Maxim zocht en vond, tot zijn eigen grote verbazing, ontspanning op het internet. “De liefde zoeken online, het leek onmogelijk, maar ik had gewoon zin om de gedachten te verzetten”, gaat hij verder. “Ik nam mijn smartphone, begon verschillende ontmoetingssites te doorbladeren en uit het niets raakte ik aan de praat met een erg knappe dame uit Rusland. Natuurlijk gingen er bij mij allerlei alarmsignalen af. Ik bedoel, er zijn complete tv-reeksen gemaakt over hoe arme stakkers zich in de luren laten leggen door mooi ogende profielen op het internet. In het begin hield ik dan ook de boot af en bleef het bij praten, heel wat praten.”

Uiteindelijk ging Maxim toch overstag en pakte hij zijn koffers met als bestemming: Rusland! “Voor mij was het niet zozeer een grote stap”, klinkt het.

“Het wordt in België steeds moeilijker om aan een wapen te raken”

“Reizen zat in mijn DNA en van zodra ik een paspoort had, bezocht ik zowat alle uithoeken van de planeet. Voor mijn moeder was het natuurlijk een compleet ander verhaal. Zij panikeerde en was absoluut niet te vinden voor het idee dat ik uit liefde naar een uithoek van Rusland zou trekken. Of ik zelf niet een klein beetje wantrouwig was? Uiteindelijk misschien wel ja. Je kan niet anders dan bekennen dat we hier echt bijna worden gekneed op die manier. Liefde in het buitenland vinden bestaat niet, punt! Voor mij draaide de situatie compleet anders uit. Zij betaalde zelfs mijn visum. Toen ik daar terecht kwam, moest ik daar ook niet meteen hoog van de toren blazen. Het duurde eeuwen vooraleer ik haar ouders mocht zien en ik moest eerst kennis maken met de streek en de cultuur. Uiteindelijk viel alles in zijn plooi, zelfs de trip doorheen de waanzinnige administratieve molen. We zijn nu al meer dan 10 jaar samen. We zijn trotse ouders geworden en ook mijn eigen ouders hebben hun mening al grondig herzien.”

In de ban van Glock

In het verleden bleek al dat verbouwen niet meteen de passie van Maxim was, maar de schietsport wist hem dan wel weer te boeien. “Passie, het is misschien licht uitgedrukt”, pikt hij in.

“Echt uitzonderlijk is mijn gedrevenheid binnen de sport niet te noemen. Mijn vader is ook een gepassioneerd schutter, dus je krijgt het een beetje met de paplepel ingegoten. Mijn eerste stapjes in de schietsport werden gezet met een wapen van de club zelf, een kaliber 22. Een kleine kogel met een erg lichte terugslag waarmee je prima op doel kunt schieten. Eenmaal je van de sport hebt geproefd, dan begin je natuurlijk uit te kijken naar andere en meer potente wapens. Er was een moment waar ik een enorme fan was van de Glock pistolen, die de politie vaak gebruikt en die je in films kan zien. Het was en is nog steeds een mooi wapen waar een ingenieuze techniek in verweven zit. Op een bepaald ogenblik had ik er verschillende in mijn bezit, maar ondertussen zijn er ook al terug verdwenen om plaats te maken voor Sig Sauer, een ander merk dat ik heb leren waarderen.”

Sociale controle

Glock, Sig Sauer, kogels en wapens. Het zijn de perfecte ingrediënten voor een verhaal dat volledig verkeerd kan lopen. “Ah komaan, laat ons nu niet beginnen zoals in de films he!” Maxim reageert alert op eender welke link die met criminele activiteiten wordt gelegd.

“We zijn sportschutters, waar de nadruk vooral ligt op het eerste deel van het woord. De schietsport in België wordt sowieso al kapot gereglementeerd en zelfs de interne controle is ronduit draconisch. Enkel in onze club alleen al zijn er verschillende controlevormen, maar de sociale controle is zonder twijfel de grootste. Wanneer we nog maar vermoeden dat iemand hier komt schieten om zich klaar te stomen voor louche praktijken, dan leveren we hem netjes verpakt af aan de ordediensten. Heel wat mensen maken altijd een vergelijking met Amerikaanse toestanden, maar zulke verhalen hier zijn onmogelijk. Even een supermarkt binnenwandelen en een pistool kopen? Dat zal hier nooit kunnen. Zelfs voor sportschutters met alle nodige vergunningen wordt het in België steeds moeilijker om aan een nieuw wapen te raken. Wanneer een of andere idioot met een wapen, dat altijd uit een illegaal circuit komt, een feit pleegt dan wordt de sportschutter gestraft. Dit terwijl we in België met onze sport een vlekkeloos parcours kunnen voorleggen.”

Trots op gerief

Schieten op doelen als sport, heb je daar dan een stoer wapen voor nodig? “Het is en blijft een hobby als een ander hé”, sluit Maxim af. “Wij hebben ook graag ‘mooi gerief’. In België mag je maximaal 120 per uur rijden en toch pompen duizenden mensen duizenden euro’s in hun wagens om ze krachtig en flitsend te maken. In de schietsport heb je een gelijkaardige, ontspannende trend. We tonen graag wat we hebben aan onze collega’s en er zit daar toch best wel wat trots in. Mijn meest in het oog springende wapen? Een SPAS-12! Tot vorige week had niemand daar ooit van gehoord, totdat plots een foto opdook van die Bende Van Nijvel-verdachte. Mijn SPAS-12 is volledig legaal, voorzien van een stapel papierwerk en ik maak geen deel uit van een criminele organisatie. Ik zou het thuis nogal mogen uitleggen moest ik plots een stoot uithalen met één van mijn wapens.”